Είμαστε λαός με πρόβλημα ταυτότητας που επέλεξε να τον προσδιορίζουν μέσω του πλούτου και της απόκτησης. Αυτός έχει σπιταρόνα «κυριλέ» με πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων. Εξοχικό  στις Πλάτρες και στον Πρωταρά και ένα γκαράζ γεμάτο Πόρσε και Μαζεράτι.

Θλιβερός προσδιορισμός ενός απροσδιόριστου ΕΓΩ.

Κάπου εδώ ανακύπτει το ερώτημα.

- Σε ένα μικρό τόπο με ένα τέτοιο χαοτικό  ΕΓΩ πως θα φτάσουμε σε ένα συγκεκριμένο ΕΜΕΙΣ;

Όταν ψωνάρες νεόπλουτοι κάνουν με πανάκριβα αυτοκίνητα περιφορά του πλούτου τους και τρίβουν την οικονομική τους άνεση στη μούρη των νέων που κάμνουν 1000 ευρώ τον μήνα, τι αίσθημα προκύπτει σ ‘αυτούς;

-Ζήλεια, να την πρώτη κοινωνική  συγκομιδή της επαρχιώτικής μας  φαντασιοπληξίας.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη ακόμα χειρότερη που πλήττει τους νέους και αφορά την προσωπικότητα τους. 

Προτού γίνουν ο εαυτός τους, θέλουν να γίνουν ο διπλανός τους.

Έτσι εύκολη λύση στον ταχυπλουτισμό φαντάζει το καζίνο, τα φρουτάκια, τα φόρεξ, τα μπούκικα, λόττο, τζόκερ και γενικά η καταφυγή στην κάθε είδους αρπαχτή, νόμιμη ή παράνομη. 

Τους νέους αυτούς πιλατεύει η απροσδιόριστη υποχθόνια φράση.

- Γιατί αυτός και όχι εγώ;

Θέλω να πω κάτι σ’ αυτό.

Αν κάποιος στη ζωή του χάσει, θεός να φυλάει, μάτι, χέρι, πόδι θα συνεχίσει με δυσκολία τον δρόμο του, με ότι του απέμεινε.

Αν χάσει τον δρόμο του;

Ιδού το μεγάλο πρόβλημα που μαστίζει τα πλείστα μέλη της κοινωνίας μας. Έχουν χάσει προ καιρού τον δρόμο τους. 

Και σημειώνω κάτι ακόμα. Όλοι φταίμε και δεν μπορούμε να αγανακτούμε για τον τόπο μας και να αθωώνουμε τον εαυτό μας. 

*Ανειδίκευτος Νομικός