Ήταν παντελώς «ανάρμοστος» και ανίκανος να συμπλεύσει με ένα σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα  

Η Δικαιοσύνη δεν απαξιώνεται από την κριτική σε μια ομόφωνη απόφαση του κορυφαίου δικαστικού θεσμού του τόπου. Απαξιώνεται από «το ύφος και τη συμπεριφορά», τον μεσαιωνικό καθωσπρεπισμό και την υποκριτική αντίληψη των οκτώ δικαστών στην υπόθεση «Γενικός Εισαγγελέας εναντίον Γενικού Ελεγκτή», όπως αυτή καταγράφηκε στις 209 σελίδες της πολύκροτης απόφασης. 

Δεν υπονοούμε ότι οι δικαστές είναι διεφθαρμένοι ή ότι υπηρετούν ένα διεφθαρμένο σύστημα. Λέμε σαφώς ότι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου αποτελεί διαστρέβλωση της πραγματικότητας, είναι δυσανάλογη με τα ευρήματα και επιφέρει ένα ισχυρό (αν όχι τελειωτικό) πλήγμα εμπιστοσύνης στον κορυφαίο θεσμό. Το αυστηρό, στεγανοποιημένο σκεπτικό της απόφασης για παύση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη δεν δικαιώνει τους δικαστές, ούτε και υπηρετεί το «κράτος δικαίου» και το δημόσιο συμφέρον. Το ακραίο λεκτικό, η «έλλειψη ευθυκρισίας» και μέτρου αφήνει το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο πολλαπλώς εκτεθειμένο στην κρίση των πολιτών. 

Καταρχάς, το Δικαστήριο, «όχι απλώς πέρασε τη γραμμή» αλλά, ξεπέρασε κάθε όριο αποδίδοντας στον τέως Γενικό Ελεγκτή «οικογενειακή ευθύνη» για σχόλια συγγενικών του προσώπων, αλλά και απαθή στάση ή αδιαφορία σε σχόλια τρίτων προσώπων στον καφενέ του διαδικτύου. Αδιανόητο σκεπτικό σε μια σύγχρονη (έστω και κατ’ επίφαση) δημοκρατία. 

Ακόμα όμως και όσον αφορά το περιβόητο πόρισμα της Αρχής κατά της Διαφθοράς για τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα, το Δικαστήριο ασχολείται με την επιφάνεια, χωρίς να υπεισέλθει στην ουσία του ζητήματος. Η σύγκρουση συμφέροντος του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα είναι καταγεγραμμένη και στο (αθωωτικό) πόρισμα της Αρχής. Αυτό το στοιχείο, από μόνο του, σε ένα κανονικό κράτος θα αποτελούσε κορυφαίο θεσμικό ζήτημα. Αν ο Οδυσσέας επέδειξε «αμετροεπή συμπεριφορά» σχολιάζοντας την προκλητική «σύγκρουση συμφέροντος» του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, καλώς έπραξε. Αν υπερέβη τα εσκαμμένα, λέγοντας κουβέντες παραπάνω και επιδεικνύοντας δήθεν ασέβεια στον θεσμό, ας του τραβήξουν τ’ αυτί. Όταν, όμως, ένας κορυφαίος θεσμός ελέγχεται για «σύγκρουση συμφέροντος», τι πρέπει να κάνουμε; Να χειροκροτούμε ή να σωπάσουμε; 

Πάμε παρακάτω. Οι δικαστές, με ελαφρά την καρδία, αποδίδουν τη λαϊκή αποδοχή του Οδυσσέα, ως επικεφαλής της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, σε μια πρόσκαιρη δημοφιλία και δήθεν λαϊκισμό. Αποσιωπούν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αγκάλιαζε με θέρμη τον τέως Γενικό Ελεγκτή, επειδή αποδείχθηκε άξιος πολέμιος της εκτεταμένης διαφθοράς στον τόπο μας. Είναι η διαρκής, άτεγκτη και ανυστερόβουλη στάση του απέναντι στο σύστημα διαπλοκής που τον έκανε τόσο αγαπητό στην ευρύτερη κοινωνία. Είναι η αποκάλυψη σκανδάλων, η σύγκρουση με κορυφαίους εκπροσώπους του συστήματος και η οριοθέτηση κανόνων διαφάνειας και ελέγχου που πρόσφεραν την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει σε ένα κράτος, το οποίο ο ίδιος ο Πρόεδρος χαρακτηρίζει (όχι για καλούς λόγους) ως «Μεξικό». 

Και ασφαλώς, σε αυτήν την υπερδεκαετή πορεία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη στην Ελεγκτική Υπηρεσία έγιναν λάθη, υπήρξαν εκτροχιασμοί και εκδόθηκαν αποφάσεις, οι οποίες εκ των υστέρων κρίνοντας, θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές. Μα η δουλειά του Οδυσσέα ήταν να ελέγχει και να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Να λειτουργεί με διαφάνεια και δυναμισμό και όχι να μπαίνει στα καλούπια ενός υποκριτικού «σαβουάρ βιβρ» και στην υπηρεσία διαβρωμένων θεσμικών αξιωματούχων. 

Πρωτίστως όμως, η απόφαση ελέγχεται επειδή μέσω εκφοβισμού επιχειρεί να θέσει όρια στην ελευθερία του λόγου, στην διαφάνεια και στον έλεγχο της κάθε εξουσίας. Ξεκάθαρη επί τούτου και η -εκτός κειμένου- αναφορά του προέδρου του Δικαστηρίου Αντώνη Λιάτσου, «τα λέμε αυτά για να τ’ ακούσουν και οι επόμενοι». Είναι και μια απόφαση κατάπτυστη, επειδή τιμωρεί έναν αξιωματούχο, ο οποίος ήταν υπέρμαχος του κράτους δικαίου. Είναι και μια απόφαση επικίνδυνη, επειδή δεν υπηρετεί αυτό που ορίζεται ως δημόσιο συμφέρον. 

Για όλους αυτούς τους λόγους, η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου είναι ορθή. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είναι «ανάρμοστος» σε ένα σύστημα που όζει από διαφθορά, διαπλοκή και σύγκρουση συμφέροντος. Είναι «ανάρμοστος» σε μια υποκριτική κατάσταση πραγμάτων, όπου οι έννοιες διαστρεβλώνονται και ποδηγετούνται. Είναι «ανάρμοστος», επειδή έκανε τη δουλειά του και την έκανε καλά. 

Υστερόγραφο 1: Εάν οι δύο Εισαγγελείς, Σαββίδης και Αγγελίδης, έδειχναν την ίδια μεθοδικότητα στη διερεύνηση σε βάρος του Γενικού Ελεγκτή και για σοβαρές υποθέσεις και σκάνδαλα (όπως η υπόθεση Θανάση, το τερματικό στο Βασιλικό, τα χρυσά διαβατήρια, οι ύποπτες υποκλοπές, ο κατακρεουργημένος Συνεργατισμός κλπ.), η Κύπρος δεν θα ήταν σήμερα το βασίλειο της διαφθοράς. Δεν είναι ο Οδυσσέας ο οποίος διάβρωσε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Είναι οι ίδιοι οι Εισαγγελείς, που εκθέτουν τον κορυφαίο θεσμό στον οποίο διορίστηκαν, όντας προηγουμένως υπουργοί στη διακυβέρνηση Αναστασιάδη. Είναι τέτοιες πράξεις που οδηγούν στην «καταφρόνηση πολιτειακών θεσμών» ενάντια στο δημόσιο συμφέρον(σελ. 198 της απόφασης). Για το θέμα αυτό και άλλα συναφή, περισσότερα στο κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε μήνες, με τίτλο «Με τον Οδυσσέα μέχρι να παγώσει η κόλαση».  

Υστερόγραφο 2: Ασχολίαστη η σπουδή της Αννίτας να βάλει την υπογραφή της στην ιστορική (για τους  λάθος λόγους) απόφαση για παύση του Οδυσσέα. Ασχολίαστη και η υποκριτική στάση της Πινδάρου, η οποία μιλά για «σεβασμό της απόφασης», νομίζοντας ότι απευθύνονται σε τάγματα ηλιθίων. Εκείνο που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο είναι η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος θεσμικά, πολιτικά και ηθικά είχε κάθε λόγο να προλάβει τα χειρότερα. Και όχι να λειτουργεί ως Πόντιος Πιλάτος στη διάβρωση και στον διασυρμό των θεσμών και του κράτους δικαίου. Όλοι κρίνονται από τις πράξεις τους, όχι από τις προθέσεις τους. 

Υστερόγραφο 3: Διαβάζουμε από την απόφαση του Δικαστηρίου (σελ. 14): Ανάρμοστος ορίζεται η συμπεριφορά που είναι «τόσο κακή, τόσο μεμπτή δηλαδή, ώστε να καθιστά το πρόσωπο που είναι υπόλογο γι' αυτήν, ανίκανο να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντα του αξιώματός του ή να δημιουργεί, ευλόγως, αμφιβολίες σε τρίτους, αντικειμενικά κρίνοντες, ως προς την καταλληλόλητά του να ασκεί τα καθήκοντα του αξιώματός του κατά τρόπο έντιμο, ορθό και εξυπηρετούντα το δημόσιο συμφέρον, το οποίον το αξίωμα προορίζεται να εξυπηρετεί». Αν ο Οδυσσέας κρίθηκε «ανάρμοστος», ο Αναστασιάδης και η κομπανία του τι ήταν; Εναρμονισμένοι; 

Υστερόγραφο 4: «Τέτοια συμπεριφορά εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους να περιαγάγει το αξίωμα και τους Θεσμούς, γενικότερα, σε ανυποληψία …» (σελ. 208 της απόφασης). Παύθηκε ο Οδυσσέας, σώθηκαν οι θεσμοί!     

Το άσχετο: Η αλήθεια είναι ο υπέρτατος νόμος. 

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews