Η «φειδιοποίηση» της πολιτικής πέτυχε την πρώτη φορά, αλλά τη δεύτερη επαναλαμβάνεται ως τραγωδία
Η κομματική παρέλαση της Πινδάρου στο μνημόσυνο του Γρίβα την περασμένη Κυριακή δεν θα ξεχαστεί σύντομα. Τουλάχιστον, δεν θα ξεχαστεί για τον επόμενο έναν χρόνο. Τον Ιανουάριο του 2026, πέντε μήνες πριν τις βουλευτικές εκλογές, η Πινδάρου θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους και με ποιο τρόπο θα εκπροσωπηθεί στο πολιτικό μνημόσυνο του αρχηγού της ΕΟΚΑ.
Θα επαναλάβει αυτό που έκανε φέτος; Με σημαίες και με ταμπούρλα, με πολυπληθή παρουσία και με την πρόεδρο του κόμματος (και πρόεδρο της Βουλής) να δίνει παράσταση επί σκηνής; Θα επιμείνει στη δραματοποίηση του συμβάντος, γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει κύματα συζητήσεων και αντεγκλήσεων στη δημόσια σφαίρα; Ή θα επιστρέψει στην περσινή πρακτική, της υποβαθμισμένης παρουσίας και της λογικής «έχουμε τόσα θέματα να διαχειριστούμε και θα συζητούμε τώρα για το 1955 και το 1821»; Ό,τι και αν κάνει, θα είναι λάθος.
Θα είναι λάθος, γιατί τώρα υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Το έβαλε η ίδια η Πινδάρου. Κακώς, αλλά το έβαλε και αυτό δεν ξεγράφεται. Προσωπική εκτίμηση, είναι ότι του χρόνου η Αννίτα δεν θα παρευρεθεί στο μνημόσυνο. Ακόμα και αν τελικά πάει, δεν θα έχει προηγηθεί τόση πολλή οργάνωση και τόση προετοιμασία. Δεν θα δοθεί τόση πολιτική χροιά σε ένα μνημόσυνο κανενός τεθνεώτος. Είπαμε, όμως. Ό,τι και αν πράξει του χρόνου, θα συγκριθεί με αυτό που έπραξε φέτος και αυτό που δεν έπραξε πέρσι. Εάν θα συμπεριφερθεί ως κομματάρχης άλλων εποχών ή ως πρόεδρος της Βουλής όλων των Κυπρίων.
Δεν είναι σκοπός να ρίξω νερό στον μύλο της διχόνοιας, ούτε να εξετάσω κατά πόσον πρέπουν ή όχι τιμές σε μια ιστορική προσωπικότητα μισό αιώνα μετά. Αυτό ας το κρίνει ο καθένας, με βάση τον προσωπικό του αξιακό κώδικα. Ας το κρίνουν και οι ιστορικοί με βάση τα γεγονότα, όχι τα κομματικά μέτρα και σταθμά. Υποστηρίζω, ωστόσο, μετά βδελυγμίας ότι κακώς, πολύ κακώς, το κομματικό σύστημα παραμένει εγκλωβισμένο σε προπολεμικές αντιπαραθέσεις που συγκινούν όλο και πιο μικρό ακροατήριο. Η πολιτική, όπως και η ιστορία, δεν είναι άσπρο – μαύρο.
Παλαιότερα, όταν τα ιστορικά πρόσημα ένθεν κακείθεν ήταν πολύ πιο έντονα, ο μανιχαϊστικός διαχωρισμός ήταν αδιάσπαστο μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας και της κομματικής διαπάλης. Πλέον, αυτό δεν ισχύει. Όχι στον απόλυτο βαθμό, όπως σε προηγούμενες δεκαετίες. Η ιστορία αποτελεί μέρος της κομματικής ταυτότητας και της κομματικής συνέχειας, αλλά δεν εμπερικλείει το όλον και δεν αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες και την παρακμή του παρόντος. Οι γραμμές έχουν ξεθωριάσει και η αντιπαλότητα έχει μεταφερθεί σε νέα πεδία. Αφορά την οικονομία, το μεταναστευτικό, την κοινωνική πολιτική, την καθημερινότητα, τα εθνικά θέματα.
Η «φειδιοποίηση» της πολιτικής δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Πάντα υπήρχε, κάποια στιγμή θα εξαργυρωνόταν στον μέγιστο βαθμό. Το πέτυχε ο Φειδίας, αλλά δύσκολα θα επαναληφθεί στις επόμενες εκλογές. Η φάρσα είναι καλή την πρώτη φορά, τη δεύτερη επαναλαμβάνεται ως τραγωδία. Αυτό έπρεπε να το γνωρίζουν καλά στην Πινδάρου -όπως και στα υπόλοιπα συστημικά κόμματα.
Η ρηχότητα, η απρέπεια, η αθεσία, όλα όσα συνθέτουν ένα ψευδεπίγραφο αντισυστημιτισμό και μια επίπλαστη πολιτική πρόταση, μπορεί να ξεγελάσουν πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και ερωτήματα, η απάντηση δεν είναι το σόου και η εικόνα. Η απάντηση στην πολιτική κρίση των καιρών είναι περισσότερη (και καλύτερη) πολιτική. Καθαρές θέσεις, βαθιά αυτοκριτική και σοβαρότητα. Όχι σοβαροφάνεια και κινήσεις που προδίδουν έλλειψη κρίσης και στρατηγικού βάθους.
Απέναντι στο κύμα διαφθοράς, στη διάλυση του κρατικού ιστού, στη ρουσφετοποίηση των θεσμών, στον νεποτισμό της εξουσίας και στη βαθιά φτωχοκρατία, η απάντηση δεν είναι ένας νέος διχασμός. Ούτε είναι απάντηση η επικράτηση της εικόνας και της ρηχότητας. Η απάντηση είναι περισσότερη (και καλύτερη) πολιτική. Σωστοί πολιτικοί.
Υστερόγραφο: Να μην είμαστε, όμως, τόσο άδικοι με τους πολιτικούς μας. Αυτός ο φούρνος, αυτά τα ψωμιά κάνει. Η κοινωνία όπως τους έχτισε, είναι στο χέρι της να τους χαλάσει ή να τους ξαναφτιάξει. Καθρέφτης μας είναι τα κόμματα και εμείς, η αντανάκλασή τους.
Verba volant: «Δεν μπορούσα αλλά δεν ήθελα τώρα να ξεκινήσω μιαν άλλη συζήτηση σε όλο αυτό που γίνεται και, αρκετά με αυτό το θέμα κάθε χρόνο, αν θα πάμε ή δεν θα πάμε στο μνημόσυνο του οποιουδήποτε. Έχουμε τόσα θέματα να διαχειριστούμε και θα συζητούμε τώρα για το 1955 και το 1821; Φτάνει, νομίζω. Πλήρης σεβασμός στην ιστορία μας αλλά έχουμε τόσα θέματα στα οποία πρέπει να εστιάσουμε» (Αννίτα Δημητρίου, ρ/νο Πολίτη, 29/1/2024).
Το άσχετο: 3% (όση και η τηλεθέαση του Χριστοδουλίδη στην παράσταση «State of Union»)
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews.
