Με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ εγγράφηκε και συζητήθηκε σήμερα στην Επιτροπή, το ζήτημα των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας και παρενόχλησης στον αθλητισμό. Συζητήσαμε για τα πόσα εμποδια -ορατά και αόρατα- συναντά ένα κορίτσι και μια γυναίκα που θέλει να ασχοληθεί αλλά και να διαπρέψει στον αθλητισμό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιπροσωπευτικό της απογοητευτικής κατάστασης, από την πρόσφατη δήλωση μιας Κύπριας ποδοσφαιρίστριας που αγωνίζεται στην Εθνική Κύπρου από το 2006, η οποία μιλώντας σε ένα διεθνές αφιέρωμα της FIFPRO για τα προβλήματα και την υποτίμηση που αντιμετωπίζει το γυναικείο ποδόσφαιρο, κατέληξε να δηλώσει ότι «αν είχα κόρη, δεν θα ήθελα να γίνει ποδοσφαιρίστρια».

Το πρώτο που συζητήσαμε σήμερα είναι η καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας στον αθλητισμό. Τον περασμένο μήνα είχαμε μια νέα καταγγελία από αθλήτρια ποδοσφαίρου για σεξουαλική κακοποίηση από μέλος του τεχνικού επιτελείου της ομάδας της. Αυτά ήρθαν να προστεθούν σε άλλες καταγγελίες αλλά και καταδίκες για σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος γυναικών και κοριτσιών στον αθλητισμό. Ακούσαμε σήμερα για περιστατικό προηγούμενων χρόνων στην καλαθόσφαιρα όπου αθλήτρια που είχε προβεί σε καταγγελία, δεχόταν εκβιασμούς από παράγοντες του χώρου να αποσύρει την καταγγελία προκειμένου να κληθεί στην Εθνική. Όμως δεν αρκούν οι καταδίκες και οι ανακοινώσεις από τους φορείς όποτε παρουσιάζεται ένα νέο κρούσμα. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει ένας δεσμευτικός κώδικας για όλες τις Ομοσπονδίες για το πώς να χειρίζονται μια καταγγελία. Δεν είναι δυνατόν η πρώτη αντίδραση της ΚΟΠ στην πρόσφατη καταγγελία να ήταν ότι «δεν έχει αρμοδιότητα να διερευνήσει την καταγγελία» και να χρειάστηκε να ψαχτεί για να αντιληφθεί ότι έχει και αρμοδιότητα και ευθύνη να το πράξει. 

Το δεύτερο ζήτημα είναι η ευθύνη του ΚΟΑ και των Ομοσπονδιών να εγγυηθούν πραγματικά ίσες ευκαιρίες, ίσες παροχές, ίσες αμοιβές για τους αθλητές και τις αθλήτριες. Αυτό δεν επαφίεται στην καλή προαίρεση ή την ευαισθησία τους. Είναι νομική τους υποχρέωση και ο ΚΟΑ παρανομεί όταν δεν απαιτεί τη συμμόρφωση των Ομοσπονδιών. Δεν μπορεί να είναι ανεκτό το 2025 ότι μια ποδοσφαιρίστρια της Εθνικής Γυναικών αμείβεται λιγότερα από ένα ποδοσφαιριστή της Εθνικής Ανδρών. Καλέσαμε τον ΚΟΑ και την ΚΟΠ να καταθέσουν επιτέλους στοιχεία και αριθμούς για τις αμοιβές και τις παροχές. Δεν μπορεί να είναι ανεκτό ότι η Εθνική Γυναικών προπονείται σε υποδεέστερο γήπεδο, χωρίς τις αντίστοιχες διευκολύνσεις και υποδομές. Ούτε μπορεί να είναι ανεκτό για παράδειγμα, ότι μια ποδοσφαιρίστρια της Εθνικής Κύπρου που είναι μάλιστα εργαζόμενη στο κράτος δεν δικαιούται άδεια όταν πρόκειται να εκπροσωπήσει την χώρα στο εξωτερικό.

Οι διαφορές στη μεταχείριση είναι κραυγαλέες και οι καταγγελίες του ΠΑΣΠ πρέπει να αφυπνίσουν. Η κατάσταση στο γυναικείο ποδόσφαιρο αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι πλέον απέμειναν μόνο 4 ομάδες στο πρωτάθλημα. Μάλιστα, στην έρευνα της FIFPRO Raising Our Game Europe 2025 για το γυναίκειο ποδόσφαιρο σε 10 ευρωπαϊκές χώρες, η Κύπρος αξιολογήθηκε κάτω από 50/100 και είναι στις τελευταίες τρεις χώρες με πολύ χαμηλές επιδόσεις τόσο όσον αφορά το περιβάλλον προπόνησης και αγώνων, όσο και τις συνθήκες και τους όρους εργοδότησης των αθλητριών.

Τέλος, το άλλο μεγάλο στοίχημα είναι τα έμφυλα στερεότυπα και οι αντιλήψεις που υπάρχουν στον αθλητισμό, ίσως και πιο έντονα. Εδώ όμως χρειάζεται να σκεφτούμε και αντίστροφα, τη δύναμη δηλαδή που έχει ο αθλητισμός να αλλάξει τις αντιλήψεις των νέων ανθρώπων και της κοινωνίας ολόκληρης. Αν για παράδειγμα, τα 15 χιλιάδες παιδιά που βρίσκονται σε αθλητικές ακαδημίες, μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι που αγαπούν να είναι δίκαιοι και αλληλέγγυοι, θα βρούμε περισσότερη δικαιοσύνη και αλληλεγγύη μέσα στην κοινωνία αύριο. Αν μαθαίνουν να απορρίπτουν τον ρατσισμό σε βάρος του συμπαίκτη τους, θα έχουμε λιγότερο ρατσισμό στην κοινωνία μας. Και αν μαθαίνουν μέσα από τον σεβασμό στον γυναικείο αθλητισμό και τις γυναίκες αθλήτριες, θα βρούμε περισσότερη ισότητα και αλληλοσεβασμό των δύο φύλων στην αυριανή κοινωνία.