Ο Υπουργός Εργασίας Γ. Παναγιώτου επιμένει και ισχυρίζεται, με την ίδια φρασεολογία και τις ίδιες γενικότητες, εδώ και 26 μήνες, πως η κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης την οποία υπηρετεί, “αποδίδει”.
Δεν είμαι βέβαιος αν αυτά τα οποία υποστηρίζει δημόσια τα λέει και στο Υπουργικό Συμβούλιο και στον ΠτΔ και γίνεται πιστευτός, ειδικότερα στο ευαίσθητο θέμα του Εθνικού Κατώτατου Μισθού (ΕΚΜ) και γενικότερα στο ύψος των απολαβών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.
Τα δεδομένα όμως, βάσει επίσημων στοιχείων, δεν φαίνεται να συνηγορούν είτε με αυτόν, είτε με την κυβέρνηση.
Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έκθεση της Eurostat, η Κύπρος κατατάσσεται στη 15η θέση στην ΕΕ όσον αφορά στον κατώτατο μισθό σε όρους αγοραστικής δύναμης.
Δηλαδή, ακόμα κι όταν λαμβάνεται υπόψη το διαφορετικό κόστος ζωής ανά χώρα, οι πραγματικές απολαβές των εργαζομένων στην Κύπρο, στον ιδιωτικό τομέα, παραμένουν από τις πιό χαμηλές στην Ευρώπη.
Το αφήγημα της “οικονομικής ανάκαμψης” και της “στήριξης του εργαζομένου” καταρρέει όταν έρθει αντιμέτωπο με το καθημερινό βίωμα του πολίτη όπως:
Ενοίκια και βασικά αγαθά σε ανεξέλεγκτα ύψη, εισοδήματα καθηλωμένα, και ένα κράτος που φαίνεται να αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη ρίζα του προβλήματος.
Τι μας έδειξαν τα αποτελέσματα της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών 2024, με έτος αναφοράς εισοδήματος το 2023; To 17,1% του πληθυσμού της Κύπρου ή 164 χιλιάδες άτομα βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό.
Δυστυχώς την ώρα που προκύπτουν έτσι ευρήματα, οι περιορισμένοι δημόσιοι πόροι δαπανούνται στις πλείστες των περιπτώσεων, αλόγιστα, και σε επιδοματικού τύπου κοινωνικές παροχές.
Διερωτάται ο απλός πολίτης γιατί αυτή η πρακτική; Μήπως αποτελεί μέρος μίας απέλπιδας προσπάθειας για να καλυφθούν οι αποτυχίες στην πολιτική εισοδημάτων;
Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα είναι μαύρα. Και ούτε ανήκω στη σχολή των μηδενιστών. Από την άλλη, δεν μπορώ να βλέπω και να μην αντιδρώ, για τα κακώς έχοντα. Οι αναγνώστες εδώ έχουν αξιώσεις. Και πολύ καλά κάνουν. Και όταν χρειαστεί μας “στήνουν και στον τοίχο”...
Ο ΠτΔ διακατέχεται όντως από κοινωνική ευαισθησία. Δεν μπορώ να μην του την πιστώσω. Όμως,η κοινωνική πολιτική, Πρόεδρε, δεν στηρίζεται μόνο στην ευαισθησία. Χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις. Πράξεις, που να επενεργήσουν θετικά στην αξιοπρεπή διαβίωση του λαού.
Δεν είναι δυνατό, να μετατρέπεται σταδιακά ο πληθυσμός σε λήπτες δημοσίου βοηθήματος, αντί να όλοι να φροντίσουν να ενισχυθεί η παραγωγική βάση και να διασφαλιστούν αξιοπρεπείς αμοιβές.
Η επιδοματική πολιτική δεν είναι κοινωνική πολιτική.
Αυτή είναι πολιτική ΠΑΓΙΔΑ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ. Τα νοικοκυριά δεν χρειάζονται περισσότερα επιδόματα. Αυτό που χρειάζονται τα νοικοκυριά, είναι αξιοπρεπείς μισθούς, οι οποίοι να ανταποκρίνονται στο πραγματικό κόστος ζωής.
Τα νοικοκυριά πρέπει μέσω μιας ορθολογιστικής κοινωνικής πολιτικής θα εξέλθουν από δεσμά της φτώχειας και να μην στηρίζονται στο δεκανίκι της κρατικής επιδότησης.
Πρέπει να αφεθούν ελεύθερα, ειδικότερα οι νέοι λήπτες του ΕΕΕ, να στηρίξουν τη ζωή τους με τη δική τους εργασία και όχι να δημιουργούνται βιομηχανίες, “ανίκανων προς εργασία” και “ικανών να απολαμβάνουν δημόσιων βοηθημάτων”.
Αν όλα αυτά, είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που «αποδίδουν», τότε ίσως ήρθε η ώρα να ξαναδούμε τι πραγματικά σημαίνει επιτυχία.
Του Λεύκου Χρίστου
* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
