Το ισλάμ είναι απειλή για όποιον πιστεύει στη δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο που καμία χώρα με μουσουλμανική πλειοψηφία δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει πραγματικά δημοκρατική και ελεύθερη. Είναι, δυστυχώς, ζήτημα χρόνου πότε θα έρθει ο εξτρεμισμός μ’ αυτό το ποτάμι τους μίσους και της βαρβαρότητας. Η Τουρκία και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετή ως παράδειγμα για να καταλάβουμε πολλά. Εάν είναι αυτό «ισλαμοφοβία»; Γιατί να μην είναι; Και γιατί να μην είναι; Ποια άλλη αντίληψη ή φιλοσοφία απολαμβάνει την όποια ασυλία σε κοινωνίες ελεύθερες; Και από πότε;
Ξέρω. Δεν είναι εύκολο να αντικρίζει κανείς αυτή τη φωτογραφία (του Ράμιν Μπερζγκάρ) όμως, πιστέψτε με, είναι πολύ πιο δύσκολο να δει κανείς τις υπόλοιπες από εκείνη τη μέρα, στο Σιράζ του Ιράν. Τις φωτογραφίες με τις δέκα αυτές γυναίκες πριν από την εκτέλεσή τους, με τα τρομαγμένα τους βλέμματα στιγμές πριν το θάνατο.
Το μόνο τους «έγκλημα» ήταν ότι ανήκαν στην θρησκευτική μειονότητα των Μπαχάι. Οι φωτογραφίες αυτές αν και σκληρές είχαν βραβευτεί ακριβώς γιατί μετέφεραν στον έξω κόσμο το δράμα όσων πέφτουν στα χέρια του αδίστακτου καθεστώτος της Τεχεράνης διαφέροντας: πολιτικά, θρησκευτικά, σεξουαλικά ή άλλως πώς. Γυναίκες εκτελούνται και τώρα που μιλάμε διότι τολμούν να βγάλουν τη μαντήλα. Ή τις σκοτώνει στο ξύλο η θρησκευτική αστυνομία αυτής της ντροπής του ανθρώπινου είδους.
Θέλει όμως να ακούσει ο έξω κόσμος; Σε μια πολιτισμικά ευνουχισμένη και αποχαυνωμένη Δύση η οποία έχει αλυσοδέσει τον εαυτό στην παράνοια της πολιτικής ορθότητας και την αυτολογοκρισία που της επιβάλλουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του σκότους και οι υπόλοιποι «προχώ» ηλίθιοι, η τραγωδία όλων των ανθρώπων που υποφέρουν στα χέρια ισλαμιστών εξαφανίζεται προς αποφυγή της «ισλαμοφοβίας». Της εθελούσιας λοβοτομής των ημερών.
Έτσι σβήνουν στα χέρια «προοδευτικών» συναδέλφων μας και άλλων οι εικόνες με τις απαγχονισμένες ή και τις σκοτωμένες στο ξύλο γυναίκες στο Ιράν, έτσι και χειρότερα και το δημόσιο λιντσάρισμα των Ινδουιστών και κυρίως των γυναικών τις προάλλες μόλις στην Μπανγκλαντές. Έτσι τις σφαγές εναντίον των «απίστων» στην Αφρική και αλλού, τις απαγωγές και τις σφαγές των Γιαζίντι κοριτσιών από ισλαμιστές ενωρίτερα ή το κάψιμο των μεγαλύτερων γυναικών της μειονότητας τις οποίες δεν μπορούσαν να πουλήσουν ως σκλάβες, όπως τους λέει και το Κοράνι.
Είναι μια λίστα ατέλειωτη. Όλα όμως θάβονται κάτω από το χαλί της δυτικής «ευαισθησίας».
Όποιος τις αναδεικνύει είναι «ισλαμοφοβικός», «ρατσιστής» και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, επειδή ξεμπροστιάζει μια θρησκεία εξόχως ρατσιστική η οποία με απλά λόγια δίνει σε στρατιές αμόρφωτων και ενίοτε ημιάγριων ανθρώπων την ψευδαίσθηση ότι ο Θεός ασχολείται μαζί τους και τους καθοδηγεί να κάνουν τα εγκλήματα «που τους λέει». Δεν τους το επιτρέπει απλά, τους διατάζει να το κάνουν!
Στη Δύση, είναι λέει ΟΚ να ζητάει κάποιος τη Σιαρία. Είναι «ελευθερία έκφρασης». Να ζητάει δηλαδή την ανατροπή της έννομης τάξης, την κατάργηση της Δημοκρατίας και την εφαρμογή μιας παρανοϊκής αντίληψης ως του μοναδικού νόμου, μιας αντίληψης η οποία επιβάλλει να λιθοβολούνται οι μοιχαλίδες, να ρίχνονται από ψηλά οι γκέι, να κυκλοφορούν οι γυναίκες τυλιγμένες, να σκοτώνουν όποιον πίνει, να, να…
Την ίδια ώρα που όλοι αυτοί που φωνάζουν - και καλά κάνουν - θεωρούν αυτονόητη τη δίωξη όσων καλούν σε διενέργεια πραξικοπημάτων, αρκεί να μην τα βαφτίζουν «επαναστάσεις» συμβατές με τη δική τους επίσης χρεοκοπημένη ιδεολογία. Διότι εάν τέτοια είναι τα πραξικοπήματα τα βάζουμε και σε φεστιβάλ, τα υμνούμε και ας έχουν στοιχίσει τη ζωή τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων μέχρι σήμερα.
Εκεί τα ξύλα είναι της παπαδιάς.
Το ισλάμ δεν είναι θρησκεία. Είναι απειλή για όποιον πιστεύει στη δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο που καμία, μα καμία χώρα με μουσουλμανική πλειοψηφία δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει δημοκρατική, πραγματικά δημοκρατική, πραγματικά ελεύθερη. Είναι, δυστυχώς, ζήτημα χρόνου πότε θα έρθει ο εξτρεμισμός με τη μία ή την άλλη μορφή, σ’ αυτό το ποτάμι τους μίσους.
Η Τουρκία και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετή ως παράδειγμα για να καταλάβουμε πολλά.
Εάν είναι αυτό «ισλαμοφοβία»; Και γιατί να μην είναι; Ποια άλλη αντίληψη ή φιλοσοφία απολαμβάνει την όποια ασυλία σε κοινωνίες ελεύθερες; Και από πότε;
Η δε «ισλαμοφοβία» είναι μια επινόηση των ιδίων πιθανότατα οι οποίοι άλλωστε, έχουν μάθει προ πολλού να χειρίζονται τις μάζες των ανόητων δυτικών οι οποίοι ψάχνουν έναν τρόπο για να ξεχωρίσουν, συνήθως επιδεικνύοντας μια… μεγάλη καρδιά και έναν ανθρωπισμό που δεν διαθέτουν.
Διότι αν τον διέθεταν δεν θα προσπερνούσαν ούτε τις γυναίκες του Ιράν, ούτε τα παιδιά και τους άλλους (αριστερούς) των κιμπούτς του Ισραήλ, τα κιμπούτς είναι οι κομμούνες, ούτε και τα παιδιά των Παλαιστινίων που τα μεγαλώνουν ποτίζοντάς τα με μίσος σε σχολεία που χρηματοδοτεί η UNRWA για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν ώστε να πάνε να βρουν τον Αλλάχ.
Θα τα λυπούνταν, όταν παρουσιάζουν τα ισλαμιστικά κτήνη της Χαμάς σε «κίνημα», τις σφαγές και την τρομοκρατία τους σε «εφόδους», όταν σιωπούν την ώρα που με τη βία των όπλων συνήθως, εκείνοι εμποδίζουν τους αμάχους να φύγουν πριν από κτυπήματα για να σκοτωθούν και να πουλήσουν στα Δελτία Ειδήσεων της Δύσης.
Την ώρα που εκείνοι κρύβονται όπως οι αρουραίοι σε τρύπες.
Μιας Δύσης η οποία βαφτίζει «αμάχους» τους ισλαμιστές τρομοκράτες και αρνείται να δει έστω το ποσοστό τους στους νεκρούς. Στον μοναδικό πόλεμο βέβαια για τον οποίο επιδεικνύει αυτού του είδους την ευαισθησία. Τον μοναδικό όμως. Γιατί και στη Ράκκα της Συρίας σκοτώθηκαν άμαχοι για τα ηττηθεί ο ISIS. Ποιος ασχολήθηκε;
Ευαισθησία επιλεκτική, ευαισθησία μόδας, ευαισθησία βασισμένη σε στερεότυπα, είτε μιλάμε για τα αντισημιτικά είτε για όλα τα άλλα. Ευαισθησία ρατσιστική, επί της ουσίας.
Αυτό είναι το θλιβερό σημείο, το fuck-up στο οποίο έφτασε ο δυτικός πολιτισμός και η εγκατάλειψη της δημοκρατίας στον αυτόματο πιλότο και στην αδιαφορία των καιρών μας.
Εγώ πάλι επιμένω: δεν θέλω φασίστες στην κοινωνία μου. Κλασικούς, ακροδεξιούς ή ακροαριστερούς οι οποίοι ξεπλένουν το φασισμό τους στη βλακεία και τα «αγαθά» και «φιλολαϊκά» ελλείμματά τους, φασίστες που θέλουν Σαρία (αυτοί ειδικά μπορούν και πρέπει να σταλούν να ζήσουν εκεί όπου εφαρμόζεται), φασίστες καλοταϊσμένους στη Δύση οι οποίοι δεν έχουν διαβάσει μισό βιβλίο αλλά επειδή έμαθαν να μισούν το Ισραήλ διότι είναι της μόδας, κυνηγούν τους Εβραίους, μη γνωρίζοντας καν τη διαφορά και βαφτίζοντάς την «αντισημιτισμό».
Από την Lady Gaga, τα πάρτι και τα drugs, στο μπλε μαλλί και το Μεσανατολικό.
Όλα αυτά είναι απειλή για όσα χτίσαμε ως Δύση, για όσα κατακτήθηκαν με αγώνες, μεγάλους αγώνες. Τόσο μεγάλους που δεν μας επιτρέπουν να γυρίσουμε στο μεσαίωνα του Ισλάμ, στα ελλείμματα της ακροδεξιάς ή εκείνα του καιρού της Σοβιετίας και όλων των άλλων παθογενειών της ακροαριστεράς, στην αυτοκατάργηση της πραγματικής ελευθερίας της έκφρασης και όχι της προάσπισης της ανελευθερίας και όλων όσα διαβρώνουν τη δημοκρατία και τις ελευθερίες μας.
Όπως κι αν το βαφτίζουν, όπως κι αν το μασκαρεύουν. Ας αρχίσουμε διασώζοντας τη μέσα μας δημοκρατία και γιατρεύοντας την από τις συγχύσεις. Είναι απλό.
