Του Δημήτρη Χαραλάμπους*

Κάθε τόπος έχει την πληγή του. Η Αγγλία την ομίχλη, η Βλαχία τας ακρίδας και η Κύπρος τους πολιτικούς, θα έλεγα παρεμβαίνοντας στην φράση του Εμμανουήλ Ροΐδη. Στην Κύπρο την αέρινη, η βρώμα και η συγκάλυψη έχουν αναχθεί σε εθνική τέχνη.

Ενώ σαν κράτος είμαστε πολύ μικροί για  μεγάλες ατιμίες, καταφέραμε  στο σύνδρομο του τετραπέρατου μαθητή (που είναι πολύ έξυπνος αλλά δεν διαβάζει), να δώσουμε κρατικές διαστάσεις.

Πιστεύουμε ότι ενώ εμείς έχουμε μάτια δεκατέσσερα όλοι οι υπόλοιποι είναι τυφλοί και δεν βλέπουν τις λαμογιές μας. Ενώ εμείς είμαστε τα τσακάλια, οι ευρωπαίοι συνεταίροι μας είναι ακόμα οι κοιμισμένοι κουτόφραγκοι.

Δεν ξέρω τι ιδέα έχουμε εμείς για εμάς και ποια κούνια μας κουνάει. Μέχρι να το εννοήσουμε τα πρόστιμα που αναφύονται ένεκα εθνικής ιδιοφυΐας και μας επιβάλλει η ΕΕ θα πληρώνονται μαζί με τους τόκους. 

Η ιστορική κονσέρβα που υπεραναλώθηκε, ότι τα εθνολογικά μας χαρακτηριστικά είναι κατάλοιπα διαδοχικών κατακτήσεων που έχουμε υποστεί (ενετοί, Φράγκοι, φραγκάτοι κι άφραγκοι, τούρκοι, Εγγλέζοι κ.λπ.) ισχύει. Πέρασαν τωόντι  πολλοί κατακτητές. Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας βασανίζει είναι πως καταφέραμε να συγκεντρώσουμε από όλους τα χειρότερα;

Προσωπικά  πιστεύω ότι το πολιτικό προσωπικό που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια  δεν απέχει πολύ από πλήρωμα ρωμαϊκής γαλέρας. Ο προηγούμενος καπετάνιος μας μπορεί να μην είχε γάντζο για χέρι και μαύρο έμπλαστρο στο μάτι, αλλά είχε υψώσει στο μεσιανό  κατάρτι την σημαία της διεθνούς πειρατείας. Όσο για  τα πειρατικά  σινιάλα που εξέπεμπε, προς κάθε κατεύθυνση ήταν εντελώς ξεκάθαρα. Έτσι αποκτήσαμε το τίτλο του κράτους μαφία. Μια ρετσινιά που θα μας ακολουθεί και θα μας καθιστά στο διεθνές ποινικό σύστημα, συνήθεις ύποπτους.

Είχα στο μυαλό μου την ιδέα του κράτους μέσα από ένα ορισμό του Ρενάν που έλεγε πως «Κράτος, είναι  σύνολο ανθρώπων που όλοι μαζί, μπορούν να ζήσουν κάμνοντας κάτι σπουδαίο». Με το παρόν πολιτικό προσωπικό ο παρών ορισμός μοιάζει όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.

Ας ανακρούσουν πρύμναν, έστω την εσχάτην οι ιθύνοντες, κι ας πράξουν έτσι ώστε  η Κύπρος στον παγκόσμιο χάρτη να χαρακτηρίζεται αξιοπρεπής χώρα και όχι απλώς τουριστικός προορισμός και κράτος της αρπαχτής. 

Θα επανέλθω γιατί πρέπει να δούμε πως το ίδιο πολιτικό προσωπικό πέρα από τη διεθνή ξεφτίλα που μας περιέλουσε, κατόρθωσε με τις ίδιες ιδιοτελείς και βρωμίλες τακτικές να διατρήσει και να μολύνει τον κοινωνικό μας ιστό σε βαθμό σήψης και δυσωδίας. 

Ένα τελευταίο, για το ευρωκοινοβούλιο θα ψήφιζα ευχαρίστως την Ανδριάνα  Νικολάου και τον ιερέα πατέρα του Κυπριανού που σκοτώθηκε στα Τέμπη. Οι άλλοι, με εξαίρεση περιέργως τον Φειδία Παναγιώτου, μου προκαλούν κατά την ανάγνωση του καταλόγου μια μορφή δυσκοιλιότητας. 

*Ανειδίκευτος Δικηγόρος