Μερικά πράγματα τα ζούμε με τέτοια ένταση που νομίζει κανείς ότι πρόκειται για ζητήματα ζωής ή θανάτου. Που δεν είναι. Όπως το ζήτημα της παρουσίας του Φιντάν στο άτυπο Συμβούλιο των ΥΠΕΞ, στο οποίο κάτι δώσαμε και κάτι πήραμε. Το ζήτημα όμως είναι πως τίποτε δεν φαίνεται να αλλάζει επί της ουσίας και όσες συνταγές βλέπω να σερβίρονται ως πρωτοποριακές είναι απλές αντιγραφές προτάσεων του παρελθόντος που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν…
Γράφει ο Λοίζος Αντωνίου
Είμαστε απογοητευμένοι που δεν καταφέρνουμε να βρεθούν ο Χριστοδουλίδης με τον Τατάρ, το θεωρούμε αποτυχία, μιζεριάζουμε. Ορίστε όμως, συναντήθηκε ο Κόμπος με τον Φιντάν ενώπιον άλλων 27 υπουργών Εξωτερικών και πάλι όμως ευχαριστημένοι δεν είμαστε γιατί δεν προέκυψε κάτι που θα οδηγεί σε λύση.
Κι έτσι συνεχίζουμε να είμαστε σε roller coaster πολιτικών συναισθημάτων, αγνοώντας την πραγματικότητα: Καμία συνάντηση δεν θα δώσει λύση, εάν δεν υπάρξουν οι πραγματικές συγκυρίες και αυτή τη στιγμή δυστυχώς, δεν υπάρχουν οι συγκυρίες λύσης.
Απλώς παίζουμε τα λιγοστά χαρτιά μας…
Ελάτε στην άλλη πλευρά
Από αυτή τη συνάντηση βέβαια, δεν χάσαμε, αντίθετα θα έλεγα. Για σκεφτείτε… να είσαι ο υπ. Εξωτερικών μίας χώρας 85 εκατομμυρίων, μέλος των μεγάλων G20 να κορδώνεσαι παντού και πάντοτε ότι δεν αναγνωρίζεις το ενοχλητικό έντομο στο μαλακό σου υπογάστριο, να αρνείσαι να πιείς ένα καφέ μαζί τους, κι εσύ και ο εγκάθετος σου, και όμως να υποχρεώνεσαι να κάθεσαι σε δείπνο μαζί του και να συζητάς ενώπιον 27 άλλων εκπροσώπων χωρών, αυτό που δεν θέλεις να συζητήσεις, αυτό που νομίζεις πως έλυσες πριν 50 χρόνια, που όμως περπατάς και σκουντουφλάς πάνω του.
Δεν υπάρχουν θαυματουργά χαρτιά
Η Τουρκία έχει τα δικά της χαρτιά στο bras de fer που παίζουμε μεταξύ μας, και εμείς τα δικά μας. Όχι όμως τόσο ισχυρά για να πείσουν την Τουρκία να αλλάξει άποψη κι όσα ακούω για ενέργεια και άλλα βαθυστόχαστα, τα ακούω βερεσέ και να σας πω γιατί: Αν η Τουρκία ήθελε ως κίνητρο το ενεργειακό χαρτί από τα χέρια μας, κάποιο αγωγό κ.λπ., θα το ζητούσε και θα καθόριζε και τα ανταλλάγματα. Δεν το ζητά καν.
Πλέον τούτου, όλα αυτά που εμφανίζονται ως καινούργια ήδη έχουν συζητηθεί σε πολύ υψηλό επίπεδο μερικές τουλάχιστον φορές, τα προηγούμενα χρόνια. Μπήκαν στο τραπέζι και δεν άλλαξαν το παιχνίδι.
Ακούγεται ως κάτι το ρηξικέλευθο, το κεφάλαιο της ενέργειας. Η ενέργεια είναι όντως σημαντική, αλλά για την Άγκυρα ιεραρχείται πολύ υψηλότερα κάτι άλλο πολύ-πολύ κρισιμότερο που δεν είναι άλλο από την πολιτική ομηρεία της Κυπριακή Δημοκρατίας όποιο όνομα και αν έχει αυτή, είτε με λύση είτε χωρίς.
Δεν θα αντάλλαζε ποτέ την ενεργειακή αναβάθμιση της με την παράδοση ανεξαρτησίας στην Κύπρο.
Εάν διασφαλίσει την ομηρεία μας, όλα τα υπόλοιπα δεν θα έχουν καμία σημασία. Θα προκύψουν.
Γι΄ αυτό και σε ότι αφορά το Κυπριακό, επιμένει σε αυτά που επέμενε πάντοτε:
Εκ περιτροπής προεδρία, θετική ψήφο σε κάθε απόφαση, ανεξέλεγκτη ροή τούρκων πολιτών στην Κύπρο, στρατιωτική παρουσία και φυσικά εγγυήσεις και μάλιστα συνδεδεμένες με την εφαρμογή της λύσης.
Μέχρι τότε, ασκεί όλες τις δυνατές επιλογές που έχει για να ακυρώσει τη δική μας παρουσία, να μας καταστήσει εκλιπόντες, και να αναδείξει το ψευδοκράτος, σε βιώσιμο διεθνή δρώντα στην περιοχή.
Γι αυτό και τους ενδιαφέρει η βιωσιμότητα αυτού του κατασκευάσματος που ήδη ακόμη και κόμματα στην ελεύθερη Κύπρο έχουν αποφασίσει πως επισήμως θα ονομάζουν… ο βορράς.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας είναι που διεκδικούν τα τρία άλφα: Απευθείας πτήσεις, Απευθείας εμπόριο και Απευθείας διεθνείς/οικονομικές σχέσεις.
Γι αυτό και είναι ανησυχητική εξέλιξη γι αυτούς, το κυνήγι των καταχραστών της ελληνικής γης, αλλά και όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για τον τουριστικό οργανισμό Tui, ασχέτως του γεγονότος ότι εξελίχθηκε σε επικοινωνιακό φιάσκο, λόγω των χειρισμών του υφυπουργού μας.
Το πιο γερό χαρτί…
Υπάρχει ένα ακόμη χαρτί, αυτό που επεδίωξε να παίξει ο Κόμπος στο άτυπο Συμβούλιο και το οποίο στηρίζεται σε Συμπεράσματα Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Στηρίζεται στη στρατηγική που είχε συλλάβει ο Κρανιδιώτης, να βρισκόμαστε στο ευρωπαϊκό πεδίο πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από την Τουρκία. Και σήμερα είμαστε. Την ώρα που η Τουρκία εγκαταλείπει την ενταξιακή της πορεία, κι αναζητεί αναβάθμιση σε επιλεγμένα κεφάλαια της σχέσης της με την ΕΕ, εμείς είμαστε εκεί, για να ελέγχουμε. Δεν μπορούμε να το κάνουμε απόλυτα. Μπορούμε όμως να έχουμε ρόλο.
Ξέρουμε τι επιδιώκει η Τουρκία και σε ποια πεδία, γιατί είναι παιχνίδι που παίζεται με ανοικτά χαρτιά. Άλλωστε θα πρέπει να θυμόμαστε πως οι νίκες στην ΕΕ δεν έρχονται με αναπεπταμένες τις σημαίες και με καραμούζες. Έρχονται αργά και βασανιστικά και με βήματα εμπρός και πίσω.
Για να συμμετέχει ο Φιντάν στο άτυπο Συμβούλιο, χαλαρώσαμε εμείς τα λουριά, αφού όμως πήραμε μία καλή αναφορά στα Συμπεράσματα του Ευρωπαικού Συμβουλίου.
Και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται και στο μέλλον. Κάτι θα δίνουμε κάτι θα παίρνουμε. Αυτό θα συμβαίνει και πρέπει να μάθουμε να το χειριζόμαστε και εμείς οι πολίτες και κυρίως αυτοί που θέλουν να ονομάζονται πολιτικοί ηγέτες. Θα σκληραίνουμε, θα συζητάμε, θα ζητούμε και θα χαλαρώνουμε. Θα βάζουμε τη θέση μας και θα την αίρουμε, ανάλογα. Αυτός είναι ο Ευρωπαϊκός τρόπος. Και πάλι όμως, τίποτε δεν εγγυάται το αποτέλεσμα…
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
