Πάνω λέει από διακόσιες εταιρείες το εξάμηνο έρχονται στην Κύπρο η οποία αποτελεί «πόλο έλξης» για επενδύσεις σε πολλούς τομείς. Το λεκτικό δεν είναι δικό μου είναι δανεισμένο από τον τίτλο και το περιεχόμενο ενός πολύ εμπεριστατωμένου και λεπτομερούς ρεπορτάζ αντιπολιτευόμενου Μέσου, προ ημερών.
Συμπολιτευόμενα δεν έχουμε αυτή την πενταετία, ούτως ή άλλως. Έχουμε μόνο μερικά ουδέτερα.
Στο ίδιο διάστημα, το διάστημα της τελευταίας εβδομάδας δηλαδή, η κυπριακή οικονομία αναβαθμίστηκε διπλά και πέρασε για πρώτη φορά εδώ και 13 χρόνια στην επενδυτική βαθμίδα Α. Το ζήτημα υποβαθμίστηκε και πάλι ως κάτι που προέκυψε από μόνο του ή ένα «σιγά τα ωά» πράγμα, ενώ δεν έλειψαν και εξ αριστερών και όχι μόνο, γραφικές αλλά και επικίνδυνες αιχμές για τους οίκους αξιολόγησης. Επικίνδυνες όχι διότι θα μας θυμώσουν αλλά, διότι μόνο τρία πράγματα φανερώνουν: α) άγνοια του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος αλλά και συστήματος στο οποίο ζούμε, β) άρνησή του (ειδικότητα των συντρόφων αυτό) και (γ) λαϊκισμό ο οποίος πλέον έχει γίνει modus operandi πολλών και διαφόρων.
Τίποτα όμως δεν είναι αυτοφυές, ούτε ασήμαντο. Η αλήθεια είναι μάλλον βαρετή όσο και απλή: χρειάστηκε και χρειάζεται μεγάλη δουλειά ούτως ώστε σε μια εξόχως προβληματική περίοδο για την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή οικονομία, μία ημικατεχόμενη χώρα η οποία μόλις μία δεκαετία πριν είχε χρεοκοπήσει και η οποία σήμερα βρίσκεται ένα βήμα δίπλα από τον πόλεμο, να προσελκύει επενδύσεις αντί να καταρρέει, να αναβαθμίζεται οικονομικά, να ξεπερνά με στοιχεία όχι δικά της αλλά άλλων, μία μετά την άλλη, τις προβλέψεις για την ανάπτυξη που συνεχίζεται αδιάλειπτα και τόσα μα τόσα άλλα. Εκτός εάν κάποιοι νοσταλγούν τα πειράματα που μας οδήγησαν στην καταστροφή τότε. Τη γνωστή.
Όπως επίσης δεν είναι εύκολο μια χώρα η οποία μόλις πριν από μερικά χρόνια ήταν συνώνυμη της διαφθοράς διεθνώς και παράδειγμα προς αποφυγή να επαινείται από τους πάντες για τα άλματα που έχει κάνει. Δεν νομίζω σε καμία άλλη περίοδο πρώτης διετίας να έχουν γίνει τόσα πολλά πράγματα και ο κόσμος έχει αρχίσει να το καταλαβαίνει. Όμως ο μηδενισμός, η ισοπέδωση και η μιζέρια που καλλιεργείται δεν βοηθούν την πρόοδο, όπως δεν την έχουν βοηθήσει και οπουδήποτε αλλού.
Και εδώ ακριβώς οφείλει κανείς να διερωτηθεί: γιατί συμβαίνει αυτό όταν αποδεδειγμένα τα δεδομένα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο; Η απάντηση είναι πως γίνεται είτε από βλακεία, είτε από παθολογικές πια εμμονές διαφόρων - και αυτό αφορά κυρίως τα ΜΜΕ - είτε από πρόθεση. Το πρώτο δεν το σχολιάζεις πολύ έως και καθόλου διότι δεν είναι πρέπον και είναι ανίατο, το δεύτερο το βλέπεις με κάποια συγκατάβαση, το τρίτο όμως δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Και ούτε πρέπει.
Απίστευτο δε, είναι πως αυτοί οι οποίοι εμπίπτουν στην τρίτη κατηγορία είναι οι ίδιοι οι οποίοι κατά τα άλλα σφαδάζουν από τον πόνο, όπως θέλουν να μας πείσουν, για την πατρίδα μας, που χρειάζεται να νοικοκυρευτεί και να ορθοποδήσει. Και αυτοί ακριβώς οι μεγάλοι πατριώτες είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι σαμποτάρουν κάθε μα κάθε προσπάθεια, μηδενίζουν ότι γίνεται και κάνουν τον κόσμο να νομίζει ότι θα βρεθούμε από μέρα σε μέρα, ξέρω ΄γω, πίσω στο μοναδικό «αριστερό» πράγμα που έφερε η πενταετία του ΑΚΕΛ: τα κοινωνικά παντοπωλεία. Ένα πακέτο μακαρόνια, ένα ελαιόλαδο, τέσσερα κωλόχαρτα και πάει λέγοντας για να θυμάται ο κάθε μουρόχαυλος τα θαύματα του μαρξισμού - λενινισμού και στην πράξη τα οποία ευτυχήσαμε να μην τα ζήσουμε εδώ. Όσοι προλάβαμε και τα είδαμε εκεί όμως, τα θυμόμαστε.
Υπάρχει βεβαίως και μια κατηγορία από μόνη της: ο Τέως. Αποφάσισε, λέει να ρίξει στην πολιτική και τον Groom of the Stool του - το μόνο καλό πράγμα που έκανε για τον τόπο εδώ και κάτι χρόνια, θα διασκεδάζουμε αν μη τι άλλο… - ο οποίος, Τέως, θέλει να γυρίσει για να επικρατήσει (νομίζει…) κι ας καεί ο τόπος.
Εκεί βέβαια είναι κλινική η περίπτωση και μάλλον χρειάζεται νοσηλεία πια.
Όλοι οι υπόλοιποι ,ας διερωτηθούμε: ποιον εξυπηρετεί τελικά όλη αυτή η πολεμική, η τοξικότητα και η διαστρέβλωση της αλήθειας; Ή να το πω πιο εύκολα: ποιον δεν εξυπηρετεί; Μα τον τόπο και όλους μας.
