Να πω ότι μιλούσε, ξέρω εγώ, καθαρεύουσα και του έλεγε κάνα «Καλώς ήλθατε αγαπητέ εκπρόσωπε της πεφιλημένης πατρίδος ημών εις τας Βρυξέλλας», να το καταλάβω. Αλλά απλά μιλάει ο άνθρωπος. Δηλαδή τι ήθελε να λέει; Να ανακοινώνει μέτρα στήριξης και να λέει π.χ. ...
Θυμάστε εκείνο τον θείο των παιδικών - εφηβικών μας χρόνων ο οποίος στα οικογενειακά τραπέζια καθόταν μαζί μας και έλεγε, συνήθως στους άλλους μεγαλοφώνως «όι εγώ εν να κάτσω δαμέ με την νεολαία»;
Δεν ήταν μόνο ότι η πελλόκυπρος, λόγω αιώνων αιμομιξιών πιστεύω εγώ, μαζί με όλα τα άλλα αΐπια έχει και αυτό: τη μανία να γερνάει τον άνθρωπο πριν την ώρα του με το που πατάει τα σαράντα. Είναι και πως ο θείος εκείνος, αδελφός ή πρώτος ξάδελφος κάποιου «μεγάλου» πραγματικά πίστευε ότι μπορούσε να καταλάβει τη νεολαία καλύτερα.
Όσο και οι άλλοι καταλάβαινε απλώς φανταζόταν ότι μπορούσε.
Την τότε εποχή ήταν εκείνος που συνήθως και το πολύ έπαιρνε τα αγόρια για πρώτη φορά στις «κοπέλες» οι οποίες, δεν ήταν κοπέλες πια και αν και ήταν παντρεμένος τον ήξεραν όλες με το μικρό του όνομα. Καμία όμως δεν του έλεγε «πόσο καιρό να σε δούμε». Τον έβλεπαν προφανώς συχνότερα.
Τέλος πάντων, πέρα από τη λίθινη εποχή, το τέλος της οποίας εμείς προλάβαμε, υποθέτω ότι τέτοιοι θείοι υπάρχουν και σήμερα και ενώ λένε ότι καταλαβαίνουν «τη νεολαία» καλύτερα, την τύφλα τους καταλαβαίνουν. Και λέω υποθέτω ότι υπάρχουν, διότι βλέπει κανείς το φαινόμενο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πολλές αφορμές. Η αγαπημένη μου είναι ο Φειδίας. Νομίζω πως είναι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές μάλιστα.
Θα πρέπει να προβληματιστούμε, λένε κάποιοι «θείοι», για το φαινόμενο αυτό αλλά και το τι οδήγησε «τη νεολαία» να τον ακολουθήσει. Κάποιοι πιο «ψαγμένοι» τάχα μιλούν για την οργή των νέων για την κατάσταση της χώρας και για το ότι έχουν βαρεθεί τις χωρίς μέλλον συνθήκες στις οποίες ζουν. Άλλοι πάλι λένε ότι οι πολιτικοί δεν τους εμπνέουν. Χωρίς να τους ρωτούν τι επιτέλους τους εμπνέει πλέον, μήπως τους κουράσουν.
Όλα αυτά έχουν μια δόση αλήθειας αλλά ως επι το πλείστον είναι αρλούμπες των «θείων» που λέγαμε.
Αυτό το «η νεολαία ψήφισε το Φειδία» κατ’ αρχάς. Ποιος το λέει; Ναι, τον ψήφισαν πολλοί νέοι ψηφοφόροι αλλά και πάμπολλοι μεγαλύτεροι. Ξέρω και ξέρετε πολλούς. Γιατί πρέπει η ελαφρότητα να είναι προνόμιο «της νεολαίας»; Εγώ απεναντίας λέω πως είναι απολύτως διαστρωματικό το φαινόμενο αν εξαιρέσεις τους πολύ μεγαλύτερους πολλοί από τους οποίους έτσι ήταν κι αυτοί κάποτε, απλώς γέρασαν.
«Η οργή των νέων», επίσης. Άλλο φρούτο. Δεν είναι οργή των νέων συνήθως αλλά των γονιών τους οι οποίοι είτε ζουν σε οκέλα, ήταν ζούσαν αλλά την έχασαν διότι στην οικονομία δεν πας πιο κάτω - πόσω μάλλον τόσο πιο κάτω - από τις δυνατότητές σου και με τα δανεικά δεν πλουτίζει κανείς, είτε ζουν κανονικά, είτε δυσκολεύονται, είναι απλά μίζεροι όπως οι πλείστοι Κυπραίοι και μέρα - νύχτα ψάχνουν κάποιον ή κάτι για να του φορτώσουν τα στραβά. Τα της δικής του αποτυχίας ατομικά ή τα της αποτυχίας όλων μας μαζί. Της συλλογικής.
«Δεν βλέπουν αύριο οι νέοι». Άλλη ανακάλυψη. Εάν ένας νέος δεν βλέπει αύριο και το καλύτερο που μπορεί να σκεφτεί είναι να ψηφίσει το Φειδία, για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ, η… όρασή τους είναι σαν εκείνη των γονιών τους οι οποίοι νομίζουν ότι όλοι πρέπει ένα να έχουν σπίτι με πισίνα και πως το όσο το δυνατό πιο ακριβό SUV είναι η απόλυτη ανάγκη.
Ξέρετε, εκείνοι οι τύποι που τους λες, τι το θες όλο αυτό ρε; Βενζίνη, λάστιχα, εξαρτήματα και ύστερα μου κλαίγεσαι; Και σου απαντούν, ε μα είναι για τα μωρά. Δύο συνήθως μαξ. Και όταν τους πεις, «γιατί ρε μαλ… εσένα ο πατέρας σου που ήσασταν και περισσότεροι ένα Volkswagen από τα παλιά δεν είχε;», σου απαντούν ότι έχουν ανάγκες τα παιδιά σήμερα. Άσε που είναι και μεγαλύτερα σε μέγεθος πλέον. Κι αν τους πεις πως δεν είναι και Αντετοκούμπο μην τρελαθούμε τώρα, διότι και αυτό το πρόβλημα το έχουμε ως λαός και ειδικά ο ανδρικός πληθυσμός, άλλο βλέπουν και άλλο φαντάζονται sizewise οι πιο πολλοί, παρεξηγούνται κιόλας.
Εμείς βλέπαμε μέλλον; Δεν λέω, σαφώς και ήταν καλύτερα τα πράγματα τότε. Μπορούσες να αγοράσεις σπίτι, οι πλείστοι, αν όχι μπορούσες να νοικιάσεις, όλοι σχεδόν. Είχαν ακόμα κάνα - δυο χωράφια οι γονείς από τους παππούδες, πάνε όμως και αυτά. Χλωμό είναι γενικώς το πράγμα σήμερα. Οι δε μισθοί τότε ήταν οι ίδιοι πάνω κάτω με σήμερα αλλά οι τιμές τώρα είναι πολλαπλάσιες.
Τι άλλο διαφέρει; Ότι η δική μας γενιά, η μισή τουλάχιστον, δεν ανησυχούσε διότι κάπου στο Δημόσιο ή το ημιδημόσιο θα τους έβαζε ο πατέρας, ο θείος, ο νονός, ο φίλος του πατέρα, το κόμμα. Οι δε υπόλοιποι δεν ήταν λιγότερο ευνουχισμένοι/ες, οι πλείστοι/ες ή έστω πάρα πολλοί/ές τουλάχιστον. Θα σταθώ σε ένα μόνο: το να πηγαίνουν οι γονείς και οι δύο ή ένας, η μάνα συνήθως, το παιδί στο πανεπιστήμιο. Το οποίο παιδί θα μείνει σε εστία είναι όλα κλεισμένα. Αν είναι γιός μπορεί και να κοκορεύονται ότι ήταν και στα ΛΟΚ.
Δεν είναι όλοι; Σαφώς και δεν είναι. Εκείνοι που είναι σχετικά νορμάλ, πάνω - κάτω διότι δεν υπάρχει νορμάλ και στην Κύπρο ακόμα λιγότερο, είναι κι αυτοί πάρα πολλοί. Αυτούς έχω κατά νου όταν ακούω ότι «η νεολαία ψήφισε Φειδία». Όχι φίλε μου. Τον ψήφισαν πολλοί νέοι ψηφοφόροι για πασιαμά - στα 18, ειδικά τα 18 της Κύπρου, δεν το βρίσκω και τόσο παράξενο - αλλά τον ψήφισαν και πολλά βούρλα όλων των ηλικιών τα οποία εάν δεν είχαν αυτή την ψύχωση, το να τους φταίνε πάντα όλοι οι άλλοι και απλώς να ρίχνουν πέτρες και να μιζεριάζουν μέρα - νύχτα χωρίς να μην παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, δεν θα ζούσαμε ούτε αυτό το αδιανόητο που ζούμε μαζί του σήμερα: να έχουμε (και) τον πιο γνωστό «ιδιαίτερο» στο Ευρωκοινοβούλιο.
Προχθές ζήτησε και είδε τον Πρόεδρο. Γιατί τον είδε ο Πρόεδρος; Mα είναι ευρωβουλευτής. Ψηφίστηκε. Όταν το ζητάει τι θα πει ο Πρόεδρος, όχι; Και πήγε λέει και του είπε να χρησιμοποιεί πιο απλές λέξεις όταν μιλά διότι οι νέοι, εννοεί οι νέοι του είδους του, δεν καταλαβαίνουν.
Να πω ότι μιλούσε, ξέρω εγώ, καθαρεύουσα ο Χριστοδουλίδης και του έλεγε κάνα «Καλώς ήλθατε αγαπητέ εκπρόσωπε της πεφιλημένης πατρίδος ημών εις τας Βρυξέλλας», να το καταλάβω. Αλλά απλά μιλάει ο άνθρωπος. Δηλαδή τι ήθελε να λέει; Να ανακοινώνει μέτρα στήριξης και να λέει: «Λοιπόν παιθκιά εν τζαι λαλώ σας μαλ@κίες Οκκέι; Εσκέφτηκαμεν μιαν ιδέαν εν πελλαμός α!».
Και εάν ο Χριστοδουλίδης έχει πάθει ανοσία με τους πελλούς που καλείται και διαχειριστεί - και έχει ευτυχώς - όταν διάβασα ότι είδε και τον Κεραυνό, ανησύχησα πολύ. Ευτυχώς, όμως, εκείνου δεν του έδωσε συμβουλές για… λάθη που εντόπισε (ο Φειδίας πάντα) στην οικονομική πολιτική. Διότι ο ΥΠΟΙΚ είναι και 73 χρονών άνθρωπος. Δεν είναι γέρος βέβαια αλλά δεν παίζεις σε τέτοιες ηλικίες.
«Παίζεσαι;» Με τους Φειδίες σίγουρα. Αλλά και σε μικρότερες ηλικίες το κάνεις. Ας μείνουμε όμως θετικοί. Δεν θα σας πω ότι περάσαμε και χειρότερα, διότι δεν περάσαμε. Χειρότερα… θα περάσουμε.
Όμως αυτό λέω να μην σας το πω, μέρες που είναι.
Υστερόγραφο: Και δεν βρέθηκε και κάποιος να του πει ότι όταν πηγαίνεις, μάνα μου, να δεις τον Πρόεδρο της χώρας, ως ευρωβουλευτής μάλιστα, ένα πουκάμισο το βάζεις. Όπως και στο Ευρωκοινοβούλιο. Σίγουρα δεν πας σαν τον κκιλίντζιιρο. Η οργή μάλλον. Των νέων που δεν βλέπουν μέλλον...
* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
