Φέτος πρέπει να είσαι Εκεί. Επιβάλλεται να είσαι Εκεί. Στην Πορεία Χριστοδούλας, σε όλη την Κύπρο. Όχι γιατί είναι τα 50χρονα της, όχι γιατί είναι η μακροβιότερη εκστρατεία ευαισθητοποίησης τού κόσμου για τον καρκίνο, αλλά γιατί πλέον αυτή η ασθένεια, που κάποτε φοβόμαστε να αρθρώσουμε το όνομά της, χτυπά συχνότερα την πόρτα μας.
Άλλοτε σφυρίζαμε αδιάφορα, της γυρίζαμε την πλάτη, τρέμαμε να την αντιμετωπίσουμε, κρυβόμαστε πίσω από μια απρόσωπη μάσκα, αποφεύγαμε να έχουμε επαφή μαζί της, και κυρίως με τους ασθενείς με καρκίνο. Μπας και μας πιάσει η … πανδημία και … κολλήσουμε. Σήμερα ο καρκίνος χτυπά όλες τις πόρτες, όλων των σπιτιών, και οφείλουμε να Είμαστε Εκεί.
Στηρίζοντας τον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο Κύπρου και την Πορεία «Χριστοδούλας» στηρίζουμε τον Άνθρωπο που υποφέρει και αγωνίζεται με καρκίνο, αυτούς που είναι γύρω του, ακόμη και όλους όσοι σε κάποια φάση της ζωής τους θα βρεθούν αντιμέτωποι με ένα περιστατικό, κοντά τους, δίπλα τους, στο περιβάλλον τους.
Πρέπει να Είσαι εκεί για να στηρίξεις το μοναδικό εξιδεικευμένο ιατρικό κέντρο φροντίδας των ασθενών με καρκίνο, το ίδρυμα «Αροδαφνούσα» στη Λευκωσία.
Πρέπει να Είσαι εκεί, για να έχουν οι δικοί σου ψυχολογική και κοινωνική στήριξη, ανακουφιστική φροντίδα και φυσιοθεραπεία, και πολλά άλλα, όταν και εφόσον χρειαστεί. Πρέπει να είσαι εκεί για τους επαγγελματίες υγείας του Αντικαρκινικού που προσφέρουν δωρεάν φροντίδα σε χιλιάδες άτομα σε όλη την Κύπρο, στον οικείο χώρο του σπιτιού τους.
Μετά από διάγνωση καρκίνου βγαίνει συνήθως στην επιφάνεια όλη η γκάμα των συναισθημάτων. Όχι μόνο ο φόβος, θυμός και διακυμάνσεις στη διάθεση, αλλά και θλίψη, θλίψη για την απώλεια τού αγαθού της υγείας που είχε κάποιος πριν αρρωστήσει.
Αν ακόμη θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος, αν ακόμη μπορείς να προσφέρεις χρόνο από τον χρόνο σου, να ανοίξεις την αγκαλιά σου και να σηκώσεις λίγο από το βάρος ενός ασθενή με καρκίνο, Πρέπει να Είσαι Εκεί!
Όχι για να σε προβάλουν τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, να σταθείς δίπλα από τους επισήμους, να κάνεις ομιλία ή χαιρετισμό, αλλά για να εμπλακείς εμπράκτως σε όλο αυτό που λέγεται καρκίνος.
Σίγουρα η ψυχή της Χριστοδούλας αναπαύεται εν ειρήνη…
Υ.Π. Ο γιατρός της Χριστοδούλας ήταν ο Δρ. Δημήτρης Σουλιώτης, και έγραψε ένα ποίημα για εκείνη…
Χριστοδούλα, 26 Αυγούστου 1974. Αυτός είναι ο πίνακας που θα ήθελα να ζωγραφίσω αν ήμουν ζωγράφος. Η Χριστοδούλα, 70 χρονών, από την Αμμόχωστο, τώρα κάτω από μια πορτοκαλιά στη Σωτήρα. Ήρθε και με είδε σήμερα το πρωί. Ήταν πάντα κεφάτη. Την πείραζα πολύ. Σήμερα δοκίμασα να την αστειέψω όπως πάντα, αλλά δεν το πέτυχα. «Πού βρίσκεσαι τώρα, Χριστοδούλα;», τη ρώτησα με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο.
«Κάτω από μια πορτοκαλιά στη Σωτήρα».
«Έχει ανθούς το δέντρο;».
«Όχι, δεν έχει ανθούς», απάντησε με το δικό της γλυκόπικρο χαμόγελο. «Τα αστεία σου δεν πιάνουν σήμερα, γιατρέ».
«Το ξέρω, Χριστοδούλα, συγχωρέσέ με. Δοκίμασα να σου κάνω λίγο κέφι».
Χαμογέλασε πάλι. Την κοίταξα. Φαινόταν πολύ άρρωστη. Της έδωσα «Πρεδνιζόν» και την έστειλα «σπίτι». Δεν υπήρχε κρεβάτι. Το νοσοκομείο ήταν γεμάτο πληγωμένους στρατιώτες. «Ξαναέλα τη Δευτέρα, Χριστοδούλα. Καλή τύχη».
Χαμογέλασε το πικρό χαμόγελο της απόγνωσης. Δεν νομίζω πως θα την ξαναδώ. Θα πεθάνει κάτω από την πορτοκαλιά στη Σωτήρα, κοντά στην Αγγλική Βάση της Δεκέλειας στην Κύπρο. Θύμα του καρκίνου και του Αττίλα. Θα ήθελα να ήμουν ζωγράφος για να ζωγραφίσω τη Χριστοδούλα να κάθεται κάτω από την πορτοκαλιά με το γλυκόπικρο χαμόγελό της.
* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
