Όχι δεν είμαι γιατρός.  Όχι δεν είμαι γνώστης του αντικειμένου.  

Είμαι απλά μια αδελφή που της είπαν ότι χάνει τον αδελφό της. Που είδε την απόγνωση στα μάτια των γονιών της και των συγγενών της. 

Που έζησε χίλια χρόνια σε μια μέρα.

Που είδε την απογοήτευση στα μάτια των γιατρών. Που είδε την ελπίδα να χάνεται. 

Κάθε λεπτό και κρίσιμο, κάθε στιγμή και αιώνας. 

Που σήμερα, μετά τον γολγοθά που πέρασε ο αδελφός της, ακόμη ταλαιπωρούνται αυτός και η οικογένειά του μέσα από γραφειοκρατίες και επιτροπές. Απάνθρωπα θα μπορούσε κάποιος να πει.

Για να είμαστε σωστοί λοιπόν θα πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Απλά. 

Το ΓΕΣΥ νοσεί. 

Νοσεί, γιατί δεν έχει επανδρωμένες κλινικές με όλο τα κατάλληλο προσωπικό ώστε να αντιμετωπίζουν και τα δύσκολα περιστατικά. 

Νοσεί, γιατί στις κλινικές δεν υπάρχει όλος ο  απαραίτητος εξοπλισμός.

Νοσεί, γιατί δεν υπάρχει προγραμματισμός.

Νοσεί ,γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος.  

Νοσεί, γιατί δεν είναι επανδρωμένες ΟΛΕΣ οι κλινικές με ΟΛΑ τα απαραίτητα τμήματα. 

Νοσεί, γιατί ελέγχεται από μία ομάδα ατόμων. 

Νοσεί, γιατί σε κρίσιμες περιπτώσεις που χρήζουν ΑΜΕΣΗΣ αντιμετώπισης  ΔΕΝ μπορεί να ανταποκριθεί.

Νοσεί γιατί ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ένας άνθρωπος να βρίσκεται σε καρδιογενές σοκ και αντί να μπαίνει στο διπλανό δωμάτιο για άμεση αντιμετώπιση να περιμένει το κατάλληλο ασθενοφόρο από άλλη πόλη για να τον παραλάβει την στιγμή που η μετακίνησή του θεωρείται άκρως ριψοκίνδυνη για την ζωή του και ο χρόνος πολύτιμος.

Άποψή μου. Το ΓΕΣΥ για να μπορέσει να λειτουργήσει ομαλά και έτσι όπως πρέπει χρειάζεται τουλάχιστον δέκα χρόνια. 

Τι συμβαίνει κατά την περίοδο αυτών των δέκα χρόνων; Ελπίζει κάποιος να μην ασθενήσει σοβαρά; 

Και γιατί αφού τα προβλήματα υπάρχουν και είναι γενικώς αποδεκτά και εμφανή (γιατί τα γνωρίζουν και όλοι οι γιατροί εντός και εκτός ΓΕΣΥ και το αρμόδιο Υπουργείο) δεν έχει βρεθεί ακόμα, μια λύση; Δεν είναι θέμα γοήτρου. Είναι θέμα ζωής!

Χωρίς πολλά πολλά, και πολύ πρόχειρα μια λύση που ίσως θα μπορούσε να λειτουργήσει θα ήταν μέχρι το ΓΕΣΥ να είναι σε θέση να λειτουργήσει έτσι και όπως πρέπει, σε περιπτώσεις κρίσιμες και με σκοπό να επιζήσει ο ασθενής, εκεί που το ΓΕΣΥ αδυνατεί να ανταποκριθεί, να υπάρχει νομοθεσία Κρίσιμων Περιστατικών Άμεσης Αντιμετώπισης, όπου θα δίνει το δικαίωμα στον γιατρό του ΓΕΣΥ ( υπενθυμίζουμε ότι όλοι οι γιατροί έχουν δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη) να μπορεί να λειτουργήσει ΑΜΕΣΑ και ΑΥΤΟΝΟΜΑ σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα εκεί και όπου χρειάζεται μακριά από ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ.  Στις ανθρώπινες ζωές δεν χωρούν θέματα γοήτρου, διαδικασιών και γραφειοκρατίες. 

Γιατί όταν ένας άνθρωπος έχει επιβιώσει μετά από ένα δύσκολο περιστατικό, όπου υπέστει καρδιογενές σοκ και βρίσκεται σε περίοδο ανάρρωσης μετά από 42 μέρες στην εντατική, είναι απάνθρωπο να τον αναγκάζεις να συμπληρώνει έγγραφα, να τον έχεις στην αναμονή, να παίρνει ακόμη και αρνητικές απαντήσεις του τύπου δεν καλέστηκαν και τα 5 διαθέσιμα καρδιοχειρουργικά κέντρα και να καλείται ο ίδιος να πληρώσει τεράστια ποσά!  

Το ΓΕΣΥ ΝΟΣΕΙ πολύ απλά γιατί είναι ανεπίτρεπτο ακόμη και σήμερα  που δίνονται τόσα χρήματα από τους πολίτες να ρωτούν «Δεν έχεις ασφάλεια;» 

Ε, λοιπόν έχω! Πληρώνω ΓΕΣΥ κάθε μήνα! Υποχρεωτικά!  Όχι μόνο για αναλύσεις και κρυολογήματα… ΓΙΑ ΟΛΑ! Αυτό δεν ήταν το ζητούμενο; 

Η υγεία δεν είναι είδος πολυτελείας, αλλά το πολυτιμότερο αγαθό στο οποίο θα έπρεπε να έχουν όλοι ίσα δικαιώματα και να αντιμετωπίζονται όλοι με την ίδια αξιοπρέπεια.

*Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις