• Επιδιώκει να βγει από το αδιέξοδο το ΑΚΕΛ, αλλά η μεγάλη τους αγωνία είναι η διατήρηση του βιοποριστικού χαρακτήρα του κόμματος.

• Αναζητεί απαντήσεις στην παρακμή, αλλά τις αναζητεί με λάθος ερωτήματα και χωρίς ιδεολογικό προβληματισμό.

Γράφει ο Λοίζος Αντωνίου

Φαίνεται να απορεί και το ίδιο το ΑΚΕΛ, με την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται το κόμμα.

Τιμούν την επέτειο ίδρυσης του προγόνου Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, στις 15 Αυγούστου του 1926, και στην ανακοίνωση τους περιγράφουν την πορεία ενός κόμματος με εκπληκτικά επιτεύγματα, το οποίο για 98 χρόνια πρωτοπορεί, ενώνει, καθοδηγεί, εμπνέει, κερδίζει στην κοινωνία… αλλά ηττάται στις κάλπες!

Προφανέστατα οξύμωρο και σίγουρα κάτι δεν πάει καλά σε αυτή την ανάλυση. Το γεγονός ότι δεν το εντοπίζουν ή το αναζητούν στα ψιλά της πολιτικής, είναι ίσως και η κυριότερη αιτία της μακρόσυρτης παρακμής.

Και άλλα κόμματα έχουν σοβαρά προβλήματα. Αυτό όμως που ταλανίζει το ΑΚΕΛ είναι βαθύτερο: Είναι η κρίση ταυτότητας. Είναι η διαπίστωση πως είτε θα διατηρήσουν την ιδεολογική τους ταυτότητα και θα συνεχίσουν να χάνουν ποσοστά,  και επαφή με την εξουσία, είτε θα σέρνονται στην  παρακμή, προσπαθώντας να διατηρήσουν έναν μηχανισμό βιοπορισμού των κομματικών στελεχών…

Τους χρειαζόμαστε…

Θα φανεί περίεργο σε πολλούς αλλά εγώ  που διαφωνώ μαζί τους, από το ιδεολογικό τους θεμέλιο μέχρι τον τρόπο δράσης τους, επιθυμώ το ΑΚΕΛ να έχει μία υγιή πολιτική και ιδεολογική βάση και τρόπο λειτουργίας.

Γιατί; Γιατί είναι ένα κόμμα με ιστορία και γιατί χρειαζόμαστε τον ορθολογισμό στα κόμματα μας περισσότερο απ΄ οτιδήποτε άλλο αυτή την στιγμή, για να προλάβουμε άλλα φαινόμενα φαιδρών σωτήρων.

Προτιμώ να έχω να αντιπαρατεθώ με ένα κόμμα που έχει καθαρή ταυτότητα και ιδέες παρά με αυτό το συνονθύλευμα που συνιστά σήμερα την πολιτική του ΑΚΕΛ. 

Όχι γιατί είναι πιο εύκολος αντίπαλος. Αντίθετα. Τη μεγαλύτερη ευχέρεια αποσύνθεσης των επιχειρημάτων του ΑΚΕΛ σήμερα, την παρέχει  η ασυναρτησία των επιλογών του.

Βάφτισαν τον καιροσκοπισμό… κοινωνική συμμαχία

Προκειμένου το ΑΚΕΛ να διατηρεί την επαφή του με την εξουσία, αναζητεί διέξοδο σε παράταιρες συνεργασίες και στην ανακοίνωση τους μιλούν για «στέρεες συμμαχίες» που οικοδομούν! 

Αλήθεια… με ποιους; Μπορείτε να μας πείτε μία στέρεη συμμαχία που έδωσε καρπούς; Τις «Νέες Δυνάμεις»; 

Ρωτήστε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου που από βουλευτής του κόμματος για 3 θητείες αντιμετωπίζεται (μήπως πράγματι είναι; ) ως  5η φάλαγγα στο κόμμα. 

Τη νεοφανή «Κοινωνική Συμμαχία»; Δέστε τα αποτελέσματα των Ευρωβουλευτικών όπου σκέφτονται με τρόμο τι θα γίνει αν η επιλαχούσα Άννα Θεολόγου… σπάσει ο διάβολος το πόδι του και πάρει έδρα. 

Ρωτήστε τους ακόμα  διακριτικά να σας πουν τι ένιωθαν με την εκλογή του Νιαζί.

Να μη συζητήσω για τις συνεργασίες με το ΔΗΚΟ που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση… μα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση γίνονται οι υψηλός στόχος ο οποίος θα οδηγήσει το κόμμα στις εποχές των αειμνήστων Εζεκία και Σπύρου.

Και τώρα που είμαστε πιο ψύχραιμοι σε σχέση με τις Προεδρικές… ο Μαυρογιάννης υποψήφιος του ΑΚΕΛ. Σοβαρά τώρα;

Ο Μαυρογιάννης υποψήφιος ποιανού ΑΚΕΛ; Του Άντρου Κυπριανού και του Τσελεπή ή του Νίκου Κατσουρίδη που έχουν αποβάλει δια παντός από το κόμμα; Αναφέρομαι μόνο στο Κυπριακό για να μην παρεξηγηθεί η θέση  μου με άλλα ζητήματα.

Ο Χαράλαμπος Προύντζος υπουργός Οικονομικών… μα τι λέμε; 

Ο άνθρωπος μια χαρά είναι αλλά… υπουργός οικονομικών του ΑΚΕΛ; 

Γιατί να μην σκέφτεται ο καθένας ότι μπορεί να πατήσει σε αυτό το εφαλτήριο και να εκτινάξει την προσωπική πολιτική του καριέρα;

Που παν τα πολιτικά όρια που διαχωρίζουν τις επιλογές μας; 

Αυτό είναι ένα παρακμιακό φαινόμενο, υπονομευτικό μάλιστα της αξιοπιστίας του κόμματος που το ασκεί.

Θα πει κάποιος πως και σε άλλα κόμματα συμβαίνουν αυτά. Για την ακρίβεια δεν συμβαίνουν και σε άλλα κόμματα. Σε άλλα κόμματα, απλώς ανοίγουν την ιδεολογική βεντάλια για να καλύπτουν μεγαλύτερο χώρο, στην ίδια όμως ιδεολογική κατεύθυνση. 

Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που ευαγγελίζεται  τον σοσιαλισμό της Κούβας και την δράση του Τσε Γκεβάρα, παράγει αντιευρωπαισμό με το καντάρι,  λειτουργεί με το ένστικτο του δίπολου ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση που υποκαταστάθηκε από τη Ρωσία και το ΙΡΑΝ, αλλά την ίδια ώρα… θέλει την αλλαγή με πρόσωπα πιο συντηρητικά και με φιλελεύθερες αντιλήψεις  που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές του Χάρη Γεωργιάδη. (Μην θεωρηθεί ότι βάζω ιδέες φοβάμαι…). 

Πολιτική και θέσεις λέγεται…

Οι αποφάσεις που πρέπει να λάβει το ΑΚΕΛ, είναι πολύ πιο βαθιές από αυτές που καταγίνονται τα τελευταία χρόνια. Αλλαγή επικοινωνιακού μοντέλου, επαφή με την κοινωνία κ.λπ.

Θα πρέπει να αποφασίσουν τι κόμμα θέλουν να γίνουν. Αν θέλουν να είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα, με στόχο – όπως οι ίδιοι διατείνονται- τον σοσιαλισμό, καλά κάνουν. Να το λένε και να το διεκδικούν με όλα τα δημοκρατικά μέσα.

Αν θέλουν να αναζητούμε άλλα κανάλια διεθνούς συνεργασίας, εκτός ΕΕ και ΗΠΑ, να το λένε. Αλλά δεν είναι ανάγκη να μας περιπαίζουν όποτε πλησιάζουν εκλογές ότι είναι κάτι άλλο από αυτό.

Σε κάθε όμως περίπτωση εμείς και όλη η Ευρώπη ξέρουμε πια πως δημοκρατία, Ευρωπαική Ένωση και Σοβιετικό όραμα δεν πάνε μαζί.

Με άλλα λόγια, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να είναι ένα κόμμα που θέλει να διατηρεί επαφή με την εξουσία με κάθε μέσο ή ένα κόμμα, με σαφή ιδεολογική κατεύθυνση άλλη από αυτή που και οι ίδιοι θεωρούν ότι η κοινωνία θέλει. 

Άλλωστε δεν είναι μυστικό πως έχουν αλλάξει οι καιροί. Αυτό που ήταν πετυχημένο τις προηγούμενες δεκαετίες κι έφερνε το ΑΚΕΛ σε τροχιά εξουσίας, δεν υπάρχει. Τα κόλπα του τύπου «Μίνιμουμ Πρόγραμμα», προκαλούν θυμηδία και απαξίωση. 

Οι θέσεις τους είναι που αποτελούν εμπόδιο και όχι τα επικοινωνιακά τερτίπια οι εχθροί που σαν «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», που κάθε φορά ξεπηδούν αδίστακτα  και «πέφτουνε πάνω στην εργατιά»!

Σ.Σ.Η διακήρυξη του ΑΚΕΛ για τα 98 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΚ: 

https://akel.org.cy/idrysi-kkk-akel/

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews