Ας το χωνέψουμε επιτέλους: είμαστε μια χώρα (α) απαίδευτων, (β) αμπάλατων και κυρίως (γ) αππωμένων. Έχουμε όμως και επαγγελματίες... αντιστασιακούς. Παγκόσμια πρωτοτυπία.

Ας το χωνέψουμε επιτέλους: είμαστε απλώς μια χώρα (α) απαίδευτων, (β) αμπάλατων και κυρίως (γ) αππωμένων.

Πρώτη απόδειξη του (β) και του (γ), τα δυό συγχρόνως που λέει και η Άλκηστις, είναι το γεγονός ότι κάθε φορά που κάποιος γράφει επικριτικά «είμαστε μια χώρα…», αμέτρητοι είναι εκείνοι που ενοχλούνται διότι «πρόκειται για γενίκευση», «είναι άδικο», «μα δεν είμαστε όλοι έτσι» κ.λπ.

Άδικο δεν είναι. Γενίκευση σίγουρα είναι αλλά δεν χρειάζεται κάποιος να έχει φοβερό μυαλό, απλώς έστω και λίγο περισσότερο του εγωισμού του, για να καταλήξει ότι το καθ’ υπερβολήν φυσικά είναι σχηματικό και σκόπιμο ενώ, στο τελευταίο, το «δεν είμαστε όλοι έτσι» θα διαφωνήσω απόλυτα ως προς το ότι δεν ισχύουν το (β) και το (γ). Ειδικά το (γ). 

Διότι εάν κάποιος λ.χ. γράψει «είμαστε μια χώρα με μεγάλη καρδιά», κανείς δεν θα βγει να διαφωνήσει, κανείς δεν θα πει ότι είναι γενίκευση και πάει λέγοντας. Αντιθέτως, επειδή έδωσε δύο ευρώ στον έρανο για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στα φανάρια θα συγκρατηθεί πολύ να μην ζητήσει και τόκους.

Αυτή η χώρα, λοιπόν, κάνει τις ίδιες συζητήσεις κάθε Πάσχα και θα συνεχίσει να τις κάνει. 

Η πρώτη είναι η έλευση του Αγίου Φωτός ένα show το οποίο εάν ήμουν Χριστιανός και πιστός νομίζω ότι θα με εξόργιζε. Ο καθένας πιστεύει ότι θέλει για την ιστορία με το Φως, ωρίμασα ώστε να αποδεχθώ επιτέλους ότι κάποιοι άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, νιώθουν όμορφα, παίρνουν δύναμη ή τη δημιουργούν στον εαυτό τους, δεν είναι κακό, από την όποια πίστη. 

Κάθε χρόνο συζητάμε, λοιπόν, γιατί πάει το άγημα και αποδίδει τιμές αρχηγού κράτους στο Φως. Όντως ούτε στο Κονγκό που είχε πάει ο Αβέρωφ και νόμιζαν ότι ήταν κάποια προσωπικότητα δεν συμβαίνουν τέτοια.

Γιατί πρέπει να έρχεται από την Ιερουσαλήμ, όταν πέραν των άλλων όλων, τόσους αιώνες το άναβε ο παπάς μόνος του; Αυτό συμβαίνει και σήμερα σε απομακρυσμένες εκκλησίες. Γιατί λοιπόν, θα σκεφτόμουν εάν ήμουν Χριστιανός και θρήσκος επιδεικνύεται τέτοια ασέβεια απέναντι στον ίδιο το Θεό αντί κάποιος να αντιλαμβάνεται το αυτονόητο ή κάποιοι, όπως θα ΄πρεπε, να του το υποδείξουν: ότι είναι θαύμα, κατά την πίστη τους, δεν είναι κάτι… μαγικό που όταν το πάρεις θα σου συμβεί κάτι καλό, όπως πολλοί ακόμα πιστεύουν για το φλουρί στη βασιλόπιτα. Τόσο χαμηλά ο Θεός; Κι ακόμα χαμηλότερα εάν σκεφτεί κανείς πως όλο αυτό το πρώτου επιπέδου παγανιστικό show εντάσσεται στο marketing αυτών που έχουν την ευθύνη, όχι να αγαπούν το ποίμνιο τους αλλά να προστατεύουν την πίστη τους από τη γελοιοποίηση.

Κάτι αντίστοιχο, απείρως όμως προβληματικότερο, συμβαίνει και με τις λαμπρατζιές. Το «έθιμο» το οποίο στην εποχή μας έρχεται και δένει με όλες τις υπόλοιπες αθλιότητες που κάνει μια προβληματική ομάδα του πληθυσμού με την ανοχή της πλειονότητας. Δεν ξέρω εάν φταίνε που είναι έτσι, εκεί όπου μιλάμε για ανήλικους. Ούτε με κόφτει. Ειδικά για τους ανήλικους ξέρω πως οι γονείς τους, είτε το θυμούνται είτε όχι, έχουν ευθύνη έναντι της κοινωνίας και θα έπρεπε να τους μεγαλώσουν με τρόπο που να ήξεραν τα βασικά. Αμέτρητοι άλλοι το κάνουν. Αυτοί γιατί όχι; Εδώ μιλάμε για (α), (β) και (γ) μαζί.

Το σημαντικότερο από τα βασικά, είναι ο σεβασμός. Ο σεβασμός στον ηλικιωμένο και τον άρρωστο οι οποίοι δεν πρέπει να μένουν ξύπνιοι μέχρι τις 5 γιατί το κωλόπαιδό τους θέλει να βάζει «τσάκρες». Ο σεβασμός σε ένα σωρό οικογένειες οι οποίες έχουν παιδιά με αυτισμό, κανείς όμως δεν φροντίζει να μάθει τη φρίκη που περνούν για ώρες (και πλέον για μέρες) επειδή τα κωλόπαιδα κάποιων και τα ζώα που τα μεγάλωσαν θέλουν να βάζουν «τσάκρες». Το ίδιο και τα κατοικίδια. Ζώα αλλά αθώα. 

Ο σεβασμός επίσης στην περιουσία των άλλων, την οποία κλέβουν συχνότατα για να την κάψουν, ο σεβασμός στην υγεία των άλλων από τα ακατάλληλα υλικά που καίγονται, ο σεβασμός στη δημόσια περιουσία και τις ζημιές που προκαλούνται. 

Ο σεβασμός στην ασφάλεια όλων, αυτό και εάν, αφού μπορεί να τραυματιστούν και τραυματίζονται από τα όσα κάνουν τα κωλόπαιδά τους. Φέτος ζήσαμε και το απίστευτο να πετάξουν κροτίδες πάνω σε αστυνομικούς. Εάν τους επιτίθονταν κιόλας, περιμένετε το πολύ ως του χρόνου, και κάποιος αστυνομικός τραβούσε όπλο, θα γινόταν της κακομοίρας. «Οι ζωές των παιδιών…». Ενώ η ζωή του αστυνομικού ο οποίος θα κατέληγε στη Φυλακή εάν δεν είχε πάθει κάτι από την κροτίδα; Στα αποτέτοια μας. Θα ρωτήσει κανείς εάν έχει παιδιά και πώς νιώθουν; Όχι βέβαια.

Εκεί δε όπου το marketing συναντά ένα (δ) την ανευθυνότητα εώς και αθλιότητα αμέτρητων πολιτικών και εκείνων που τους εκλέγουν είναι στην εγκληματική επαναφορά της συζήτησης για τις λαμπρατζιές, σε επίπεδο κοινοβουλίου μάλιστα! Το οποίο κοινοβούλιο θα μπορούσε απλώς να νομοθετήσει και να τις απαγορεύσει, όπως οφείλει να κάνει ή και με την κυβέρνηση αντί να μπαίνει στη συζήτηση, να ξεκαθαρίσει ότι ακόμα κι αν η Βουλή δεν συμφωνεί, εκείνη θα δώσει εντολή στην Αστυνομία και την Πυροσβεστική όπως έγινε παλιότερα να περιλούζουν με αφρό τις λαμπρατζιές ώστε να μην μπορούν να τις ανάψουν. Τέλος.

Γιατί; Μα για όλα τα πιο πάνω και άλλα τόσα. Τίποτα από αυτά, από τις κλοπές μέχρι τη διασάλευση της ησυχίας και από εκεί την εγκληματική συμπεριφορά δεν είναι νόμιμο. Και τίποτα δεν θα πάθουμε εάν κάτι άκρως αντικοινωνικό και επικίνδυνο σταματήσει να γίνεται.

Φευ… Το νομοσχέδιο «ρύθμισης» της παρανομίας από την κυβέρνηση δεν πέρασε καν από τη Βουλή, διότι λέει, διαφωνούν ως προς το ποιός θα δίνει τις άδειες! Πιο κυπριακό δεν γινόταν. Η Ένωση Δήμων λέει πως δεν θέλει να έχει να κάνει με την ιστορία και ρίχνει την μπάλα στη Αστυνομία και την Πυροσβεστική. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης διαφωνεί. 

Η ουσία είναι πως ούτε οι δήμαρχοι και οι κοινοτάρχες, ούτε ο υπουργός Δικαιοσύνης και οι επικεφαλής του υπουργείου κατεβαίνουν εκεί όπου γίνονται τα έκτροπα. Τις κροτίδες τις τρώνε οι αστυνομικοί και ενίοτε οι πυροσβέστες όπως και σε όλα τα άλλα. 

Μόνο οι τελευταίοι δεν μνημονεύουν με ξένα κόλυβα όπως κάνουν οι άλλοι στην πλάτη τους. Άστε που φτάσαμε πλέον να κυριολεκτούμε.

Το τραγικό είναι πως την ώρα που ως κοινωνία πάμε από το κακό στο χειρότερο, εκουσίως συχνά λόγω του (γ) η απάντηση μας είναι οι μισοί να μην ασχολούνται και να αδιαφορούν - ώσπου βεβαίως κάτι από τα αμέτρητα που συμβαίνουν να τους επηρεάσει προσωπικά ή οικογενειακά - οι δε υπόλοιποι - εδώ το (β) περισσότερο - να βρίσκουν ότι πιο φαιδρό, ότι πιο ακραίο, εσχάτως και ότι πιο ανισόρροπο - μην πάμε σε ονόματα - για να το αναδείξουν, να το ηρωοποιήσουν και να δέσουν τη μοίρα όλων μας πάνω του. 

Μετά όταν πάθουμε ότι πάθουμε, πρώτοι αυτοί θα φωνάζουν. 

Με όλα να μπορούσαν να ήταν αλλιώς. Εάν ήμασταν λιγότερο το (α) ή εάν φροντίζαμε να γίνουμε λιγότερο. Δυστυχώς όμως, όσον αφορά το δικό μας κομμάτι, θεωρούμε ότι είμαστε μια χαρά οι δε άλλοι ας κουρεύονται. 

Σε συνέχεια του από σύμπτωση προφητικού τίτλου της περασμένης εβδομάδας: Λαμπρόν να μας κάψει. Και θα μας κάψει !

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Συγχαρητήρια στον ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ, Γιώργο Γεωργίου ο οποίος έγραψε ολόκληρο επαναστατικό μανιφέστο στο Facebook για να συσπειρώσει τα αρνιά του με αφορμή το κάψιμο της φωτογραφίας του σε λαμπρατζιά. «Όσο για μας, δεν τους φοβηθήκαμε το 1974 όταν κροτάλιζαν τα καλασνίκοφ πάνω από τα κεφάλια μας, θα τους φοβηθούμε τώρα;», έγραψε ο ατρόμητος από κούνια μάλλον ευρωβουλευτής.  Ήταν 11 χρόνων το 1974. Δεν βρήκε βέβαια ούτε μία λέξη να πει για το κάψιμο ακριβώς από κάτω της ισομεγέθους φωτογραφίας του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Αξίζει τουλάχιστον ένα (ε). Το τι πρέπει να είναι αυτό, το αφήνω στην κρίση σας. 

* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews