Τα προσωπικά πάθη ταλανίζουν την πολιτική. Της αφαιρούν το νόημα και την καθιστούν το μέσο για την ικανοποίηση των επιθυμιών συγκεκριμένων προσώπων. Το φαινόμενο της από-ιδεολογικοποίησης της πολιτικής και της προσωποποίησης της χωρίς πολιτική ταυτότητα, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Φαντάζεστε έναν κόσμο στον οποίο θα έχουν το πάνω χέρι πρόσωπα που η  μόνη του έγνοια είναι να κυβερνήσουν καθοδηγούμενοι από τις προσωπικές του εμμονές χωρίς έλεγχο και μπούσουλα…;

Από τη μία ο Κουλίας με την εξωφρενική, εξωθεσμική, αντιδημοκρατική, και διαλυτική του συμπεριφορά, απειλούσε να εκμεταλλευτεί την απουσία του Προέδρου και να διορίσει ως Γενικό Ελεγκτή τον Στέλιο Πλατύ, ένα κατά συρροή αποτυχόντα πολιτευτή. 

Μπροστά στο μικρό, που ήταν η περιστασιακή ικανοποίηση του πλήθους που ήθελε τον Οδυσσέα στο εικονοστάσι, υπονόμευσαν το μεγάλο, που είναι η θεσμική λειτουργία του κράτους.

Από την άλλη η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, που εξερράγη κατά της Προέδρου της Βουλής, γιατί με τη στάση της δεν επέτρεψε  αυτή την θεσμική εκτροπή, μας οδηγεί σε μία διαπίστωση: Ο τόπος μας πάσχει από διάφορα. 

Σοβαρά όμως  πάσχει και από τα πάθη μερικών ατόμων που δεν έπρεπε ποτέ να είχαν οποιαδήποτε σχέση με την πολιτική. Ακριβώς γιατί λειτουργούν με το θυμικό παρά με την κρίση και τη λογική. 

Αν και  δεν είναι οι μόνοι αυτοί που προανέφερα είναι οι πλέον χαρακτηριστικοί και εκφράζουν ένα ρεύμα που με τρόμο σκέφτομαι πως θα μπορούσε κάποια στιγμή να γίνει και  περιστασιακά πλειοψηφικό.

Η ατομική ευθύνη δεν χάνεται

Την ευθύνη βεβαίως την έχουν οι ίδιοι. Δεν είμαι εξ αυτών που θεωρούν πως επειδή τα κόμματα έδωσαν λόγο σε ακατάλληλα πρόσωπα, η ευθύνη βαραίνει το κόμμα. Ή τέλος πάντων το λάθος των κομμάτων δεν απαλλάσσει τα ακατάλληλα πρόσωπα από την ευθύνη των πράξεων τους.

Οι πιο τάχα και φιλοσοφημένοι και βαθιοί αναλυτές, έχουν το εύκολο σύνθημα για το σύστημα. Για όλα φταίει το σύστημα. Ποιο σύστημα;  Φταίνε τα κόμματα, το κράτος, τα δικαστήρια, τα σχολεία… 

Μα όλα αυτά είμαστε εμείς!

Οι λαοί οι ώμοι τους και τα βουνά

Συνδέεται η προηγούμενη μου αναφορά με την θεοποίηση των λαών.

Δεν είναι τυχαία θεωρώ που στην αριστερή αλλά και στην ακροδεξιά  η έννοια των μαζών είναι η κυρίαρχη έννοια. Ο Λένιν απευθυνόταν σε μάζες και τις κατεύθυνε με τους επαγγελματίες Μπολσεβίκους του. Το ίδιο επιδιώκει σε μία άλλη εποχή σήμερα και ο Στέφανος Στεφάνου,  ο Γιώργος Κουκουμάς και άλλοι της Κομμουνιστικής ιδεολογικής συνομοταξίας.

Δεν υπάρχει όμως τίποτε πιο απαξιωτικό. 

Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν μάζες, αλλά πολίτες με γνώση και κρίση και τα κόμματα δεν άγονται από αυτές, γιατί η ικανοποίηση της μάζας με λόγια και έργα συνιστά τον ορισμό του λαικισμού.

Δεν είναι πάντα η ενότητα το υπέρτατο αγαθό, αλλά δεν πρέπει και πάντα την ενότητα να την υπονομεύουμε με κάτι αόριστο. 

Η θεοποίηση των λαών που κατά τον στίχο «και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί» στους ώμους τους πολλές φορές καθίσταται μοιραία. 

Οι λαοί χωρίς κατεύθυνση οργάνωση και ηγεσία δεν σήκωσαν ποτέ κανένα βουνό. Ούτε καν λοφίσκους δεν κατάφεραν να ανέβουν, μόνο κατρακύλες κατέγραψαν.

Έτσι για την ιστορία να θυμίσω πως μια από τις θλιβερότερες σελίδες στην ελληνική ιστορία, ο πόλεμος του 1897, ( λεγόμενος και ατυχής από το αποτέλεσμα του),γράφτηκε με όλους τους Έλληνες σύσσωμους και ενωμένους. 

Η Ειρήνη ως φαινόμενο

Στα επίκαιρα τώρα. Όποιος έστω και λίγο στήνει αυτί για να μάθει τι γίνεται στην πολιτική σκηνή, νομίζω πως πρέπει να έχει εντυπωσιαστεί με κάποια πράγματα. Όπως για παράδειγμα με τον τρόπο που η Ειρήνη Χαραλαμπίδου υπονομεύει το κόμμα και τους ανθρώπους που την στήριξαν για τρεις  θητείες στη Βουλή.

«Έδωσα στο ΑΚΕΛ περισσότερα απ όσα πήρα», αναφέρει με απύθμενη έπαρση. Διαχωρίζει τη θέση της σε οτιδήποτε από την ιστορία και τις θέσεις του ΑΚΕΛ θεωρεί ότι θα ήταν αγκάθι στα μελλοντικά της σχέδια, και με αλαζονεία δηλώνει πως η ίδια είναι καθαρή κρύσταλλο, όχι σαν άλλους στο κόμμα. 

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα

Η Ειρήνη Χαραλαμπίδου, κρίθηκε αναξιόπιστη ως μάρτυρας και εμπαθής στη δίκη Ρίκκου, αλλά αυτή τη  ντροπιαστική για την ίδια συμπεριφορά την εκλαμβάνει ως παράσημο.

Η Ειρήνη θεωρεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αν ο σκοπός που η ίδια έχει στο μυαλό της είναι σημαντικός, τότε  νομιμοποιείται να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο.  Είναι η σχολή Οδυσσέα αυτή. Καταλήγει σε συμπεράσματα και μετά βολεύει τα γεγονότα να ταιριάζουν με τα συμπεράσματα της.

Αυτό έχει καταγραφεί  εξαιρετικά από τους δικαστές  στην υπόθεση του Ρίκκου Ερωτοκρίτου στην οποία η Ειρήνη κλήθηκε ως μάρτυρας κατηγορίες. Τόση όμως ήταν η μανία της που το δικαστήριο την χαρακτήρισε ως αναξιόπιστη μάρτυρα και την μαρτυρία της εμπαθή. Όταν κλήθηκε να σχολιάσει το γεγονός, χαρακτήρισε ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως παράσημο την απαξίωση του δικαστηρίου γιατί στόχος της ήταν η καταδίκη του Ρίκκου!

Ο σκοπός αγίασε το μέσον. 

Αλλά τόσον η Ειρήνη όσο και όλοι όσοι λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο ξεχνούν ένα πράγμα: Το μέσον που χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε στον στόχο, καθορίζει και τον στόχο μας. Αν  λειτουργώ με εμπάθεια για να φτάσω στην κάθαρση, δεν είναι κάθαρση που θα φέρω αλλά μπάχαλο…