Πως μία  νεφελώδης δήλωση υποκαθιστά την ουσία στον δημόσιο διάλογο, για να ικανοποιήσει τις προκαταλήψεις και τις εμμονές όσων αυτοπροσδιορίζονται… ως κοινωνία των πολιτών. Αγνοώντας τις πραγματικότητες δεν βοηθούμε ούτε τη λύση, ούτε τον εαυτό μας. Αντίθετα…

Η δήλωση της απεσταλμένης του ΓΓ του ΟΗΕ, έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος σε αρκετές εφημερίδες: «Οι ηγέτες να ακούσουν την κοινωνία των πολιτών», είπε και αμέσως άρχισαν οι ερμηνείες. Ότι η κ. Ολγκίν επικρίνει τους δύο ηγέτες ότι δεν κάνουν αρκετά και  ότι κυρίως απέχουν από αυτά που η πρωτοπόρος κοινωνία των πολιτών ζητά. 

Η ψευδαίσθηση της σοφής κοινωνίας

Νομίζω πως ανάλογες δηλώσεις και κυρίως οι ερμηνείες τους, συνιστούν μία από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις που κατά καιρούς δημιουργούνται. Ανάλογες απόψεις συνιστούν μία εντύπωση που δεν βοηθά τον τόπο, ούτε και τη διαδικασία στο Κυπριακό.

Η ιδέα ότι οι ηγέτες  -συλλήβδην- βρίσκονται σε απόσταση από το λαϊκό αίτημα των κοινωνιών που εκπροσωπούν, υπονομεύει τις όποιες προσπάθειες λύσης καθότι προκαταβολικά καθιστούν ανυπόληπτους εκείνους που αύριο θα κληθούν να διαπραγματευτούν.

Στηρίζεται στη θεωρία πως υπάρχει μία πρωτοπόρος κοινωνία,  ένας λαός που «τα βουνά σηκώνει στους ώμους του», ο οποίος πρωτοστατεί και επιθυμεί να τραβήξει το άρμα της λύσης  μπροστά, αλλά έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση της κατεστημένης ηγεσίας που παρέλκει. Και μετά αρχίζουν τα σενάρια συνομωσίας. Γιατί δεν θέλουν λύση; Επειδή δεν θέλουν να μοιραστούν το μέλι κ.ο.κ.   

Και που είναι αυτή η κοινωνία όταν ψηφίζουμε; Μονίμως εξαπατάται άραγε; 

Κατ εμέ, αυτή είναι ίσως η αφελέστερη από τις θεωρίες που κυκλοφόρησαν κατά καιρούς. Κατατάσσουν οι σχολιαστές τον εαυτό τους στην νούσιμη «κοινωνία των πολιτών», και βαυκαλίζονται  ότι αποτελούν και αυτοί μέρος των νούσιμων, αναγνωρισμένοι μάλιστα με σφραγίδα εκπροσώπου του ΓΓ.

Οι ξένοι με την επιφοίτηση

Να ακούσουν  λοιπόν, οι ηγέτες την κοινωνία των πολιτών, είναι το βαρυσήμαντο μήνυμα της κ. Ολγκίν, το οποίο διαβάστηκε και ερμηνεύτηκε με βολική αρνητική διάθεση. Ότι δηλαδή οι δύο ηγέτες, εξ ίσου Χριστοδουλίδης και Τατάρ, απέχουν από αυτή την διαδικασία. Ότι δεν γνωρίζουν και δεν λαμβάνουν τα μηνύματα, τα οποία μηνύματα μπορούν να λαμβάνουν με μαγικό τρόπο οι ξένοι που  έρχονται ως επισκέπτες μερικών ημερών στο νησί. Είναι αστείο και να το σκέφτεται κάποιος αυτό…

Τόσο ο Χριστοδουλίδης αλλά και ο Τατάρ, μία χαρά γνωρίζουν τον τόπο, τους ανθρώπους και τα αιτήματα τους. Ψηφίζονται σε τούτον τον τόπο, και τον έχουν περπατήσει από τη μία άκρη μέχρι την άλλη, εκεί που μπορούν να περπατήσουν εννοείται. Εννοείται επίσης πως αποτελεί και δείγμα αφέλειας να πιστεύει κανείς πως όποιος έρθει και κάνει δέκα επαφές στην Κύπρο αμέσως γίνεται και ο πλέον αξιόπιστος εκφραστής των καημών του λαού μας. 

Απλώς το παιχνίδι ονομάζεται πολιτική και όποιος δεν το καταλαβαίνει, κάθεται και τριχοτομεί τις τρίχες και τις λέξεις για να εντοπίσει σημεία που θεωρεί ότι δικαιώνουν τις πολιτικές του προκαταλήψεις. 

Η κ. Ολγκίν  δεν έκανε τίποτε άλλο από αυτό που κάνει οποιοσδήποτε θέλει να πετύχει κάτι στο Κυπριακό: Ισορροπεί. Δεν είναι κακό, μέχρι  ενός σημείου βέβαια. 

Άλλωστε τι να έλεγε η γυναίκα; Από την ώρα που δεν μπορεί να σχολιάσει επί της ουσίας τις θέσεις των δύο πλευρών, ακολουθεί την θλιβερή πεπατημένη λέγοντας κάτι που νομίζω και η ίδια γνωρίζει πως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Τι να πει όταν δεν κατάφερε να οργανώσει ακόμη και  μία συνάντηση για καφέ, διότι το ένα μέρος, ο Τατάρ, αρνείται να πιει ένα καφέ με τον δυνητικό συνομιλητή του; 

Αμφισβητώντας το προφανές

Εμείς  όμως που χωρίς σχοινί ισορροπίας σχολιάζουμε δεν μπορεί να μην έχουμε εντοπίσει το προφανέστατο: Ο Νίκος Χριστοδουλίδης πασχίζει να ξεκινήσει μία διαδικασία και ο Τατάρ μάχεται για το αντίθετο. Αν το αγνοήσουμε προβάλλοντας αυτομαστιγωτικά, ισορροπημένες επιφυλάξεις του τύπου ναι μεν αλλά, δεν είναι τον Χριστοδουλίδη που αντιπολιτευόμαστε. Είναι τη διαδικασία της λύσης που υπονομεύουμε. 

Η διαδικασία προς τη λύση και η ίδια η λύση πρέπει να έχει όνομα και περιεχόμενο. Απαιτούν τραπέζι και διαπραγμάτευση και η διαπραγμάτευση με τη σειρά της απαιτεί υπομονή, σθένος και έμπνευση. Εκεί θα πρέπει να κριθεί ο καθείς και όχι σήμερα που εκ του ασφαλούς ο καθείς αυτοπροσδιορίζεται ως «κοινωνία των πολιτών».

Προς το παρόν, βάζω στην άκρη τον Τατάρ.  Εγώ θα κοιτάξω τον δικό μου ηγέτη και ειλικρινά όσο και αν θέλω αν θέλω να είμαι αυστηρός,  δεν βλέπω τι θα μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε, και αυτό θα έλεγα στην Ολγκίν αν ήμουν η «κοινωνία των πολιτών»…