Τα εθνικά συμφέροντα υπερβαίνουν τις συγκυρίες, τις ιδεολογίες και τα συναισθήματα. Δεν υπερβαίνουν όμως και τη γεωγραφία.
Σε έναν κόσμο γεμάτο σατανάδες, δεν κυκλοφορείς με περιβολή προβάτου. Αυτό το ξέρει καλά ο Χριστοδουλίδης, δρώντας με αξιοσημείωτη ευκινησία στην πίστα της διεθνούς πολιτικής, σε αντίθεση με τον άλλο του εαυτό, τον φοβικό και αναποφάσιστο Πρόεδρο της εσωτερικής σκηνής. Μπορεί να μην είναι και μετρ του είδους, αλλά όσο να ‘ναι, για συνταξιούχος διπλωμάτης, έξω τα πάει μια χαρά.
Όπως καλή ώρα, στην αυθημερόν επίσκεψή του σε Ισραήλ και Ραμάλα. Όσο και αν διαμαρτύρονται στην Εζεκία Παπαϊωάννου για την συνάντησή του με τον «σφαγέα» Νετανιάχου, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν χωρούν συναισθηματισμοί, πολύ δε περισσότερο, δεν χωρούν μικροκομματισμοί και ιδεολογικές εμμονές.
Μακάρι να είχαμε τη δύναμη να σταματήσουμε τον όλεθρο των Παλαιστινίων, να απελευθερώσουμε τους ομήρους της Χαμάς και να εξαλείψουμε από προσώπου γης τους ακραίους ισλαμοφασίστες. Δεν την έχουμε. Ούτε καν Ουάσινγκτον και Πεκίνο μαζί, δεν μπορούν να κάνουν τέτοια θαύματα. Αυτή η πραγματικότητα δεν μας κάνει λιγότερο ανθρωπιστές ή φιλειρηνιστές. Δεν μας κάνει ανήθικους, κυνικούς ή αδιάφορους. Ούτε καν αμέτοχους στο δράμα των λαών.
Ιστορικά και γεωγραφικά, έχουμε αποκτήσει το προνόμιο να συνομιλούμε και με τις δύο πλευρές. Να λειτουργούμε ως μία γέφυρα συνεννόησης σε μία ασταθή και απρόβλεπτη περιοχή. Τα περιθώρια δράσης είναι στενά, αλλά τα οφέλη μεγαλύτερα. Για αυτό, πολύ ορθώς έπραξε ο Πρόεδρος συναντώντας τόσο τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ, όσο και τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, επιβεβαιώνοντας τον χρήσιμο και πολύπλευρο ρόλο της κρατικής μας οντότητας.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν είναι ο Χριστοδουλίδης που πρέπει να δώσει εξηγήσεις γιατί συναντήθηκε με την ισραηλινή ηγεσία, αλλά το ΑΚΕΛ που θυμάται τους Παλαιστίνιους, ενώ υποφέρει από αφωνία για τους Κούρδους. Ο διεθνισμός δεν είναι μπουφέ, όλοι οι λαοί δικαιούνται να ζουν ελεύθερα και δημοκρατικά και η ανάλυση των συντρόφων κάπου μπάζει νερά. Πολλά νερά.
Ο κυπριακός λαός δεν εξέλεξε τον Χριστοδουλίδη για να λύσει το Μεσανατολικό ή να αντισταθεί (με… λογύδρια) στην ατέρμονη πολιτική των ιμπεριαλιστών. Δουλειά του είναι να υπερασπίζεται και να προωθεί τα συμφέροντα της Κύπρου. Όχι να κάνει ιδεολογική γυμναστική με την εξωτερική πολιτική. Ούτε καν σε επίπεδο ρητορικής.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε συμμαχίες με βάση ιδεολογικά κριτήρια. Ούτε γκρεμίζουμε μακρόχρονες σχέσεις φιλίας με τα αραβικά κράτη της περιοχής, επειδή έχουμε αναπτύξει στενή συνεργασία με το Ισραήλ. Τα εθνικά συμφέροντα υπερβαίνουν τις συγκυρίες, τις ιδεολογίες και τα συναισθήματα. Δεν υπερβαίνουν όμως και τη γεωγραφία.
Απέναντι στο αδηφάγο τέρας της Τουρκίας, η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας και της άμυνας, είναι μονόδρομος. Τα συμφέροντα είναι κοινά, το ίδιο και ο εχθρός. Και εχθρός μας δεν είναι ούτε το Ισραήλ, ούτε οι Παλαιστίνιοι, αλλά ούτε και οι Κούρδοι.
Υστερόγραφο: Ο ενεργειακός διάδρομος IMEC (Ινδία – Μέση Ανατολή – Κύπρος), τον οποίο συζήτησαν Χριστοδουλίδης–Νετανιάχου, έχει περισσότερο νόημα, από το εγχείρημα με το καλώδιο Ελλάδας – Κύπρου. Ας κάνουμε ακόμα λίγη υπομονή. Κυριακή κοντή γιορτή.
Υστερόγραφο 2: Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας έβγαλε τον σκασμό για την παράνομη επίσκεψη Ερντογάν στα κατεχόμενα πριν μια εβδομάδα. Ούτε είναι τυχαίο ότι υποχωρεί ατάκτως μπροστά στην απειλή της Τουρκίας για την πόντιση του καλωδίου. Ασχέτως με τα ερωτήματα για την οικονομική βιωσιμότητα του έργου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία κάποιοι εδώ στην Κύπρο θαυμάζουν, ασκεί πολιτική τυφλοπόντικα στα εθνικά θέματα. Προφανώς, για να μην χαλάσει το κλίμα στις συνομιλίες Χριστοδουλίδη – Τατάρ…
Υστερόγραφο 3: Η Τουρκία δεν επιδιώκει απλά «δύο κράτη» στην Κύπρο. Προσώρας επιδιώκει τη «φινλανδοποίηση» της νήσου. Έχοντας υπό πλήρη έλεγχο τη μισή μας πατρίδα, θέλει να διασφαλίσει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα μπορεί να ασκήσει την κυριαρχία της, αλλά θα λειτουργεί ως μια οιονεί αποικία σε μια κρίσιμη γεωγραφικά περιοχή. Όπως ακριβώς δηλαδή πράττει στο Αιγαίο εδώ και χρόνια. Με πολιτικές τύπου γιαβάς-γιαβάς.
Το άσχετο: Κυβέρνηση drive through.
