Είτε μιλούμε για ελαττωματικούς αερόσακους και ΤΟΜ, είτε μιλούμε για ευάλωτα παιδιά και Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο τραγικό.
Όταν ένα κράτος αδυνατεί να στηρίξει τους πολίτες του, τότε έχει αποτύχει. Όταν η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη και επαναλαμβάνεται διαχρονικά και πολυεπίπεδα, τότε το κράτος έχει χρεοκοπήσει κοινωνικά και πολιτικά. Όταν αυτή η επανάληψη γίνεται κανόνας, τότε μιλούμε για ατιμώρητο έγκλημα.
Το τίμημα δεν είναι μερικά εκατομμύρια πεταμένα σε κακοδιοίκηση και διαφθορά. Το τίμημα είναι ανθρώπινες ζωές. Είναι ο Αλέξανδρος το 2017, ο Στυλιανός το 2019, ο Κυριάκος το 2023, η Στυλιανή το 2024, τα πέντε παιδιά της Δρομολαξιάς το 2025. Δεν είναι οι μόνοι. Είναι και πολλοί άλλοι, τους οποίους τα ονόματα και τις ιστορίες δεν θα μάθουμε ποτέ. Όσο οι φάκελοι παραμένουν στοιβαγμένοι σε κάποιο γραφείο ή ξεχασμένοι στο κάτω συρτάρι, κοιμόμαστε ήσυχοι. Κι εμείς και το κράτος. Μέχρι να πέσουμε ξανά από τα σύννεφα.
«Πριν τις 30 Ιουλίου 2017 η ζωή μου ήταν υπέροχη. Τα ξημερώματα της 31ης Ιουλίου 2017 όλα κατέρρευσαν. Τα σχέδια για το μέλλον είχαν συντριβεί. Δεν είχα φίλους, στο νοσοκομείο κυκλοφορούσα με μάσκα, δεν μπορούσα να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, αηδίαζα με τον εαυτό μου». Ο Αλέξανδρος Λούγκος τα τελευταία οκτώ χρόνια υποβλήθηκε σε 22 χειρουργικές επεμβάσεις εξαιτίας «μιας δυσλειτουργίας του εξοπλισμού σε ένα αερόσακο αυτοκινήτου».
Ακολούθησαν έρευνες, βγήκε πόρισμα, η ΕΕ έστειλε δεκάδες προειδοποιήσεις, αλλά «κανένας δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό», με αποτέλεσμα ο Κυριάκος Όξινος και η Στυλιανή Γιωργαλλή να χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας του ίδιου ελαττωματικού εξοπλισμού έξι και επτά χρόνια μετά. Μία υπόθεση που θα έπρεπε –στο χειρότερο δυνατόν σενάριο– να είχε διορθωθεί με το τραγικό ατύχημα του Αλέξανδρου το 2017, όχι να συνεχίζεται το 2025.
Αν οι αερόσακοι takata ήταν η εξαίρεση, η συστηματική αποτυχία των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας (ΥΚΕ) να προστατεύσουν τους πιο αδύναμους της κοινωνίας, τείνει να γίνει ο κανόνας. Η πρόσφατη συγκλονιστική υπόθεση των πέντε παιδιών, τα οποία ζούσαν σε κτηνοτροφικό υποστατικό, επιβεβαίωσε την οριζόντια αποτυχία του συστήματος. Πολιτική, ενδοϋπηρεσιακή, εκπαιδευτική. Κανένα δίκτυ προστασίας δεν λειτούργησε και κανένα μέτρο δεν λήφθηκε για την πολυετή έκθεση ανηλίκων σε τραγικές συνθήκες διαβίωσης.
Η φτώχεια δεν είναι έγκλημα. Έγκλημα διέπραξαν όσοι είχαν την ευθύνη να βοηθήσουν τα παιδιά και απέτυχαν παταγωδώς, όπως απέτυχαν με τον Στυλιανό, όπως απέτυχαν και αλλού. Είτε λόγω επιστημονικής ανεπάρκειας, είτε λόγω ανικανότητας και αδιαφορίας, είτε ακόμα και λόγω φόρτου εργασίας. Όταν οι κρατικές δομές αποτυγχάνουν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο, η επιλογή είναι μία: πέφτουν κεφάλια.
Ούτε πολιτική προστασία νοείται, ούτε και δημοσιοϋπαλληλική ασυλία υπάρχει. Εδώ και χρόνια, οι ΥΚΕ βρίσκονται σε διαδικασία αναδιάρθρωσης, το ΤΟΜ εκσυγχρονίζεται, αλλά εδώ και χρόνια οι ευθύνες παραμένουν ορφανές. Δεν αρκούν οι δικαιολογίες, οι διαπιστώσεις, οι έρευνες κατόπιν εορτής. Αν θέλουμε πραγματικά να διορθώσουμε κάτι, πρέπει να πληρώσουμε το ανάλογο τίμημα. Όχι σε ανθρώπινες ζωές, αλλά με παύσεις και απολύσεις όσων δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Είτε είναι πολιτικοί, είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν δεν σπάσουμε αυγά, θα αλλάζουμε τα ονόματα στις τραγωδίες.
Όσοι δεν μπορούν να εκπληρώσουν κατ’ ελάχιστον την αποστολή τους, να πάνε σπίτι τους. Είτε μιλούμε για το ΤΟΜ, είτε για τις ΥΚΕ, είτε για οποιαδήποτε άλλη κρατική υπηρεσία. Κάποτε, τα ψέματα τελειώνουν και οι ευθύνες απονέμονται.
Αν θέλουμε να κρυφτούμε ή να δούμε το δέντρο, μπορούμε να απαιτήσουμε να διοριστεί μια γκράντε Ερευνητική Επιτροπή για να διερευνήσει όλες τις προηγούμενες… Ερευνητικές. Και μετά, να καταλήξουμε σε ένα νέο σχέδιο αναδιάρθρωσης ή σε μια νέα διαδικασία εκσυγχρονισμού και ελέγχου. Να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, την ώρα που το κράτος της πλάκας σκοτώνει τα παιδιά του.
Υστερόγραφο: «Δεν έχω αυταπάτες ότι θα τιμωρηθούν οι υπαίτιοι, ας ελπίσουμε ότι οι οικογένειες του Κυριάκου και της Στυλιανής θα είναι οι τελευταίες που στιγματίστηκαν από αυτό». Τα λόγια του Αλέξανδρου είναι χαστούκι για όλους μας. Περισσότερο για αυτούς που έβλεπαν τις προειδοποιήσεις να περνούν και έκρυβαν το σκάνδαλο κάτω απ’ το χαλί. Αν υπήρχε ευθιξία, θα είχαμε έστω κάποιες παραιτήσεις.
Υστερόγραφο 2: Το θέμα με τις μυστικές χορηγίες του Φορέα της Φιλίππας είναι πολιτικό, όχι νομικό. Το Προεδρικό μπορεί να κρύβεται πίσω από την αντισυνταγματικότητα του νόμου και την κρατική φιλανθρωπία, αλλά δεν μπορεί να αποκρύψει την ύποπτη διαχείριση πολιτικού χρήματος. Περισσότερα επί του θέματος, στη στήλη «Φιλανθρωπία στον Λόφο» (26 Οκτ. 2024).
Το άσχετο: 2026
