Το ενθαρρυντικό είναι πως έμειναν μόνο δύο εβδομάδες. Το πρόβλημα είναι το άλλο, όμως. Το καθόλου, το αμετάβλητο και το ποτέ ενθαρρυντικό στη βραχονησίδα.
Υπομονή. Δύο εβδομάδες έμειναν. Δύο εβδομάδες «μόνο» θα συνεχίσουμε να κολυμπάμε σ’ αυτό το τρικυμισμένο πέλαγος της ματαιοδοξίας, να σπάμε πλάκα ή να διερωτόμαστε τι αμαρτίες πληρώνουμε.
Δεν θέλω να είμαι απόλυτος. Δεν ξέρω πόσοι και ποιοί αξίζουν αλλά δεν μπορώ να μην το πω: μου προκαλεί δέος η σκέψη ότι κάποιος/α θα μπορούσε να νοικιάσει, όχι μία μάλιστα, διαφημιστικές πινακίδες, πάνω - κάτω ένα τριχίλιαρο ενοίκιο έκαστη το μήνα, για να βάλει τη φάτσα του πάνω, διότι θέλει να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος στο ανατολικό Ππέκκιογιου ή να μπω σε σχολική εφορία. Που δεν θα έμπαινα ακόμα και υπό την απειλή φυλάκισης.
Ελπίζω ότι εάν το πάθαινα εγώ ποτέ, κούφια να είναι η ώρα αλλά είναι ανθρώπινα αυτά, περαστικά πρέπει να ελπίζεις ότι θα είναι, θα λυπόμουν αν μη τι άλλο τους οδηγούς και τους διερχόμενους ευρύτερα που θα υποβάλλονταν στο μαρτύριο να ξυπνήσουν ένα πρωινό, να ξεκινήσουν μες τα νεύρα που παράγει ο μέσος ψυχωτικός κυπριακός γάμος πριν οδηγηθεί στο διαζύγιο και να με δουν άξαφνα μπροστά τους.
Πιστεύω πως είτε την έχει κανείς έμφυτη την ενσυναίσθηση, είτε όχι, αυτό το απόλυτο μίνιμουμ επιβάλλεται να το έχει ως κοινωνικό προσόν. Για τα προσχήματα κι ας μην το νιώθει; Έστω. Να μην μπορεί να καταλάβει το γιατί αλλά να ξέρει ότι έτσι πρέπει.
Όπως ο Συναγερμικός, πλέον Συναγεριμικός από (πιο) πολλές απόψεις, βλέπει τον Δίπλαρο Αντιπρόεδρο και την Σταύρου Σύρου στο ευρωψηφοδέλτιο και διερωτάται, λ.χ. τι θα έλεγε ο Κληρίδης εάν έβλεπε αυτό το χάλι με τον Αβέρωφ κιόλας να έχει ζηλέψει το ρόλο του πατέρα της Ελένης Σ.Σ. και να περιμένει την ώρα για κάνει την Εθνοσωτήριον για να ρίξει την Αννίτα.
Ο Κληρίδης, ευτυχώς δεν ζει. Ήταν ένας θαυμάσιος άνθρωπος με επίπεδο και σίγουρα εάν είχε επιζήσει μέχρι τις μέρες μας αυτό το βαριετέ, βαριετέ πολύ κομψά ειπωμένο, θα τον είχε αποτελειώσει.
Έτσι που λέτε. Να μην μπορεί κανείς να καταλάβει ούτε πώς, ούτε κυρίως γιατί έγινε η ζημιά αλλά να εμπεδώνει ότι έγινε. Έτσι έχουν τα πράγματα. Ας πρόσεχε όταν ψήφιζε ή δεν ψήφιζε ανάλογα. Έτσι πάει. Το διάλεξες; Σου έμεινε. Επιστροφές δεν έχει η δημοκρατία. Ούτε για ελαττωματικά, λέμε τώρα.
Αν και ναι, θα έπρεπε…
Ακούγοντας, την ώρα που έτρωγα μάλιστα, την πρόταση του ΕΛΑΜ με τα διαβατήρια και τους μετανάστες, αφού γλίτωσα το πνίξιμο, πέρασα το εξής déjà vu: ξέρετε καμιά φορά που βλέπουμε στον ύπνο μας κάτι τόσο παράλογο που σκεφτόμαστε, σαν κοιμόμαστε ναι, ότι είναι τόσο βλακώδες που δεν μπορεί να είναι αλήθεια και ξυπνάμε;
Έτσι και εγώ. Λέω, κοίτα τι μαλ… σκέφτομαι πάλι στον ύπνο μου. Ένα, δύο, τρία, γλιτώνω το πνίξιμο, αλλά δεν ξυπνώ. Ένα, δύο, τρία πάλι, πάλι δεν ξυπνώ. Και αντιλαμβάνομαι πως οι άνθρωποι το είπαν! Το είπαν πραγματικά! Να τους βγάζουμε λέει διαβατήρια τους παράτυπους μετανάστες για να τα παίρνουν και να πηγαίνουν αλλού.
Και να το έκαναν οι της ακροαριστεράς το σχόλιο, που είναι εξίσου βούρλα και εξίσου φασίστες με τους ΕΛΑΜίτες απλώς ξέρουν να δικαιολογούν τα ελλείμματά τους, ΟΚ, να το δικαιολογήσω κάπως. Είναι κοντά στο δικό τους εμπόρευμα.
Ο κάθε καημένος που την βλέπει επαναστάτης όποτε πιεί καμιά ΚΕΟ ή κάνα τυλιχτό καλό παραπάνω μετά τον αγώνα της Ομόνοιας -και όχι δεν θα πω τίποτα άλλο για το θέμα Ομόνοια- ή το κάθε τσόκαρο ενίοτε με το πρασινομπλέ αλλά κατά βάση επιτηδευμένα στραβοκουρεμένο μαλλί η οποία βλέπει τους τρομοκράτες της Χαμάς και αντί να παθαίνει αυτό που παθαίνει -δυστυχώς για τους άλλους…- στη σκέψη του αποσμητικού φτιάχνεται, αφήνει το Espresso Martini στην άκρη και παίρνει το iPhone για να γράψει ένα «Free Palestine!» στο status για να δείξει πόσο προχώ νομίζει ότι είναι, ΟΚ, να το καταλάβω,
Τα δύο άκρα προσελκύουν το ίδιο IQ το οποίο χωρίς πολιτικό χρώμα το ένα και αυτό είναι, εξού και οι μεταβάσεις ορκισμένων οπαδών του ενός στο άλλο οι οποίες κάθε άλλο παρά σπάνιο φαινόμενο είναι. Όμως το ΕΛΑΜ να θέλει να δώσει διαβατήρια σε παράτυπους μετανάστες; Πώς να μην νομίζεις ότι κοιμάσαι και πάλι βλέπεις αυτά τα τόσο ηλίθια πράγματα; Πώς;
Και δεν φτάνει που έχουμε αυτές τις μέρες την παράκρουση όλων αυτών των ακραίων, είναι και οι υπόλοιποι που δεν είναι και σε καλύτερη κατάσταση. Ο Νικόλας θυμήθηκε το Μακάριο, το δε Βολτ άφησε τα delivery και έπιασε κι αυτό τα της Παλαιστίνης φτάνοντας όμως στις παρυφές του ακροδεξιού αντισημιτισμού και των παραλληλισμών με το Ολοκαύτωμα κ.ο.κ. Μιλάμε, αυτό, ούτε το ΕΛΑΜ.
Βεβαίως, εδώ δεν μιλάμε για άκρο μιλάμε απλώς για γραφικές εξάρσεις αν και το Βολτ έχει και καλές μονάδες. Πολλές δεν είναι αλλά… Αποδείχτηκε όμως κι αυτό αδιανόητα επιρρεπέστατο στο λαϊκισμό: από τον άλλον, τον «συγγραφέα - ντετέκτιβ» (λόγω μη ανανέωσης διακοπών) μέχρι το -νόμισαν ότι είναι προχωρημένο- σλόγκαν: «Ήρτεν η ώρα να ψηφίσεις Volt» το οποίο το διαβάζεις και νομίζεις ότι θα πεταχτεί η Πεζούνα να ψάχνει τον Παπά Κωστή αλλά ο Χάμπατσος δεν θα ξέρει πού είναι.
Αγαπημένη λεπτομέρεια που ίσως να διαφεύγει σε πολλούς: ο Δήμος Αντρέου είχε αρχίσει, λέει, να γράφει τις Ιστορίες του Χωρκού το 1996 όταν, στις Δημοτικές Εκλογές άρχισαν να κατεβαίνουν δύο και τρεις και τέσσερις για μουχτάρηδες σε κάτι χωριά των 50 ατόμων. Αυτό το τελευταίο για όσους πιστεύουν ότι κάτι αλλάζει πραγματικά στη βραχονησίδα.
Για αυτό σας λέω, υπομονή!
