Τι άφησε πίσω του το συνέδριο του ΔΗΣΥ; Μία απόφαση διαγραφών που δεν αφορά κανένα και δεν επηρεάζει τη ζωή κανενός και μία καθοριστική απόφαση για την επιλογή του υποψηφίου Προέδρου. Με αδιαμφισβήτητη δημοκρατική νομιμοποίηση αλλά ιδιαίτερα υψηλού ρίσκου…

Γράφει ο Λοίζος Αντωνίου

Δεν είναι τυχαίο ότι στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν τόσες πολλές εκφράσεις για να δείξουν την ίδια κατάσταση: Περί όνου σκιάς, περί του φύλου των αγγέλων συζητήσεις,  περί ανέμων και υδάτων, ή και ότι χορεύκω παίζε μου…

Πολλές συζητήσεις δηλαδή για θέματα χωρίς πραγματικό αντικείμενο, και χωρίς επίδραση στη ζωή μας.

Μία τέτοια συζήτηση για ένα θέμα, κατά την άποψη μου νεκρό, ήταν κι αυτή που εξελίχτηκε στον ΔΗΣΥ για τις διαγραφές των μελών του κόμματος που συμμετέχουν στο Κυβερνητικό σχήμα.

Και ήταν άκαιρη η συζήτηση και το αποτέλεσμα της για χίλιους ακόμη λόγους:

Α. Έγινε όχι μόνο δύο χρόνια μετά αλλά και πολύ περισσότερο διότι όλα αυτά τα πρόσωπα είχαν αποκαλύψει τις προθέσεις τους πολύ πριν τον διορισμό τους στην Κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Άρα απλώς οι διαγραφές έγιναν για να κλείσει ένα θέμα  στο οποίο η  ηγεσία του ΔΗΣΥ επέδειξε νωθρά αντανακλαστικά. Αλλά η συγκυρία στην πολιτική είναι τεράστιας σημασίας. Ίσως μεγαλύτερης από την ενέργεια αυτή καθ΄εαυτή.

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, τονίζω πως οι  υπουργοί θα έπρεπε να είχαν διαγραφεί. Αλλά την ώρα του «αδικήματος». Απλώς η τότε ηγεσία δεν είχε είτε τη βούληση είτε το σθένος να προβεί στην αυτονόητη πράξη.

Β. Γιατί δεν διαγράφηκαν τότε; Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς επικράτησε εκείνες τις δύσκολες στιγμές, αλλά εικάζω, νομίζω εύλογα, πως λειτούργησε η ανησυχία μήπως χαθεί το μέτρο. Επειδή ήταν σε τεράστια έκταση οι διαρροές και οι συνεργασίες με τον κατά την ηγεσία αποστάτη. Μήπως υπάρξουν αντίμετρα, μήπως βρεθεί κάποιος και φωνάξει πως και η δική σας φωλιά δεν είναι καθαρή. Πράγμα που ούτως ή άλλως έγινε, όταν με κάθε ευκαιρία, ακουγόταν η κραυγή πως «εσείς στηρίξατε τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ», πράγμα που στον ΔΗΣΥ, θεωρείται αμάρτημα καθοσιώσεως 

Γ. Έγινε πολλή δημόσια συζήτηση  και αντιπαραθέσεις σε μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης για ένα θέμα… που ποιόν αφορά;

Για ένα θέμα που δεν αλλάζει οτιδήποτε ακόμη και για τη ζωή εκείνων που διαγράφηκαν. Οι διαγραφέντες υπουργοί, είχαν φαντάζομαι την ικανότητα να αντιληφθούν πως πρακτικά δεν είναι μέλη. Δεν αξιοποιούσαν κανένα από τα δικαιώματα τους και δεν πληρούσαν τις υποχρεώσεις των  μελών.

Όλα αυτά υπήρξαν θέμα ενός συνεδρίου. Ενός μαζικού θεσμού που ασχολείται ή θα έπρεπε να ασχολείται με ζητήματα βαριάς πολιτικής.

Σε αντίθεση με τα πιο πάνω θεωρώ πολύ σοβαρή και ίσως καθοριστική την απόφαση του Συνεδρίου του ΔΗΣΥ για την επιλογή του/της υποψηφίου Προέδρου από τη βάση του κόμματος

Ως θέμα αρχής, ακούγεται πολύ δελεαστικό να μεταφέρουμε τις κρίσιμες αποφάσεις στη βάση, στον λαό.

Απαλλάσσει τις ηγεσίες από τη λήψη των κρίσιμων  ή και διχαστικών αποφάσεων, όπως και τα δημοψηφίσματα. Αν δεν μπορεί η ηγεσία να αποφασίσει ή δεν θέλει για διάφορες σκοπιμότητες, πετάει το μπαλάκι στον λαό. 

Η εμπειρία όμως λέει πως ανάλογες επιλογές είναι πολύ υψηλού ρίσκου. Να θυμίσουμε από το κοντινό μας πολιτικό περιβάλλον δύο παραδείγματα:

Το δημοψήφισμα για τα μνημόνια στην Ελλάδα, που το όχι  υποχρέωσε τον Τσίπρα σε μία επική κωλοτούμπα και από τον ίδιο πολιτικό χώρο την επιλογή από τα μέλη του Κασσελάκη.

Ενός τουρίστα που ήρθε από την Αμερική για διακοπές και πήρε το κόμμα πατώντας στις συγκυρίες. 

Τι ακολούθησε το γνωρίζουμε.

Η ευρεία ψήφος λοιπόν για ένα ζήτημα που χρειάζεται την ανάλυση τόσων πολλών παραμέτρων, είναι υψηλού ρίσκου. Οι μάζες κατά που λένε και σταλινικοί, λειτουργούν με χαλαρό πολιτικό κριτήριο και ιδιαίτερα ευμετάβλητο.

Και μία ακόμη παράμετρος: Στα  κόμματα η ηγεσία επιλέγεται στα συνέδρια τους, μετά από μακρές διαδικασίες διαλόγου. Επιλέγουν τον ηγέτη που θα οδηγήσει το κόμμα στα επόμενα χρόνια. Θα αποφασίζει για την καθημερινότητα, τις θέσεις στη Βουλή, στα νομοσχέδια, στις πρωτοβουλίες που πρέπει να λαμβάνει το κόμμα, θα συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο και τόσα άλλα. Ενώ λοιπόν κρίνεται ως ο καλύτερος για όλα αυτά, τον θεωρούμε ανεπαρκή για τη διακυβέρνηση της χώρας και θα ψάχνουμε  κάποιον άλλον;

Για να το πω όσο πιο καθαρά μπορώ: Το ποιος θα είναι ο υποψήφιος Πρόεδρος του κόμματος, του κάθε κόμματος, για μένα δεν είναι θέμα προς συζήτηση. Είναι ο ηγέτης του κόμματος. Ο ηγέτης του κόμματος που αν κερδίσει γίνεται πρόεδρος, αν χάσει αποχαιρετά την Αλεξάνδρεια  των φιλοδοξιών του, και πίνει το πικρό ποτήρι οδηγώντας  το κόμμα στην απόφαση για την επιλογή του δεύτερου γύρου.

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews