Η ηγεσία της ΕΔΕΚ απέδειξε ότι είναι ανήμπορη να αξιοποιήσει το ιστορικό της κεφάλαιο, κυρίως επειδή έχει απωλέσει την πολιτική αξιοπιστία της 

Μορφάκης, Χαννίδης, Ευσταθίου με ερωτηματικό, Μυριάνθους χωρίς ερωτηματικό, Σοφοκλέους και Μαυρονικόλας με πολλά ερωτηματικά. Η υποχρεωτική (χωρίς ερωτηματικά) παραίτηση Σιζόπουλου από την προεδρία της ΕΔΕΚ, έδωσε το έναυσμα για την τελική μάχη στον δεκαετή εμφύλιο του κόμματος. Ποιοι τελικά θα είναι υποψήφιοι ή θα τους «επιτραπεί» να είναι υποψήφιοι, θα το ξέρουμε το μεσημέρι της Δευτέρας. 

Θα ήταν ευχής έργον να ήταν υποψήφιος ο Κωστής Ευσταθίου, αλλά το κονκλάβιο του Σιζόπουλου δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο. Θα ήταν, επίσης, ευχής έργον απέναντι στον εκλεκτό της σημερινής ηγεσίας να υπήρχε ένας κοινός υποψήφιος, αλλά ούτε αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει. Η πιο πιθανή εξέλιξη, σχεδόν βέβαιη, είναι ότι ο… Σιζόπουλος θα επανεκλεγεί και μάλιστα πανηγυρικά στην ηγεσία της ΕΔΕΚ, για μία τρίτη και τελευταία θητεία. 

Δεν έχει σημασία αν ο νέος πρόεδρος του κόμματος θα ονομάζεται Μαρίνος ή Μορφάκης, σημασία έχει ότι η ΕΔΕΚ θα συνεχίσει να ελέγχεται και να ποδηγετείται από αυτούς που φέρουν την ευθύνη για την πολιτική και ιδεολογική της χρεοκοπία. Δεν κομίζει κανείς γλαύκας στην Αθήνα, λέγοντας ότι η σημερινή ΕΔΕΚ δεν έχει καμιά σχέση με την ΕΔΕΚ του Λυσσαρίδη και του Ομήρου. Μόνο τα εμβλήματα και τα λάβαρα θυμίζουν την ιστορία του πάλαι ποτέ σοσιαλιστικού κόμματος. 

Υπό την ηγεσία Σιζόπουλου, η ΕΔΕΚ παραπέμπει περισσότερο σε μια οπορτουνιστική συμμαχία συμφερόντων, παρά σε έναν συγκροτημένο πολιτικό κεντροαριστερό σχηματισμό. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι, εκτός ΕΔΕΚ βρίσκονται περισσότεροι από όσους έχουν παραμείνει ενεργοί εντός ΕΔΕΚ. Με την διευκρίνιση ότι το σχόλιο αφορά αυτούς που πραγματικά ενστερνίζονται τις αξίες «του σοσιαλισμού, της ελευθερίας και της δημοκρατίας» και όχι όσους πολιτεύονται με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα. 

Το οξύμωρο της ιστορίας είναι ότι διανύουμε μια παρατεταμένη περίοδο ρευστοποίησης του κομματικού τοπίου, κατάρρευσης των ιδεολογικών συνόρων και μαζικής μετακίνησης ψηφοφόρων. Οι πολίτες βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, μακριά από στερεότυπα και όρους του παρελθόντος, αναζητώντας ματαίως σανίδα σωτηρίας στα πολλαπλά αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής, με αποτέλεσμα η ψήφος τους να γίνεται πιο απρόβλεπτη, τιμωρητική και (υπό όρους) επαναστατική. 

Σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, η σημερινή ηγεσία της ΕΔΕΚ απέδειξε ότι είναι ανήμπορη να αξιοποιήσει το ιστορικό της κεφάλαιο, κυρίως επειδή έχει απωλέσει την πολιτική αξιοπιστία της. Αρκείται σε διακηρυκτικού περιεχομένου ανακοινώσεις αυτολιβανίσματος, συμμετέχει σε μία διακυβέρνηση με την οποία ριζικά διαφωνεί και αναλώνει περισσότερο χρόνο για να κρατήσει εκτός τους διαφωνούντες, παρά να παράξει πολιτικές προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Και δεν είναι τυχαίο ότι ένας στους τρεις ψηφοφόρους (34%) θεωρεί πως υπάρχει χώρος για την ίδρυση ενός νέου κεντροαριστερού κόμματος στην Κύπρο, όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση της Symmetron Market Research (Οκτ. 2024). 

Την ίδια ώρα που περισσότεροι από ένας στους τρεις πολίτες δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν λύση τύπου διζωνικής, την ώρα που η ακρίβεια ψαλιδίζει τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών και τα καρτέλ ευδοκιμούν υπό την ασυλία των κρατούντων, την ώρα που παρατηρείται κατρακύλα της Κύπρου στον τομέα της ελευθεροτυπίας, την ώρα που μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας βρίσκεται στο όριο της φτωχοποίησης, η ΕΔΕΚ του Σιζόπουλου κλειδαμπαρώνει τις πόρτες και πετά τα κλειδιά στον πάτο του πηγαδιού. Γιατί, αυτή η ΕΔΕΚ, η ΕΔΕΚ του Σιζόπουλου δεν μπορεί να χωρέσει στους κόλπους της τον Κωστή Ευσταθίου, τον Παπαδάκη, τον Νικολαΐδη, τον Ομήρου, τον Γιασεμίδη, τον Τερέπεη, τον Τουλούπη και τόσα άλλα ιστορικά στελέχη που έχουν απομακρυνθεί ή εκδιωχθεί. Αυτή η ΕΔΕΚ ανήκει στην παρέα του Σιζόπουλου και ως τέτοια θα έχει το τέλος που της αξίζει. 

Εις μνήμη: Πριν από ένα χρόνο, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, πολύ νωρίτερα από ό,τι έπρεπε, έφυγε η Δημοσιογράφος Γεωργία Ψαριά. Ασκούσε το λειτούργημά της με αφοσίωση και παίδευε τις λέξεις γιατί τις αγαπούσε, όπως αγαπούσε την αλήθεια, την δεοντολογία και τον άνθρωπο. Η Γεωργία άφησε το αποτύπωμά της και η μνήμη της θα είναι πάντα ζωντανή σε όσους είχαν την τύχη να την γνωρίσουν. Η απουσία της είναι ακόμα πιο έντονη επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου η ελευθερία του Τύπου στην Κύπρο υποχωρεί και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων υπονομεύεται από κάθε μορφής εξουσία. Λείπει πολύ, στους φίλους, στην οικογένειά της, στην Δημοσιογραφία.

Το άσχετο: Κάδος ελαίας 

* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews