Η θέση που εξέφρασε ο Πάπας για το Μεταναστευτικό είναι ενδεικτική μια ευκολίας η οποία προσπερνά τις πραγματικότητες στην Ευρώπη. Πραγματικότητες οι οποίες συνθέτουν ένα εξαιρετικά δυσοίωνο σκηνικό για το μέλλον της ηπείρου και όλων μας. Από τη μία είναι η έξαρση του ισλαμισμού και όσων τον πατρονάρουν στο ένα άκρο λόγω άγνοιας, αδιαφορίας, κολλημάτων ή συχνότερα ατόφιας ηλιθιότητας και από την άλλη είναι η άνοδος της ακροδεξιάς η οποία απειλεί, όπως και το σκοτάδι του ισλαμισμού, τις ελευθερίες και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
«Μεγάλη αμαρτία» αποκάλεσε ο Πάπας Φραγκίσκος το να μην προσφέρεται βοήθεια σε σκάφη μεταναστών.
«Υπάρχουν», είπε ο Ποντίφικας προχθές, εκείνοι που εργάζονται συστηματικά και με κάθε μέσο για να απωθήσουν τους μετανάστες».
Προσωπικά, δεν πιστεύω στις αμαρτίες, πιστεύω όμως στην ανάγκη ο άνθρωπος να κάνει το καλό όπου, όπως αλλά και όσο μπορεί. Από ένα χαμόγελο, μια κουβέντα και φυσικά μια πράξη.
Για αυτό είναι που βρίσκω ατυχές αυτό που είπε ο Πάπας Φραγκίσκος ο οποίος, κατά τα άλλα, μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής για τις προοδευτικές του θέσεις και το θετικό αέρα στο Βατικανό από τότε που ανέλαβε το αξίωμα της μεγαλύτερης χριστιανικής εκκλησίας στην οποία αναλογεί περίπου το 49% όλων των Χριστιανών.
Η θέση που εξέφρασε ο Πάπας είναι ενδεικτική μια ευκολίας η οποία προσπερνά τις πραγματικότητες στην Ευρώπη. Πραγματικότητες οι οποίες συνθέτουν ένα εξαιρετικά δυσοίωνο σκηνικό για το μέλλον της ηπείρου.
Από τη μία είναι η έξαρση του ισλαμισμού και όσων τον πατρονάρουν στο ένα άκρο λόγω άγνοιας, αδιαφορίας, κολλημάτων ή συχνότερα απλής ηλιθιότητας και από την άλλη είναι η άνοδος της ακροδεξιάς η οποία απειλεί, όπως και το σκοτάδι του ισλαμισμού, τις ελευθερίες και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Στο μέσον, βρίσκονται εκείνοι που ανησυχούν αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν όπως και εκείνοι που έχουν επιλέξει να αντιμετωπίζουν τα πάντα με αδιαφορία χωρίς να ασχολούνται. Και οι δύο ομάδες καταγράφουν απώλειες προς τα άκρα συνεχώς.
Το πρόβλημα όμως της μετανάστευσης είναι τεράστιο και επηρεάζει καταλυτικά τη δυστοπία η οποία μετατρέπεται σε αύριο για την ευρωπαϊκή ήπειρο - αν και όχι μόνο.
Η πολυπολιτισμικότητα την οποία πολλοί από εμάς είχαμε υποστηρίξει με θέρμη κάποτε, έχει αποτύχει στο βαθμό που μιλάμε για κουλτούρες και αντιλήψεις εντελώς ξένες προς εκείνες της Δύσης και του τρόπου ζωής της, είτε μιλάμε για το μεσαίωνα του ισλάμ και την αρρώστια του ισλαμισμού, είτε για άλλους κόσμους οι οποίοι δεν θέλουν να ενσωματωθούν (εάν δε μιλάμε για τον ισλαμισμό θέλει και να επιβληθεί) αλλά και να ήθελαν, η δουλειά που απαιτείται είναι μεγάλη και δεν την έχει κάνει κανείς.
Ειδικά η Ευρώπη είναι χαμένη στο δικό της κόσμο και στη ζημιά που της προκαλεί ένα είδος καλοταϊσμένων ασπόνδυλων το οποίο προέκυψε και το οποίο καλείται να την κυβερνήσει χωρίς όραμα και χωρίς τις όποιες πολιτικές ικανότητες συνήθως.
Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να διαπιστώσει κανείς ότι η Ευρώπη απέτυχε σ’ αυτό το ζήτημα. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που η μία χώρα προσπαθεί να φορτώσει σε άλλην ή άλλες το κομμάτι που της αναλογεί ή μέρος του. Αλλά και όταν δεν γίνεται αυτό, το πρόβλημα με τις ροές είναι πια τόσο μεγάλο που ούτως ή άλλως δύσκολα μπορεί να τύχει διαχείρισης.
Οι μετανάστες δεν πνίγονται συνήθως, και είναι κάτι χιλιάδες οι νεκροί κάθε χρόνο, επειδή κάποιοι «εργάζονται συστηματικά και με κάθε μέσο για να τους απωθήσουν». Υπάρχουν ελάχιστε τέτοια περιστατικά όμως η πλειονότητά τους πνίγεται γιατί πέφτει στα χέρια αδίστακτων διακινητών οι οποίοι τους φορτώνουν σε σαπιοκάραβα και τους στέλνουν στην Ευρώπη.
Εάν ένα σκάφος βυθιστεί οι Αρχές της όποιας ευρωπαϊκής χώρας πάντα τους διασώζουν εάν προλάβουν - και πολύ καλά κάνουν.
Οτιδήποτε άλλο είναι εγκληματικό και απάνθρωπο.
Και στην Ευρώπη όμως, όπως και στην Κύπρο, οι άνθρωποι αυτοί ή ένα τεράστιο μέρος τους έρχονται διότι η απουσία σωστής διαχείρισης του θέματος έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων οι οποίοι, κάποιοι νομίμως, κάποιοι παρανόμως και κάποιοι άλλοι κάπου στη μέση, βιοπορίζονται από το πρόβλημα και τη δυστυχία των ανθρώπων αυτών.
Από μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες εισπράττουν παχυλά κονδύλια, μέχρι κοινούς διακινητές και από εκεί δικηγόρους οι οποίοι πλουτίζουν πουλώντας ελπίδες σε αυτούς τους ανθρώπους όταν έρθουν, γνωρίζοντας ότι θα δελεαστούν με τις υποσχέσεις για τα «παράθυρα» που γνωρίζουν εκείνοι σε νόμους και σε διαδικασίες.
Οι μετανάστες πνίγονται γιατί είναι συνήθως, αν μιλάμε για την Αφρική άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν τίποτα και δεν βλέπουν καμία προοπτική, η λέξη από μόνη της μοιάζει τραγικά αστεία σ’ αυτό το θέμα, στη ζωή και το μέλλον τους. Το «μέλλον», όπως και η «προοπτική».
Δεν αρκεί να τους πάρουμε για να παριστάνουν κάποιοι τους ανθρωπιστές και να ζουν οι υπόλοιποι παρακολουθώντας την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και όλα τα άλλα διαλυτικά φαινόμενα, την αναρχία σε κοινότητες στις οποίες αφήνονται και οι οποίες μετατρέπονται σε γκέτο και βεβαίως το ρατσισμό ο οποίος γιγαντώνεται, όπως και την εκμετάλλευση.
Αν ήταν τόσο εύκολο, δεν μπορεί, ο Πάπας Φραγκίσκος θα είχε σκεφτεί να αξιοποιήσει κάποια από τα 65 τόσα δισεκατομμύρια στα οποία αποτιμάται η περιουσία του Βατικανού προκειμένου να λύσει το πρόβλημα, αν μη τι άλλο για να μην κατηγορηθεί ότι, όπως πολλοί από αυτούς που βιοπορίζονται με τον νόμιμο τρόπο - ή τον σχεδόν νόμιμο ενίοτε - ζώντας στην άνεση την ώρα που το εμπόρευμά τους ζει πλέον στη δυστυχία.
Βραχυκυκλώνοντας μέσω της διαιώνισης της κατάστασης ένα σύστημα το οποίο, αν το ξεχάσαμε, προορίζεται για ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά χρειάζονται την προστασία μας και φεύγουν από τις χώρες τους διότι κινδυνεύουν άμεσα οι ζωές τους.
Αυτό δεν είναι αμαρτία;
