Ούτε που προλάβαμε να χαρούμε την παιδική μας ηλικία, την εφηβεία μας, να παίξουμε στην άμμο, να χτίσουμε πύργους, να φάμε σύκα κάτω από τη συκιά της κυρίας Ελένης στη Βασίλεια, να μάθουμε καλά - καλά να κολυμπάμε. Κι ήλθε σαν τη λαίλαπα, ένα θηρίο ανήμερο ο Αττίλας, για να πάρει τις ζωές μας και να μην μας τις δώσει ξανά πίσω.
Με βαραίνουν τούτες οι μέρες, την ψυχή και το σώμα μου. Σαν μια θηλιά στον λαιμό, σαν ένας συνεχής κόμπος στο στομάχι. Με βαραίνουν τούτες οι μέρες, όχι για τα ανέμελα παιδικά μου χρόνια που άφησα πίσω στη θάλασσα της Κερύνειας, ούτε για τους καλύτερους παιδικούς μου φίλους, συνοδοιπόρους σε ένα ταξίδι που έμεινε ατέλειωτο. Με βαραίνει γιατί ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, από πού προήλθαμε, τι είχαμε και χάσαμε, μα κυρίως πού πάμε.
Ούτε που πέρασαν κιόλας 50 χρόνια! Μισός αιώνας ζωής στην ταλαιπωρημένη πλάτη μας! 50 χρόνια να κουβαλάμε εκείνο το «Γιατί σε μας!» που μαραζώνει πρώτα την ψυχή και μετά το πρόσωπο και κλέβει τη χαρά μας. Κάθε Ιούλιο!
Ούτε που προλάβαμε να νιώσουμε την εφηβεία μας, τι να θυμάται ένα παιδί 7 και 8 χρόνων, να παίξουμε στην άμμο, να χτίσουμε πύργους, να φάμε σύκα κάτω από τη συκιά της κυρίας Ελένης στη Βασίλεια, να μάθουμε καλά - καλά να κολυμπάμε.
Οι μεγαλύτεροι έφυγαν με εκείνη την πίκρα, εκείνη τη χλωμάδα και τη μαυρίλα κάτω από τα μάτια. Έφυγαν περιμένοντας να επιστρέψουν πίσω. Στον παράδεισο των παιδικών τους χρόνων, στην αγάπη της εφηβείας τους, στη γη που γέννησαν τα παιδιά και έκαναν όνειρα για αυτά. Έφυγαν «ανάπηροι», με μια ατάκα χαραγμένη στην ψυχή, που χρόνο με τον χρόνο ξεθώριασε, μέχρι που χάθηκε. Ένα «Δεν Ξεχνώ» που, για χρόνια το γράφαμε στα μπλε τετράδιά μας, ένα «Δεν Ξεχνώ» που γράψαμε στίχους για τις σχολικές γιορτές, τραγούδια για τις επετείους.
Χρόνια 50!
Μέχρι που τα χρόνια έγιναν 50, ολόκληρα 50 χρόνια και που η θύμησή μας έγινε θολή και ώρα με την ώρα χάνεται. Επανέρχεται κάποτε στα όνειρά μας, κάθε 20 του Ιούνη, για να μας υπενθυμίζει να μην ξεχνούμε. Και μετά πάλι λησμονιά και λήθη… Όνειρο απατηλό…
Η Ελένη Ευθυμίου δεν ξεχνά. Ούτε πρόκειται να ξεχάσει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Υποφέρει από εκείνους τους αλλοπρόσαλλους εφιάλτες της νιότης της, βλέπει την οικογένειά της να ξεκληρίζεται, να φεύγει ένας - ένας. Σήμερα υποφέρει από έντονους «ματωμένους» πονοκεφάλους. Δεν ξεχνά το μακελειό στην Ελιά, τους ανθρώπους που χάθηκαν μέσα σε δευτερόλεπτα και εκείνους που έζησαν για να θυμούνται και να τους μνημονεύουν κάθε 20 του Ιούλη.
Πολλοί της λένε να ξεχάσει και να προχωρήσει. Όπως έκαναν άλλοι, όπως κάνουν τα παιδιά των παιδιών των γνωστών της. Όχι, δεν μπορεί. Οι θύμησες είναι πολλές και έντονες. Κρατά τα πιστοποιητικά της ακίνητης ιδιοκτησίας του Κτηματολογίου της Κερύνειας και ξέρει πως η γη είναι δική της. Η δική της γη δεν είναι προς πώληση! Όλα κλειδωμένα σε ένα συρτάρι του κομοδίνου της. «Κάποτε θα έλθει ώρα», λέει και το πιστεύει… Τα υπόλοιπα, τα δύσκολα, τα ζωντανά, τα εφιαλτικά, εκείνα που δεν σβήνουν ποτέ είναι χαραγμένα στο κεφάλι της.
Η πολιορκία της Λευκωσίας
Και εγώ να θυμάμαι… Τους πυροβολισμούς και τα αεροπλάνα, τη συσκότιση της Λευκωσίας, το υπόγειο του μισοτελειωμένου σπιτιού του γείτονα που έγινε το καταφύγιό μας. «Έχουμε υποχρέωση να μείνουμε στην πόλη μας, στο σπίτι μας». Έτσι έλεγε η μάνα μου, που έδωσε εντολή να φύγουμε μόνο στη δεύτερη εισβολή, όταν οι Τούρκοι βρέθηκαν στο round about του Κολοκασίδη, μια δρασκελιά δρόμο από το πατρικό μας, και ήταν έτοιμοι να καταλάβουν και τη Λευκωσία.
Ακόμη, θυμάμαι… Τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων! Τα καθάρια νερά του Zέφυρου, τη Νεράιδα και το Mermaid στο Έξι Μίλι, τη Λάμπουσα και τον Άη Γιώρκη της Κερύνειας.
Όταν περνούσαμε τα καλοκαίρια και τους χειμώνες στην πανέμορφη Κερύνεια, όταν πληγώναμε τα γόνατά μας στους βράχους της, όταν μαθαίναμε το πρώτο κολύμπι στα πεντακάθαρα νερά της και γεμίζαμε το στόμα μας αλμυρό νερό και μετά το καταπίναμε. Καμιά θάλασσα και κανένα καλοκαίρι πλέον δεν είναι το ίδιο.
50 χρόνια χαμένα! Σαν να ήτανε χθες. Μισός αιώνας κούφιες υποσχέσεις, ψηφίσματα στα Ηνωμένα Έθνη και στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διαδηλώσεις στην Αθήνα, στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Προέδρους που άλλα μας έταξαν και άλλα μας έδωσαν, κομματικές παρατάξεις που ξέβρασαν από το πουθενά και παραμένουν για να μας οδηγούν σε λάθος κατευθύνσεις, λάθος δρόμους. Μέχρι να φύγουν και οι τελευταίοι των τελευταίων και όλα να ξεχαστούν! Να σβηστούν από τον χάρτη.
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ
