Κανένας, πολίτης ή αξιωματούχος, δεν επιτρέπεται να αφήνεται έρμαιο του λαϊκισμού του οιουδήποτε, είτε αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο του πινγκ-πονγκ ανάμεσα στον γενικό Ελεγκτή και τους φίλους του στη Βουλή είτε άλλως πώς. Θέλουμε θεσμούς και διαδικασίες ελέγχου, όχι διάλυση των υφιστάμενων και υπαγωγή τους στα πολιτικά παιγνίδια και τα συμφέροντα. 

Προσωπικά, δεν ανήκω σε εκείνους οι οποίοι μηδενίζουν τη δουλειά του νυν γενικού Ελεγκτή. Όσοι με διαβάζουν καιρό το θυμούνται καλά. Αυτή ήταν πάντοτε η άποψή μου και παραμένει. 

Είναι μια άποψη την οποία εξέφραζα ακόμα και όταν με έφερνε σε διάσταση με πρωτοσέλιδα της εφημερίδας στην οποία εργαζόμουν μέχρι πρόσφατα. 

Από την άλλη, δεν μπορώ να προσπεράσω, όπως και κανείς άλλωστε, το πολύ προβληματικό στοιχείο της προσωπικότητας του κ. Μιχαηλίδη το οποίο, ναι, έχει προκαλέσει σωρεία προβλημάτων στο Δημόσιο… συχνά σκανδαλωδώς επιλεκτικά μάλιστα. Με τον ίδιο πάντα τρόπο που δεν μπορώ να προσπεράσω όσα θετικά έχει κάνει.

Αυτό που μπορώ, είναι να πω πως δεν είμαι αρμόδιος για να κρίνω εάν το αίτημα του γενικού Εισαγγελέα στο Ανώτατο για παύση του είναι αιτιολογημένο ή όχι. Κανείς μας δεν είναι. 

Ο κ. Σαββίδης, όμως, έχει κάθε δικαίωμα να κάνει χρήση του νόμου το δε δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη είναι ιερό και αναφαίρετο για όλους. Άλλωστε και ο κ. Μιχαηλίδης έχει καταθέσει έφεση κατά της καταγγελίας Σαββίδη.

Ωστόσο, από τη στιγμή που μια υπόθεση άγεται ενώπιον του Ανωτάτου, το να μιλά κάποιος για δίωξη του ενός από τα μέρη είναι ύβρις πρωτίστως για το Ανώτατο Δικαστήριο. Δεν ζούμε στην Ζιμπάμπουε ούτε στο Τζιμπουντί. 

Εάν υπάρχει υπόθεση, τότε το Ανώτατο θα παύσει και πρέπει να παύσει τον κ. Μιχαηλίδη - όσο κι αν η εντός της Βουλής ομάδα του φωνάζει γνωρίζοντας ότι θα χάσει τα επικοινωνιακά καλούδια των υποθέσεων που ανοίγει και τις οποίες, υποθέσεις, προωθούν μέσω των ΜΜΕ και των ΜΚΔ χωρίς καν να τις εξετάζουν με ότι αυτό συνεπάγεται. Εδώ για τους βουλευτές, όχι τον Ελεγκτή.

Εκτός πάλι κι αν θεωρούν πως δεν πρέπει να παυθεί στην περίπτωση που όσα του αποδίδονται αποδειχθούν. Όσοι το πιστεύουν ας βρουν το θάρρος να το πουν δημόσια. Επιβάλλεται.

Από την άλλη, εάν δεν ευσταθούν, τότε το Ανώτατο δεν θα τον παύσει και ο κ. Μιχαηλίδης θα δικαιωθεί. Η δε ομάδα των εν τη Βουλή ανθρώπων του, θα συνεχίσει να παίζει το παιγνίδι για τα κόμματά της, επί δικαίους και αδίκους στήνοντας ενίοτε τηλεδικαστήρια για όσους επιλέγει να διώξει ο γενικός Ελεγκτής.

Το να παρακολουθεί κάποιος ειδικά ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ το οποίο ενδέχεται και να είναι πρώτο κόμμα αυτή τη στιγμή και εάν δεν είναι είναι σίγουρα δεύτερο, να προσπαθεί να επηρεάσει με ισχυρισμούς περί «διώξεων» της Νομικής Υπηρεσίας τη διαδικασία ενώπιον του Ανωτάτου αφήνοντας αναπόφευκτα σκιές στην αμεροληψία του Δικαστηρίου αλλά και της Δικαιοσύνης και προσφέροντας αντί προτάσεων τον μηδενισμό και την ισοπέδωση, είναι σύμπτωμα νοσηρό όσο και εξαιρετικά κακό προμήνυμα για το τι μπορούν να περιμένουν οι πολίτες να περιμένουν εάν το κόμμα βρεθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην εξουσία. 

Βεβαίως το ΑΚΕΛ είναι αρκετά έξυπνο ώστε να αφήνει το παιγνίδι αυτό σε βουλευτές του -λιγότερο έξυπνους ή πρόθυμους να λαϊκίσουν ή και τα δύο -  ώστε το ίδιο να παρουσιάζεται ως κάτι άλλο και, εάν κρίνει κανείς από τις πρωτοβουλίες και την αρθρογραφία των ημερών, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση διαδοχής εντός του κόμματος ως προς αυτό το ρόλο. Μόνο που στο ΑΚΕΛ τίποτα δεν συμβαίνει από ατομικές πρωτοβουλίες ή στη βάση τους.

Την ώρα λοιπόν που γίνονται προσπάθειες για τη δημιουργία θεσμών και διαδικασιών ελέγχου, και κάποιοι ήδη δημιουργήθηκαν, το ΑΚΕΛ συνεχίζει τη μάχη αφενός μεν για να μην αφεθεί τίποτα να πλήξει την εικόνα Μιχαηλίδη πόσω δε να οδηγήσει στην απώλειά του, αφετέρου δε για να διατηρήσει ζωντανό και ισχυρό έναν μηχανισμό ευτελέστατου λαϊκισμού ο οποίος υποσκάπτει επικίνδυνα το κύρος της Δικαιοσύνης υποκαθιστώντας την και αμφισβητώντας την επάρκεια ή την ακεραιότητά της. 

Τα δύο όμως δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η ανάδειξη θεμάτων σταματά εκεί όπου αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη σε ευνομούμενες κοινωνίες και με τα χίλια προβλήματά της η δική μας είναι τέτοια.

Κανένας, πολίτης ή αξιωματούχος, δεν επιτρέπεται να αφήνεται έρμαιο και να πέφτει θύμα του λαϊκισμού του οιουδήποτε, είτε αυτό εντάσσεται στο πλαίσιο του πινγκ-πονγκ ανάμεσα στον γενικό Ελεγκτή και τους φίλους του στη Βουλή είτε άλλως πώς. Θέλουμε θεσμούς και διαδικασίες ελέγχου, όχι διάλυση των υφιστάμενων και υπαγωγή τους στα πολιτικά παιγνίδια και τα συμφέροντα. 

Τις προάλλες δε, είχαμε μέχρι και… επιφοίτηση ενός από τους φίλους του γενικού Ελεγκτή την ώρα λέει που διάβαζε την εφημερίδα και για αυτό, λέει πάντα, ενημέρωσε -δημοσίως!- τον κύριο Μιχαηλίδη (και όχι αντίστροφα) για κάτι που του φάνηκε, λέει, ύποπτο αφήνοντας όμως όλες τις σκιές να πέσουν βαριές στο θύμα της ενέργειάς του. Επί του προκειμένου τη σύζυγο του Προέδρου.

Τα πιο πάνω, δεν είναι συμπτώματα διαφάνειας αλλά αδιαφάνειας και συμφερόντων, όπως και ηθικής τάξης μέσα από τα οποία άνθρωποι έχουν διαπομπευθεί και εξοντωθεί ηθικά και όχι μόνο δημοσίως. Είναι καιρός αυτό το είδος της πολιτικής αγυρτείας να αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι.

Ούτε ο γενικός Ελεγκτής έχει δικαίωμα να δικάζει και να καταδικάζει -σε μία περίπτωση μάλιστα είχε παραδεχθεί και γραπτώς ότι δεν είχε καν εξετάσει εις βάθος τα όσα καταμαρτυρούσε- ούτε ο οιοσδήποτε αιρετός ή αιρετή μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή έστω νοητικής αδυναμίας να αντιληφθεί ότι έχει όρια από το Σύνταγμα και πως εάν θέλαμε να εκλέγουμε αυτοκράτορες που θα διαπομπεύουν όποιον δεν γουστάρουν οι ίδιοι ή και το κόμμα τους, θα το κάναμε δημόσια. 

Όλα αυτά τα λαϊκίστικα ρεζιλίκια και η κατάχρηση της βουλευτικής ασυλία και του ρόλου το βουλευτή είναι απειλή και για τη Δικαιοσύνη και για την κοινωνία, όπως κι αν εκδηλώνεται. 

Εμείς δε, οφείλουμε να αποφασίσουμε εάν είμαστε διατεθειμένοι να καταργήσουμε τη δημοκρατία υποκαθιστώντας την με το διασυρμό ανθρώπων μέσα από την αβανιά των κομματικών επιτελείων και όσων ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι του λαϊκισμού. 

Ενίοτε και του εντελώς αδίστακτου. Αυτό θέλουμε;