Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών Μακάριου Νοσοκομείου Λευκωσίας... 

Σαν σήμερα πριν μερικά χρόνια οι μικροί μου μαχητές έδιναν τον δικό τους αγώνα!

65 μέρες το πρώτο (δίδυμο Α για όσους γνωρίζουν) 77 μέρες το δεύτερο (δίδυμο Β)...

Ξέρετε τι σημαίνει 65 και 77 μέρες στη ΜΕΝΝ;

Οι αναμνήσεις έντονες και αναλλοίωτες μέχρι και σήμερα... η αγωνία και το άγχος... Αχ Θεέ μου! Ξάπλωνα τη νύχτα στο κρεβάτι και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει! «Μα δεν είναι λίγο πράγμα να γεννάς και να μην έχεις τα μωρά σου στην αγκαλιά σου... Νιώθω ότι μου τα ξερίζωσαν» έλεγα στον άντρα μου και δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. 

«Τόσο μικρά... τόσο αδύναμα... τόσο ευαίσθητα.... Δεν μιλούν... πώς θα καταλάβεις τι έχουν; Άραγε πονούν; Φοβούνται; Άραγε τους λείπει η μαμά τους, οι γονείς τους; Αυτοί που δουλεύουν εκεί, ξέρουν τι κάνουν;». 

Όλα αυτά σκεφτόμουν συνέχεια και συνέχεια όλο το 24ωρο.... και μετά άλλα.... «Μήπως εγώ φταίω που τα μωρά μου γεννήθηκαν πρόωρα; Κάτι δεν πρόσεξα; Κάτι έκανα που δεν έπρεπε; Κάτι έχω που συνέβαλε και δεν το ξέρω; Θα πάνε όλα καλά; Θα τα έχω μια μέρα στην αγκαλιά μου; Θα είναι καλά στην υγεία τους μετά; Όλες αυτές οι σκέψεις...και λίγο οι ορμόνες....Τρελαινόμουν!».

Περίμενα πώς και πώς την ώρα του επισκεπτηρίου. Πήγαινα και δεν μιλούσα σε κανέναν! Δεν ξέρω γιατί! Ο σύζυγός μου μόνο ενημερωνόταν από τους γιατρούς κι εγώ τίποτα. Σε κανέναν! Λες και μου έφταιγαν όλοι! Μια μέρα ήρθε μια νοσηλεύτρια και μου είπε: «Θες να σου δείξω πώς συμπεριφερόμαστε στα νεογνά μας;». 

Μου έδειξε πώς πλενόμαστε σωστά!

Μέρος της θεραπείαςΜετά άρχισε να μου μιλά για την Εντατική και για τη Θερμοκοιτίδα (το πρώτο τους σπιτάκι μετά την κοιλίτσα της μανούλας τους, μου είπε). Μου είπε για το κάλυμμα της θερμοκοιτίδας και γιατί είναι απαραίτητο. 

Μου είπε για το φως, τον ήχο,  το άγγιγμα πώς πρέπει να είναι, αλλά και πόσο σημαντικό είναι... μου είπε να τους μιλώ για να ακούνε τη φωνή μου (κι ας λες άσχετα. π.χ. ότι πήγες στην υπεραγορά και ήταν φθηνές οι ντομάτες και πήρες 3 κιλά. Να ακούνε τη φωνή σου!). Μου είπε πώς όλα αυτά είναι μέρος της θεραπείας! «Όσο μπορείς, 5 λεπτά; 15 λεπτά; 30 λεπτά; 1 ώρα; Όσο μπορείς, καλό θα τους κάνει! Και να είσαι αισιόδοξη! Γιατί αυτό που νιώθουμε το μεταφέρουμε στα νεογνά μας!».

Μου είπε πως «ό,τι θέλεις να ρωτήσεις, θα το ρωτάς κι ας το ρωτήσεις και 10 φορές, δεν πειράζει, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τα ξέρει όλα». Τη ρώτησα αν θα πάνε καλά τα μωρά μου και μου είπε ότι «κάθε μέρα στην Εντατική είναι διαφορετική!». Επέμενα εγώ και τη ρώτησα, σε σχέση με άλλα μωρά και την εμπειρία σου τι πιστεύεις και μου είπε ότι κάθε νεογνό είναι διαφορετικό και έχει τη δική του πορεία.

Πήγα να θυμώσω και συγκρατήθηκα! Σκέφτηκα πώς μου κρύβουν κάτι! 

Η νοσηλεύτρια το κατάλαβε (φαίνεται όλοι οι γονείς τα ίδια ρωτούν) και μου είπε: «Ξέρω ότι τώρα απογοητεύεσαι που δεν έχω κάτι σίγουρο να σου πω, αλλά θα σου πω ότι έτσι είναι τα πράγματα στη Μονάδα Νεογνών και όλοι οι γονείς νιώθουν όπως νιώθεις κι εσύ τώρα». Μου είπε πως «το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή, εμπιστοσύνη και αισιοδοξία».

Από την επόμενη μέρα άρχισα να τα εφαρμόζω δειλά - δειλά. Τα έκανα όλα αυτά για τα μωρά μου. Ήμουν κι εγώ μέρος της θεραπείας των μωρών μου. Άρχισα κι εγώ να παίρνω δύναμη απ’ αυτά. Άρχισε να αλλάζει η ψυχολογία μου. Μάλλον αυτά ήταν οι θεραπευτές μου, οι άγγελοί μου!

Κάθε μέρα διαφορετική

Όταν βγήκαν από τον αναπνευστήρα και πέρασαν τα πρώτα δύο 24ωρα άρχισα να χαλαρώνω και να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Άρχισα να πηγαίνω κι εγώ στους γιατρούς για ενημέρωση. Συγκρατημένη ενημέρωση. Δεν σου λένε πάντα αυτό που θέλεις να ακούσεις. Αλλά ήξερα πως «η κάθε μέρα στην Εντατική είναι διαφορετική και κάθε νεογνό έχει τη δική του πορεία».

Το προσωπικό δουλεύει αδιάκοπα, αγαπούν ο ένας τον άλλο και συνεργάζονται μεταξύ τους! Οι γιατροί έλεγαν «οι νοσηλευτές μας» και οι νοσηλευτές έλεγαν «οι γιατροί μας». Μα πιο πολύ αγαπούν τα δικά μας μωρά. Κάποιες στιγμές εισέπραττα ότι κάποιοι νοσηλευτές ένιωθαν χρέος τους να κάνουν ό,τι μπορούν γι’ αυτά τα μικροσκοπικά πλασματάκια.... πώς δεν ήταν μόνο ένα λειτούργημα, αλλά μια ουράνια αποστολή!

Έχουν στα χέρια τους το μέλλον αυτών των μωρών από το μηδέν και πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν! Τρομακτικό αν το σκεφτείς καλά! 

Και αναλογίζομαι....Διανύουμε τις δύσκολες μέρες της πανδημίας σήμερα και σκέφτομαι πώς... αυτό το τμήμα είναι ολόχρονα σε καραντίνα! Ολόχρονα σε υψηλά μέτρα προστασίας από λοιμώξεις! Ολόχρονα με λιγότερο προσωπικό! Ολόχρονα προσπαθούν να προστατεύσουν, ίσως την πιο ευάλωτη ομάδα ασθενών! Ολόχρονα και για μια ζωή, αυτοί οι άνθρωποι προσέχουν τους εαυτούς τους για να προστατεύσουν αυτά τα μικρά αδύναμα πλασματάκια! Ουσιαστικά... ολόχρονα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή! 

Μπορώ να μιλώ με τις ώρες για τις εμπειρίες μου στην Εντατική Νεογνών, γιατί ακόμα θυμάμαι τα πάντα....και τα άσχημα και τα όμορφα, όμως θα σταματήσω εδώ.

Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της ΜΕΝΝ και σε όλους τους γονείς που τώρα είναι τα μωρά τους εκεί.... Εμπιστοσύνη στο προσωπικό! Πίστη στον Θεό! Αισιοδοξία και υπομονή!

*Μητέρα παιδιών που νοσηλεύτηκαν στη Μονάδα Εντατική Νοσηλείας Νεογνών