Η δολοφονία των Καβάζογλου και Μισιαούλη δεν έσβησε το όραμα της ελεύθερης και ενωμένης κοινής πατρίδας. Αντίθετα. Το έκανε φλόγα! Κι αυτή η φλόγα συνεχίζει να πυρπολεί τις καρδιές μας. Συνεχίζει να διεγείρει τις συνειδήσεις μας ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό να σηκώνουν κεφάλι».Αυτό τόνισε στην  στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των ηρωομαρτύρων της ελληνοτουρκικής φιλίας ο Γενικός Γραμματεας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου.

Όπως είπε, «ο τουρκοκυπριακός και ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός έχουν διαφορετικά χρώματα και διαφορετική εθνική καταγωγή, αλλά μιλούν την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του φόβου, της μισαλλοδοξίας και της σύγκρουσης. Και οι δύο εθνικισμοί φανατικά αρνούνται την κοινή πατρίδα και θεωρούν αδιανόητο Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να τη συνδιαχειρίζονται. Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός φωνάζει ότι η Κύπρος είναι ελληνική. Ο τουρκοκυπριακός εθνικισμός επιμένει ότι η Κύπρος είναι τουρκική».

Σύμφωνα με τον κ. Στεφάνου, «η Κύπρος ανήκει στον λαό της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Αυτό άλλωστε προνοεί το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που καθορίζει ότι το κυπριακό κράτος είναι δικοινοτικό. Όσοι αμφισβητούν αυτό το αναντίλεκτο γεγονός, ένα πρέπει να έχουν υπόψη: Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε επιλεκτικά και κατά πώς μας συμφέρει το ίδιο το Σύνταγμά μας. Και πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι η Τουρκία στηρίζει τη γενικότερη προπαγάνδα της στο Κυπριακό στον ισχυρισμό ότι οι Ελληνοκύπριοι σφετερίζονται δήθεν την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτός ο ισχυρισμός τροφοδοτείται από θέσεις του τύπου «η Κύπρος είναι ελληνική», ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που το φωνάζουν.

Απέναντι σ’ αυτή τη συμμετρία του μίσους των δύο εθνικισμών, στέκονται μορφές όπως ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης. Δύο άνθρωποι που ανήκαν σε διαφορετικές κοινότητες, αλλά μοιράζονταν μια κοινή πεποίθηση: ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν όχι απλώς να συνυπάρχουν στο πλαίσιο της κοινής τους πατρίδας και να συμβιώνουν αρμονικά, αλλά να συνδιαχειρίζονται κιόλας το κυπριακό κράτος. Γι’ αυτές τις πεποιθήσεις τους -που η κυπριακή Αριστερά τις έχει στο κέντρο της πολιτικής της- πλήρωσαν με την ίδια τη ζωή τους, δολοφονημένοι από εκείνους που έβλεπαν τον «άλλο» πάντα ως εχθρό.

Είναι βαθύ μάθημα της ιστορίας μας ότι οι εθνικισμοί, όσο κι αν δείχνουν διαφορετικοί, μοιάζουν τρομακτικά μεταξύ τους. Και ότι το θάρρος να δεις τον άλλο ως συμπατριώτη και συναγωνιστή κι όχι ως απειλή, παραμένει πάντα η πιο δύσκολη –αλλά και η πιο ελπιδοφόρα– επιλογή».

Ο κ. Στεφάνου είπε, «εμείς στο ΑΚΕΛ, μαζί με χιλιάδες άλλους προοδευτικούς συμπατριώτες μας –Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους– συνεχίζουμε στον δρόμο του κοινού αγώνα για την Κύπρο την ειρηνική, την επανενωμένη στο πλαίσιο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, την απαλλαγμένη από ξένους στρατούς και βάσεις, την πατρίδα που θα αγκαλιάζει με στοργή και αγάπη όλα της τα παιδιά».

Μίλησε στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των ηρωομαρτύρων της ελληνοτουρκικής φιλίας ο Γενικός Γραμματεας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου.

«Η δολοφονία των Καβάζογλου και Μισιαούλη δεν έσβησε το όραμα της ελεύθερης και ενωμένης κοινής πατρίδας. Αντίθετα. Το έκανε φλόγα! Κι αυτή η φλόγα συνεχίζει να πυρπολεί τις καρδιές μας. Συνεχίζει να διεγείρει τις συνειδήσεις μας ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε με την ακροδεξιά και τον εθνικισμό να σηκώνουν κεφάλι».Αυτό τόνισε στην  στην εκδήλωση μνήμης και τιμής των ηρωομαρτύρων της ελληνοτουρκικής φιλίας ο Γενικός Γραμματεας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου.

Όπως είπε, «ο τουρκοκυπριακός και ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός έχουν διαφορετικά χρώματα και διαφορετική εθνική καταγωγή, αλλά μιλούν την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του φόβου, της μισαλλοδοξίας και της σύγκρουσης. Και οι δύο εθνικισμοί φανατικά αρνούνται την κοινή πατρίδα και θεωρούν αδιανόητο Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να τη συνδιαχειρίζονται. Ο ελληνοκυπριακός εθνικισμός φωνάζει ότι η Κύπρος είναι ελληνική. Ο τουρκοκυπριακός εθνικισμός επιμένει ότι η Κύπρος είναι τουρκική».

Σύμφωνα με τον κ. Στεφάνου, «η Κύπρος ανήκει στον λαό της, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Αυτό άλλωστε προνοεί το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας που καθορίζει ότι το κυπριακό κράτος είναι δικοινοτικό. Όσοι αμφισβητούν αυτό το αναντίλεκτο γεγονός, ένα πρέπει να έχουν υπόψη: Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε επιλεκτικά και κατά πώς μας συμφέρει το ίδιο το Σύνταγμά μας. Και πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι η Τουρκία στηρίζει τη γενικότερη προπαγάνδα της στο Κυπριακό στον ισχυρισμό ότι οι Ελληνοκύπριοι σφετερίζονται δήθεν την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτός ο ισχυρισμός τροφοδοτείται από θέσεις του τύπου «η Κύπρος είναι ελληνική», ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που το φωνάζουν.

Απέναντι σ’ αυτή τη συμμετρία του μίσους των δύο εθνικισμών, στέκονται μορφές όπως ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και ο Κώστας Μισιαούλης. Δύο άνθρωποι που ανήκαν σε διαφορετικές κοινότητες, αλλά μοιράζονταν μια κοινή πεποίθηση: ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν όχι απλώς να συνυπάρχουν στο πλαίσιο της κοινής τους πατρίδας και να συμβιώνουν αρμονικά, αλλά να συνδιαχειρίζονται κιόλας το κυπριακό κράτος. Γι’ αυτές τις πεποιθήσεις τους -που η κυπριακή Αριστερά τις έχει στο κέντρο της πολιτικής της- πλήρωσαν με την ίδια τη ζωή τους, δολοφονημένοι από εκείνους που έβλεπαν τον «άλλο» πάντα ως εχθρό.

Είναι βαθύ μάθημα της ιστορίας μας ότι οι εθνικισμοί, όσο κι αν δείχνουν διαφορετικοί, μοιάζουν τρομακτικά μεταξύ τους. Και ότι το θάρρος να δεις τον άλλο ως συμπατριώτη και συναγωνιστή κι όχι ως απειλή, παραμένει πάντα η πιο δύσκολη –αλλά και η πιο ελπιδοφόρα– επιλογή».

Ο κ. Στεφάνου είπε, «εμείς στο ΑΚΕΛ, μαζί με χιλιάδες άλλους προοδευτικούς συμπατριώτες μας –Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους– συνεχίζουμε στον δρόμο του κοινού αγώνα για την Κύπρο την ειρηνική, την επανενωμένη στο πλαίσιο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, την απαλλαγμένη από ξένους στρατούς και βάσεις, την πατρίδα που θα αγκαλιάζει με στοργή και αγάπη όλα της τα παιδιά».