Η συζήτηση περί ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ είναι περί όνου σκιάς. Ένα επικοινωνιακό τέχνασμα και τίποτα άλλ
Η Κύπρος ανήκει στη Δύση. Σε πιο ομιχλώδεις εποχές, η παρουσία της χώρας στο δυτικό στρατόπεδο δεν ήταν πάντα ομαλή, ούτε πάντα ξεκάθαρη. Ωστόσο, οι οποιεσδήποτε αμφιβολίες για τον προσανατολισμό της Κύπρου διαλύθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Ιδιαίτερα, μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την εκδίωξη των ρωσικών κεφαλαίων από την κυπριακή οικονομία με το κούρεμα του 2013. Δεν έχει πια Ρώσους το παραμύθι μας.
Τόσο πολύ ανήκουμε στη Δύση, που θέλουμε τώρα να ενταχθούμε και στη βορειοατλαντική συμμαχία, το ΝΑΤΟ, προσφέροντας γη και ύδωρ. Γη, με τη μόνιμη στάθμευση αμερικανικών στρατευμάτων και ύδωρ, με την ελεύθερη πρόσβαση των αμερικανικών στρατιωτικών πλοίων στους κυπριακούς λιμένες. Στους αιθέρες, έτσι και αλλιώς, δίνουμε πρόσβαση μέσω των άλλων συμμάχων μας, των Εγγλέζων. Το αντάλλαγμά μας για όλα αυτά είναι η παραχώρηση αμυντικού εξοπλισμού και η εκπαίδευση στελεχών της Εθνικής Φρουράς στις φημισμένες σχολές των ΗΠΑ. Να τα δώσουμε όλα για να καταφέρουμε, κάποια στιγμή σε ένα άγνωστο μέλλον, να ενταχθούμε στον προθάλαμο του προθαλάμου του ΝΑΤΟ.
Ή όπως, το εξήγησε καλύτερα ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης, «συζητούμε με τις ΗΠΑ σε τρία επίπεδα που προσφέρει η ιδιότητα του κράτους μέλους του ΝΑΤΟ, για το πώς μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να αξιοποιήσει αυτές τις ευκαιρίες, έτσι ώστε όταν όλα είναι στη θέση τους, η Κυπριακή Δημοκρατία να μπορεί να γίνει κράτος μέλος του ΝΑΤΟ». Εάν υπήρχε «Δυτικομέτρο» θα είχαμε σπάσει τα κοντέρ. Αν έδιναν βραβεία, θα παίρναμε το πρώτο. Αυτό της μεγαλύτερης αρλούμπας.
Η συζήτηση περί ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ είναι περί όνου σκιάς. Ένα επικοινωνιακό τέχνασμα και τίποτα άλλο. Ούτε αύριο, ούτε στο απώτερο ορατό μέλλον μπορεί να γίνει μια τέτοια συζήτηση ενόσω υπάρχει κατοχή. Από μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Αν βάλουμε στην κουβέντα και τις εξαγγελθείσες προθέσεις του Τραμπ, για αλλαγή του ρόλου της στρατιωτικής συμμαχίας και την επιβολή ρεφενέ για τις υπηρεσίες που προσφέρει, τότε ίσως πρέπει να ξαναμετρήσουμε τα κουκιά μας. Πόσω δε μάλλον, όταν ο υπερεθνικός οργανισμός στον οποίο συμμετέχουμε εκών άκων, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μοιάζει με καραβάκι στη μέση φουρτουνιασμένου ωκεανού. Εν ολίγοις, ΝΑΤΟ στον ορίζοντα δεν υπάρχει.
Μακάρι, πάντως, να υπάρξει αναβάθμιση της (τρύπιας) αμυντικής θωράκισης της Κύπρου, αλλά όχι με όρους αποικιοκρατικούς. Αν παραμένουμε ακόμα εν ζωή, είναι επειδή δεν γίναμε ποτέ προτεκτοράτο και ας το πληρώνουμε αυτό ακριβά. Οι συμμαχίες είναι χρήσιμες όταν το ισοζύγιο είναι δίκαιο και καθαρό. Χωρίς κρυφές ρήτρες και σχέσεις δεσποτείας. Θέλουμε σχέσεις που υπηρετούν τα συμφέροντα της Κύπρου και όχι μονοπλεύρως τα συμφέροντα της Αμερικής, της Γερμανίας, της Αγγλίας ή των άλλων παικτών της λεγόμενης Δύσης.
Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, που τα κάναμε όλα σωστά. Διώξαμε κακήν κακώς τους Ρώσους από την οικονομία, ξεπουλήσαμε τις τράπεζες σε δυτικά συμφέροντα, κουρευτήκαμε γουλί για να μείνουμε «Ευρώπη», στηρίξαμε εν λευκώ το αντι-ρωσικό μέτωπο στο Ουκρανικό, κλείσαμε τα μάτια στη γενοκτονία του Νετανιάχου. Τα κάναμε όλα σωστά και τί κερδίσαμε; Είχαμε μήπως σταθερότητα, οικονομική ανάπτυξη, ουσιαστικές διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό, μεγαλύτερη επιρροή στα διεθνή κέντρα αποφάσεων, αναβάθμιση του γεωστρατηγικού μας ρόλου; Πώς, πότε και με ποια οφέλη τα πετύχαμε όλα αυτά;
Δεν θα έπρεπε τώρα να ήταν καλύτερα τα πράγματα; Αφού διώξαμε τους Ρώσους…
Υστερόγραφο: Όσοι γνώρισαν τον Μάριο Βλάχο, έχουν έναν καλό λόγο να πουν για την ακεραιότητα, το ήθος και την φιλοπατρία του. Τώρα, ατενίζει από ψηλά τον Πενταδάκτυλο και την Κερύνεια που τόσο πολύ αγαπούσε. Ελεύθερος.
Το άσχετο: Περί χρημάτων τον αγώνα ποιούσιν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
