Αν είχαμε κανονικό κράτος δεν θα χρειαζόνταν να υπερβάλλει κανείς, για να αντιμετωπιστεί μια σχετικά προβλέψιμη καταστροφή

 Κάθε καλοκαίρι η ίδια (πονεμένη) ιστορία. Να καιγόμαστε απ’ άκρη σε άκρη και να κλαίμε πάνω στην καμένη γη. Να κλαίει με δάκρυ πικρό ο κοσμάκης που χάνει το βιος και τον τόπο του, με κροκοδείλιο δάκρυ οι αρμόδιοι και οι κυβερνώντες. 

Αν είχαμε κανονικό κράτος δεν θα διαβάζαμε κάθε φορά για τις «υπεράνθρωπες προσπάθειες» πυροσβεστών, εθελοντών και κατοίκων. Δεν θα χρειαζόνταν να υπερβάλλει κανείς, για να αντιμετωπιστεί μια σχετικά προβλέψιμη καταστροφή. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να συζητούμε για τα ελλιπή πτητικά μέσα πυρόσβεσης ή για τις ανύπαρκτες αντιπυρικές υποδομές σε ζώνες υψηλού κινδύνου. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, η βιομηχανική περιοχή του Αγίου Σιλά στη Λεμεσό, με 115 μονάδες και εκατοντάδες εργαζομένους, να έχει μόνο ένα σημείο εισόδου-εξόδου, με αποτέλεσμα να προκληθεί προχτές κυκλοφοριακό κομφούζιο όταν δόθηκε η εντολή εκκένωσης εξαιτίας ανεξέλεγκτης πυρκαγιάς. 

Πρέπει να ζήσουμε το δικό μας «Μάτι», με δεκάδες νεκρούς, για να γίνουν επιτέλους σε αυτό τον τόπο τα απολύτως αυτονόητα; Πόσο καιρό θα στηριζόμαστε στο πανάξιο πυροσβεστικό Σώμα, το οποίο απέδειξε πολλές φορές -σε Κύπρο και εξωτερικό– τις ικανότητες και την τόλμη του; Πόσο καιρό αυτό το κράτος θα παίζει κορώνα – γράμματα τις ζωές του κόσμου;

 Ή μήπως πρέπει να κοιμόμαστε ήσυχοι, επειδή κοτζάμ υπουργός Περιβάλλοντος μάς διαβεβαιώνει ότι «στοχεύουμε στην ενίσχυση ολοκληρωμένου συστήματος διαχείρισης δασικών πυρκαγιών»;

Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα παίρνουμε στο σορολόπ. Και είναι ακόμα πιο σοβαρά όταν η καταστροφή έρχεται απρόσκλητη και σκορπά τον όλεθρο, επειδή έχουμε ένα κράτος απροετοίμαστο και ανήμπορο να κάνει τα απολύτως βασικά. 

Να μην ξεχνούμε ότι την ώρα που κάποιοι έκτιζαν πύργους στην άμμο για να πλουτίσει μια ολιγαρχία, κατακάηκε η Σολιά, ο Σαϊττάς, η Άλασσα και τόσες άλλες πανέμορφες περιοχές του τόπου μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε τις απαραίτητες υποδομές.

Μιλούμε για ανάπτυξη και δείκτες, δίνουμε αβέρτα φιλοδωρήματα, συντάξεις-μαμούθ και παχυλούς μισθούς, φτιάχνουμε νέες καρέκλες για να χωρέσουν όλοι οι κλακαδόροι, αλλά αγνοούμε τα βασικά. Αγνοούμε ότι πρέπει πρώτα και πριν απ’ όλα να προστατεύσουμε τον τόπο μας, τη γη μας και τους ανθρώπους μας από τις προβλεπτές και επαναλαμβανόμενες καταστροφές του θέρους.

Συμβαίνει αυτό επειδή πέντε-έξι αρμόδιοι δεν μπορούν να μοιράσουν τ’ άχυρο. Επειδή δεν έχουμε τα απαραίτητα και αναγκαία μέσα πυρόσβεσης. Επειδή δεν έχουμε κανονικό κράτος. 

Υστερόγραφο 1: Ακόμα μια θλιβερή πρωτιά της Κύπρου, αλλά κανενός δεν θα ιδρώσει τ’ αυτί του. Στην κορυφή της Ευρώπης η Κύπρος στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις με ποσοστό 13,8%, διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου  (όπως μας πληροφόρησε η Μ. Ευαγγέλου στον «Φ»). Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια κάθε χρόνο στην Υγεία για να έχουμε δομές χωρίς σωστή οργάνωση και εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό. Χάνονται ανθρώπινες ζωές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Γιατί; 

Υστερόγραφο 2: Αύριο πραγματοποιείται μια ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας για στήριξη του Γενικού Ελεγκτή. Είναι μια πορεία για τη διαφάνεια, την κάθαρση και τη χρηστή διοίκηση. Μια πορεία για τη δημοκρατία, για ένα κανονικό κράτος. Μια πορεία για τα αυτονόητα. Η πορεία θα ξεκινήσει στις 16:00 από τη Νομική Υπηρεσία και θα καταλήξει στο Προεδρικό. Μπας και ξυπνήσει ο κύριος Χριστοδουλίδης.   

Το άσχετο:  Μέχρι πότε;