Στον σημερινό κόσμο, οι υπαρκτές διαφορές μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» είναι τουλάχιστον δυσδιάκριτες, αν όχι δευτερευούσης σημασίας 

Ότι τα κόμματα στην Κύπρο λειτουργούν υποκριτικά και επιλεκτικά, το ξέραμε. Ότι μιλούν με γλώσσα του ’80 (πολλές φορές του ’60), επίσης το ξέραμε. Ότι απευθύνονται σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο κοινό, και αυτό το ξέραμε. Εκείνο που εκπλήττει (και εκπλήττει… κάθε φορά) είναι η παροιμιώδης ανικανότητά τους να προσαρμοστούν και να εξελιχθούν. Να κατανοήσουν και να εκφράσουν τις σύγχρονες, ως επί το πλείστον σύνθετες, κοινωνικές ζυμώσεις και ανάγκες. 

Αναμοχλεύουν τα πάθη και τα ένστικτα ενός προδομένου λαού με τσιτάτα και τεχνικές του παρελθόντος, ευρισκόμενοι ακόμα στις εποχές της πλατείας, των μπαλκονιών και της επαγρύπνησης. Κάνουν πολιτική του ποδαριού και του κουρνιαχτού, νομίζοντας ότι απευθύνονται στις λαϊκές μάζες, αλλά εν τοις πράγμασι απευθύνονται σε θορυβώδεις μειοψηφίες και φανατικούς οπαδούς. 

Κάποιος ας τους ενημερώσει ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Ότι το γράμμα έχει αντικατασταθεί από το email, ότι η τηλεόραση είναι παλαιό μέσο, ότι το διαδίκτυο είναι το χθες και η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι το σήμερα και το αύριο. Το γεγονός ότι ο κόσμος έχει εξελιχθεί, δεν σημαίνει ότι έγινε και καλύτερος. Ή ότι έγινε πιο δίκαιος, πιο ηθικός, πιο έντιμος. Μάλλον η ανθρωπότητα, παρά την τεχνολογική υπερανάπτυξη, οδεύει σε σκοτεινές εποχές, όπως αυτές που έζησε πριν και μετά την περίοδο του Μεσοπολέμου, αλλά ας μην ζητούμε πολλά από τα κομματικά μας κονκλάβια. Θα ήταν αρκετό να δείξουν ότι προσπαθούν να προσαρμοστούν. Ότι προσπαθούν, γιατί είναι αμφίβολο εάν μπορούν. Τουλάχιστον, με αυτά τα υλικά που διαθέτουν.  

Δεν λέμε να αλλάξουν τον πυρήνα των (πεπερασμένων) ιδεολογικών τους αντιλήψεων ή των παγιωμένων θέσεών τους σε ζητήματα που έχουν ήδη κριθεί στη ροή της Ιστορίας. Ούτε λέμε να σταματήσουν να αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστερά» και «δεξιά», σε μια περίοδο όπου οι υπαρκτές διαφορές μεταξύ των δύο παλαιών κόσμων είναι τουλάχιστον δυσδιάκριτες, αν όχι δευτερευούσης σημασίας. 

Τα γράφω όλα αυτά εξ αφορμής της κομματικής διαπάλης για την αιφνίδια επίσκεψη του Ισραηλινού Προέδρου Ισαάκ Χέρτσογκ, ο οποίος ζήτησε ο ίδιος να έρθει στην Κύπρο. Μόνο τα όσα συμβαίνουν στη Συρία και η επί θύραις σύγκρουση Ισραήλ – Τουρκίας, θα ήταν αρκούντως σημαντικός λόγος να τον υποδεχθούμε και όχι να καταδικάζουμε την επίσκεψή του ή να βγάζουμε κόσμο στους δρόμους για διαμαρτυρία.  

Όπως έκανε το ΑΚΕΛ, το οποίο βγήκε (κυριολεκτικά) στα κάγκελα, γιατί ο Ισραηλινός Πρόεδρος «προΐσταται της πολεμικής μηχανής που αιματοκυλίζει τη Μέση Ανατολή», τονίζοντας μάλιστα ότι «το συμφέρον του κυπριακού λαού δεν είναι στα χαριεντίσματα της κυβέρνησης με δολοφόνους και εγκληματίες πολέμου».  Για να καταλάβουμε: αν το ΑΚΕΛ ήταν κυβέρνηση, θα του έλεγε να μην έρθει ή θα τον αποκαλούσε μακελάρη;   

Για να είμαστε δίκαιοι, ούτε και η Πινδάρου είναι καλύτερη. Λειτουργεί περισσότερο ως παράρτημα της ισραηλινής πρεσβείας, παρά ως κυπριακό πολιτικό κόμμα, ξεχνώντας επιλεκτικά να καταδικάσει ακόμα και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα. 

Το ίδιο υποκριτικό τροπάρι συμβαίνει και με τις σκανδαλώδεις οφειλές των ποδοσφαιρικών σωματείων. Σχεδόν όλα τα κόμματα, ως κυβέρνηση και ως Βουλή, τους έκαναν πλάτες επί δεκαετίες, διαγράφοντας οφειλές και δίνοντας αβέρτα παρατάσεις, αλλά φωνάζουν όταν αποκαλύπτεται η κοροϊδία και η σκανδαλώδης εύνοια. Θα ήταν σοφότερο εάν έλεγαν mea culpa και πιο χρήσιμο να εφαρμοστούν οι νόμοι, όπως ισχύουν για όλους τους πολίτες και όλες τις εταιρείες. 

Δεν είναι τυχαία η εκλογική κατρακύλα των κομμάτων του παραδοσιακού πυρήνα, ούτε και η συρρίκνωση της πραγματικής τους επιρροής στην κοινωνία. Αυτό συμβαίνει γιατί τα κόμματα λειτουργούν ως κολλημένα πικάπ, προσπαθώντας να επανεφεύρουν περιεχόμενο σε ξεπερασμένες μεθόδους. Σε μια εποχή που το ζητούμενο είναι η σοβαρότητα και η αξιοπιστία, ανακυκλώνουν παλιές αποτυχημένες συνταγές.  

Αν κοιτάξουν έξω από το παράθυρό τους, θα δουν έναν κόσμο που βασανίζεται με ακρίβεια, δόσεις και ανασφάλεια. Αν κοιτάξουν το ημερολόγιο, θα δουν ότι ο ψυχρός πόλεμος τέλειωσε πριν από 35 χρόνια. Αν κοιτάξουν και τη γεωγραφία, θα δουν ότι εδώ δεν είναι Γάζα, ούτε Κίεβο. Δεν είμαστε ούτε με το Ισραήλ, ούτε με τους Παλαιστίνιους, ούτε με τους Ρώσους, ούτε με τους Ουκρανούς, ούτε με τους Αμερικάνους, ούτε με τους Κινέζους. Ζούμε στην Κύπρο. Αυτός είναι ο τόπος μας, εδώ είναι το κέντρο της  δικής μας οικουμένης. Τα υπόλοιπα έπονται. 

Υστερόγραφο: Για να το θέσουμε καλύτερα, ισχύει αυτό που είπε η 99χρόνη ιστορικός και βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ προ ημερών στο ΣΚΑΙ: «Είμαι Αριστερή, γιατί πιστεύω πως όλα θα περάσουν από εκεί, είμαι Δεξιά, γιατί πιστεύω ότι όλα θα φτιάξουν από εκεί». Σημειώνουμε επίσης και τη φράση της ότι «ανάμεσα στο παγκόσμιο και το τοπικό μεσολαβεί πάντοτε το εθνικό». Με μια λέξη, μεσολαβεί η πατρίδα.

Το άσχετο: Καληνύχτα Κεμάλ (1968)  

Γιώργος Αγαπίου

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews