Οι αρχές του 20ου αιώνα έβρισκαν τις χώρες μακριά από το κέντρο της Ευρώπης, να είναι αποκομμένες εξαιτίας και του Α’ ΠΠ αλλά και της δυσκολίας της πραγματοποίησης μεγάλων ταξιδιών. Ειδικότερα οι χώρες που ήταν εκτός Γηραιάς Ηπείρου, έκανα μήνες ίσως και χρόνια για να έρθουν σε επαφή με τα νέα τεχνολογικά εφευρήματα καθιστώντας τα σπάνια και δαιμονοποιημένα.

Μια από αυτές τις χώρες βέβαια ήταν και η μικρή Κύπρος που βρισκόταν αποκομμένη στην άκρη της Μεσογείου μακριά από τις εφευρέσεις τις εποχής. Όταν τα αυτοκίνητα ήταν ευρέως διαδεδομένα στην Ευρώπη, στη Κύπρο δεν γνώριζαν καν την ύπαρξή τους και η αναφορά τους και μόνο στα καφενεία ήταν αρκετή για να τρομάζει τον κόσμο

Οι μόνοι που είχαν επαφή με τα αυτοκίνητα και γενικότερα την τεχνολογική εξέλιξη ήταν οι Κύπριοι που είτε έφευγαν από τη Κύπρο ως μετανάστες και επέστρεφαν εκείνη την περίοδο είτε φοιτητές που προέρχονταν από εύπορες οικογένειες.

Μια εκ αυτών και η οικογένεια Πιερή από τη Λεμεσό. 

Ο Ιωάννης Πιερή με καταγωγή από τη  Λεμεσό, σπούδασε Ιατρική στο Παρίσι στα τέλη του 19ου αιώνα και αργότερα παρέμεινε εκεί για μερικά χρόνια όπου έκανε οικογένεια. Γύρω στο 1907 παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψουν στη Κύπρο φέρνοντας μαζί τους όλα τα υπάρχοντα τους συμπεριλαμβανομένου και ένα αυτοκίνητο. Επρόκειτο για ένα διθέσιο γαλλικό Peugeot με την ονομασία “bebe” (παιδί). 

Στο άκουσμα της είδησης ότι μια σιδερένια άμαξα φτάνει στη Λεμεσό χωρίς να την σέρνουν άλογα, μεγάλο πλήθος κόσμου μαζεύτηκε για να διαπιστώσει το αληθές του μύθου. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένας Κύπριος καθόταν σε μηχανή με τροχούς και διέσχιζε τον κεντρικό χωματένιο δρόμο που οδηγούσε από το Λιμάνι Λάρνακας προς τη Λεμεσό.

Από τότε και με την βαρύτατη σημασία που έδωσε η Αγγλια στη αποικία της, άρχισαν δειλά δειλά όλο και περισσότερα “σιδερένια οχήματα” να κάνουν τη παρουσία τους στη Κύπρο.

Το 1924 κάνει τη παρουσία του στο Παραλίμνι ένα αυτοκίνητο Morris του 1924. Αγοραστής ο Γεώργιος Χατζηαντώνης (Πελαγίας). Ωστόσο αυτό που δεν είχαν τότε για να αποτυπώσουν το αυτοκίνητο ήτα μια φωγογραφική. Εντούτοις το όχημα πέρασε στην ιστορία μέσα από ένα σκίτσο αγνώστου δημιουργού αλλά πιθανόν έγινε για κάποια εφημερίδα της εποχής. 

Ένα χρόνο αργότερα, το 1925, ο πρώτο αυτοκίνητο - φορτηγό της Κυπερούντας αγοράστηκε συνεταιρικά από τους Χαρίτο Χ"Μιχαήλ, Κυριάκο Μ. Χ"Χαραλάμπους-Κούκατζη και Κυριάκο Μ. Χριστοφήνας - Κουρκουτά, με οδηγό τον Γιωρκή Φάκα. Οι ζάντες του ήταν ξύλινες με γεμάτο λάστιχο (δίχως αέρα). Στη φωτογραφία που πάρθηκε περί το 1925-26 στον σταθμό Μόζορας παρά τον Κ. Αμίαντο, διακρίνονται ο οδηγός Γ. Φάκας, ο Κυρ. Κούκατζης (2ος από αριστερά με καπέλο). Το φορτηγό βοήθησε πολύ στις μεταφορές των προμηθειών στη κεντρική αποθήκη αλλά και στη μεταφορά των σιτηρών και των άλλων προϊόντων από τα χωράφια στις αποθήκες εξοικονομόντας πολύ χρόνο.

Η οικογένεια Πηλαβάκη ήταν από τις πρώτες οικογένειες που απέκτησαν κανονικό (με βάση τα μετέπειτα μοντέλα) αυτοκίνητο με δυνατότητα μεταφοράς μέχρι και 5 ατόμων. Aν και η φωτογραφία δεν συνοδεύεται από τα στοιχεία του αυτοκινήτου, αυτό μοιάζει με ένα Ford tudor saloon. Στη φωτογραφία απεικονίζεται η οικογένεια με το αυτοκίνητό τους μέσα στο Δημοτικό Κήπο στη Λεμεσό τη δεκαετία του ‘20. Η επόμενη φωτογραφία απεικονίζει ακόμα ένα ford με τον οδηγό του έξω από το  Δημόσιο Κήπο της Λεμεσού στα τέλη της δεκαετίας του ‘20.

Πλέον οι κάτοικοι έχουν εξοικειωθεί με τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα ωστόσο δεν παύουν να αποτελούν αντικείμενο έλξης με πολλούς να θέλουν φωτογραφηθούν με ένα αμάξι Παρακάτω, μια παρέα Λεμεσιανών φωτογραφίζεται δίπλα από ένα αυτοκίνητο άγνωστης μάρκας. 

Τα αυτοκίνητα όπως έχουμε προαναφέρει διευκόλυναν πολύ στις χειρωνακτικές εργασίες προσφέροντας εύκολη και γρήγορη μεταφορά τόσο των προϊόντων όσο και των εργατών. Παρακάτω διακρίνεται ένα παλιό Ford Model T Convertible Pickup με τον οδηγό του, Κωστάκη Ελευθεριάδη στο Μεταλλείο λίμνης Πόλης Χρυσοχούς μέσα στη δεκαετία του 1940.

Την ίδια εποχή ήρθε στη Κύπρο το πρώτο λεωφορείο, που βοήθησε κυρίως τα ακριτικά χωριά να συνδεθούν με τα αστικά κέντρα και τους κατοίκους τους να μπορούν να δουλεύουν στις μεγάλες πόλεις. Παρακάτω διακρίνεται το πρώτο λεωφορείο του νησιού. Το λεωφορείο μικτού φορτίου Austin TN 4924 του Μιχαήλ Χαρίτου.