Εδώ οι άνθρωποι, λόγω των συνθηκών, γεννιούνται και πεθαίνουν, στην ώρα τους ή πρόωρα, εκτιμώντας κάθε λεπτό της ζωής τους. Δεν γίνεται αλλιώς. Μαθαίνουν δύο πράγματα από νήπια: την αξία της απόλαυσης των πιο μικρών πραγμάτων και το πού βρίσκεται το πλησιέστερο καταφύγιο. Μοιράζονται, στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Ο φθόνος, η μιζέρια και η μικρότητα που κατατρώει την Κύπρο δεν έχουν χώρο, ούτε λόγο ύπαρξης.

Τρία είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της Κύπρου αυτές τις μέρες και η πολυτέλεια της απόστασης αλλά και της σύγκρισης με το τι γίνεται εδώ είναι κρίσιμη και σημαντική. Είναι: α) η μιζέρια, β) η εσωστρέφεια και γ) η υποκρισία. 

Για τον έξω κόσμο είναι πραγματικά ακατανόητη η πληροφορία ότι το Ισραήλ είναι σταθερά ανάμεσα στις πέντε πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. 

Και είναι λογικό. Πώς μπορεί κάποιος να είναι και να παραμένει ευτυχής, ειδικά αυτό το διάστημα, όταν μπορεί ανά πάσα στιγμή να σκάσει ένας πύραυλος ή ένα drone πάνω σου ή ακόμη περισσότερο από πλευράς πιθανοτήτων να εμφανιστεί ένας τρομοκράτης και να σε γαζώσει ή και περισσότερο από αυτό να σε μαχαιρώσει ένας άλλος;

Πώς γίνεται οι άνθρωποι να μην έχουν αλλάξει το παραμικρό από τη ρουτίνα τους, τα μπαρ και οι καφετέριες να γεμίζουν ξανά μόλις τελειώνουν οι σειρήνες ή η επίθεση, κανείς να μην φεύγει, οι άνθρωποι να μην είναι αγχωμένοι ή πανικόβλητοι και να χαμογελούν μονίμως και να θέλουν να μάθουν για σένα; 

Μα πώς είναι δυνατόν;

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Οι άνθρωποι, λόγω των συνθηκών, γεννιούνται και πεθαίνουν, στην ώρα τους ή πρόωρα, εκτιμώντας κάθε λεπτό της ζωής τους. Μαθαίνουν δύο πράγματα από νήπια: την αξία της απόλαυσης των πιο μικρών πραγμάτων και το πού βρίσκεται το πλησιέστερο καταφύγιο. Μοιράζονται, στηρίζουν ο ένας τον άλλον. 

Η μιζέρια, θεωρείται αυτό που είναι, παραλογισμός, και η πρόοδος τους έχει βοηθήσει να ξεπεράσουν τα συμπλέγματα και να πάνε στο γιατρό όταν παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης αντί να φοβούνται την επιστήμη και να κυνηγούν τις «εναλλακτικές» απάτες του κάθε τσαρλατάνου. Να ασχολούνται με τη βελτίωση και την απόλαυση της δικής τους ζωής και όχι με το τι κάνουν οι άλλοι. Είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν. 

Προχθές, είδα εδώ στο Τελ Αβίβ ένα γκέι ζευγάρι, από τα πολλά που κυκλοφορούν εδώ πάντα ανοιχτά, με ένα καροτσάκι με το παιδί τους μέσα να πέφτουν πάνω σε έναν ορθόδοξο στη γωνία. Εκείνος ευγενικά έκανε χώρο για να περάσουν. Δεν ενέκρινε και είναι βέβαιο. Δεν σχολίασε, δεν θύμωσε, δεν χάρηκε, δεν ασχολήθηκε. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Δεν είναι βέβαια έτσι όλοι οι άνθρωποι εδώ αλλά οι πλείστοι έτσι είναι. Δεν διαφέρουν σε κάτι από εμάς, απλώς βλέπουν εξ ανάγκης τα πράγματα αλλιώς.

Η Κύπρος από την άλλη, είναι μια χώρα που δεν έχει τέτοια θέματα. Μια χώρα που λατρεύουν οι Ισραηλινοί ακριβώς διότι νιώθουν ότι είναι ακριβώς σαν τη δική τους, απλώς χωρίς προβλήματα. Είναι ένα όμορφο, στο βαθμό που το αφήσαμε, μέρος, είναι ήρεμο, με τα πάντα να είναι προσβάσιμα το πολύ σε μιάμιση ώρα, με τα προβλήματά του σίγουρα αλλά, αναμφίβολα όχι όπως εδώ.

Είναι όμως μονίμως, η Κύπρος, μια χώρα σε νεύρωση, ο κόσμος είναι γενικά μίζερος, αγενής, αχόρταγος, ανικανοποίητος, ζηλόφθων και σίγουρα ανίκανος να εκτιμήσει το οτιδήποτε. Και πάλι όχι όλοι. Και πάλι οι πλείστοι όμως.

Όλοι είναι άχρηστοι στα μάτια του. Ότι κι αν κάνει η όποια κυβέρνηση, και εγώ επιμένω ότι η παρούσα έκανε ένα σωρό πράγματα και τα απαριθμεί, χέστηκαν. Δεν κάνει τίποτα. Είναι όλοι διεφθαρμένοι, όλοι πουλημένοι, όλοι αυτό που νομίζει ο καθένας ότι δεν είναι ο ίδιος. Ειδικά τα τελευταία δύο, τρία χρόνια, οι δημόσιες συζητήσεις αφορούν πράγματα ανούσια, πράγματα κυρίως τοξικά, πράγματα τα οποία συχνά δεν υπάρχουν αλλά επινοούνται για να παραπονεθεί ο Κυπραίος και για να θάψει τον διπλανό του όπως εκείνος θάβει τους παρακάτω. 

Η καρικατούρα γίνεται επικαιρότητα, ο κάθε αζήτητος πολιτικά παίρνει και φέρνει με την τοξικότητα του τις συζητήσεις της κοινωνίας, ο κάθε επιδέξιος λαϊκιστής ισορροπημένος ή ανισόρροπος ή ντεμί σεζόν, μετατρέπεται σε μεσσία, σε ήρωα και σε θέμα. 

Διαβάζω από προχθές λ.χ. για το podcast της Gigi η οποία φτιάχνει βίντεο στο OnlyFans και έχω μείνει άναυδος με το μένος αλλά και το θράσος αυτής της κοινωνίας η οποία σήκωσε το δάχτυλο και φωνάζει «ντροπή!» στην «πουτ…» η οποία όλοι απορούν τι παράδειγμα θα δώσει στα παιδιά της κ.ο.κ. 

Κατ’ αρχάς, δουλειά είναι και αυτή. Δεν μας αρέσει; Δεν μας ρώτησαν. Και με την επισκεψιμότητα των Κυπραίων στο πορνοκάναλα του ίντερνετ, μάλλον όλους μας αρέσει.

Αυτή τουλάχιστον είναι δουλειά. Το ότι οι μισοί στην Κύπρο παντρεύονται κάνουν 2-3 παιδιά και χωρίζουν για να κάνουν τα ωραία τους αριστερά και δεξιά είναι το πρόβλημα. Το ότι βαριούνται να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και όταν κάθονται (και κουτσομπολεύουν τοξικά…) στις καφετέριες ή αλλού τους χώνουν στα μούτρα το τάμπλετ είναι το πρόβλημα. Το ότι έχουν δύο και τρία πτυχία πολλοί αλλά είναι αμόρφωτοι και απαίδευτοι είναι το πρόβλημα. Το ότι κάθονται και συζητούν με τους φίλους τους πώς κεράτωσαν τη γυναίκα τους είναι το πρόβλημα. Και μετά απορούμε. 

Μια κοινωνία που ομφαλοσκοπεί, δεν βρίσκει τίποτα πέραν της κενότητας που η ίδια επέλεξε και επιλέγει, μιζεριάζει και η μόνη διέξοδος που της απομένει είναι αποδείξει στον εαυτό της ότι κάτι αξίζει. Ελλείψει όμως αποδείξεων και είναι λογικό, η μόνη επιλογή που της απομένει είναι να προσπεράσει τη δική της αποτυχία και να αρχίσει να δείχνει σε ατομικό επίπεδο πια όλους τους άλλους.

Χθες πήγα να δουλέψω σε μια από τις καφετέριες της γειτονιάς μου. Με ξέρουν όλοι πια με το όνομά μου, ξέρουν όλοι ποιος είμαι τι κάνω, ρωτούν όλοι να μάθουν αν χρειάζομαι κάτι όπως κάνουν και μεταξύ τους. Κρατώντας το τρίποδο της κάμερας και  τον καφέ στο ένα χέρι και ένα σάντουιτς στο άλλο σκέφτηκα μήπως καθίσω μέσα αντί έξω καλύτερα, δεν ξέρεις πια τι γίνεται… 

Κοίταξα έξω είδα τον κόσμο να κάθεται με τα παιδιά του και να απολαμβάνει τη ζωή του, όσο κρατήσει, χαλάρωσα, έκατσα και απόλαυσα το αεράκι μακριά από τα κλιματιστικά τα οποία εδώ τα έχουν, διαστροφή μεγάλη, στους πλην είκοσι μονίμως παντού ακόμα και τώρα. Για κάποιον λόγο όλα έβγαζαν νόημα πλέον. 

Δεν βαριόμουν, δεν αγχώθηκα, ήξερα κάθε γουλιά του καφέ μου τι σήμαινε, επιβεβαίωνα κάθε λεπτό πόσο τυχερός ήμουν που γλίτωσα πέρσι από τον καρκίνο την ώρα που έθαψα αγαπημένους φίλους. Απολάμβανα την κάθε στιγμή μακριά από την τοξικότητα και τη μιζέρια, τον φθόνο και τη μικρότητα, το παίδεμα με τις ανοησίες αντί με την ουσία.

Μακριά από την ατζέντα που καθορίζουν κομματικά παραμάγαζα της δεκάρας, νευρωτικοί νάρκισσοι χωρίς αιτία που δεν θέλουν βοηθηθούν και λαοπλάνοι λαϊκιστές του κερατά. Σε μια χώρα που περιστρέφεται γύρω από τον χειρότερο εαυτό της και μετά απορεί γιατί τελικά ζει αντί να χαρεί τη ζωή της.

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews