Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

Πόσο σκατόψυχοι είμαστε!

Πόσο σκατόψυχοι είμαστε!

«It’s the economy, stupid!» με τη Χρύσω Αντωνιάδου

Είμαστε σκατόψυχοι, είμαστε ελεεινοί, είμαστε απάνθρωποι. Γράφουμε αβέρτα σχόλια, χτυπούμε ανελέητα ανθρώπους και ανθρώπινες καρδιές, διαλύουμε οικογένειες και βγαίνουμε και κομπάζουμε πως είμαστε σπουδαίοι.

Είμαστε σκατόψυχοι, είμαστε ελεεινοί, είμαστε απάνθρωποι. Περιμένουμε στη γωνιά τον άλλον να κάνει ένα λάθος, το μεγάλο λάθος κατά την άποψή μας, για να τον σταυρώσουμε, να τον λιθοβολήσουμε, να τον πικράνουμε, να τον συνθλίψουμε.

Δεν ξέρουμε τι βιώνει, δεν φοράμε τα δικά του παπούτσια, δεν μπαίνουμε στη θέση του, δεν έχουμε ενσυναίσθηση.

Περιμένουμε το μωρό στο δημοτικό σχολείο να κάνει λάθος για να το χλευάσουμε. Την κοπέλα που έχει κάποια κιλά παραπάνω για να της κολλήσουμε την ταμπέλα της παχιάς, το παιδί από την Αφρική για να του κολλήσουμε το «μαύρος» και την οικιακή βοηθό για να την αποκαλέσουμε, χωρίς καμιά σκέψη και συναίσθημα «η δούλα».

Είμαστε απάνθρωποι, έμποροι των εθνών, μοναδικό μας ενδιαφέρον το χρήμα και η κοινωνική μας ανέλιξη, δεν βλέπουμε και δεν θέλουμε να ξέρουμε τι συμβαίνει δίπλα μας και γύρω μας, τι συμβαίνει στην κοινωνία, στην οικονομία στην πολιτική.

Διαβάζουμε μια είδηση - ο θεός να την κάνει είδηση στο facebook, στο istangram και το tik tok - τη σχολιάζουμε, την αναμασούμε, τη διαστρεβλώνουμε και τη μεταδίδουμε χωρίς φιλτράρισμα. Γράφουμε αβέρτα σχόλια, χτυπούμε ανελέητα ανθρώπους και ανθρώπινες καρδιές, διαλύουμε οικογένειες και βγαίνουμε και κομπάζουμε πως είμαστε σπουδαίοι.

Την περασμένη βδομάδα συγκλονιστήκαμε με την είδηση ότι μια μάνα ξέχασε το μωρό της στο αυτοκίνητο και πέθανε. Μείναμε άφωνοι, λυπηθήκαμε και βγήκαμε να κάνουμε τους δικαστές και δικηγόρους, να κρεμάσουμε μια ανθρώπινη ύπαρξη που υποφέρει, είναι συντετριμμένη, δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Γράψαμε σχόλια σκατόψυχα, γεμάτα κακία, γεμάτα μίσος. Δεν σκεφτήκαμε την κοπέλα, δεν μπήκαμε στη θέση της, δεν φροντίσαμε να μάθουμε γιατί και πώς. Αρχίσαμε να ξερνάμε στον ποταμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και να ζητάμε την κεφαλή της επί πίνακι. Δεν την είδαμε ως άνθρωπο, δεν φορέσαμε τα παπούτσια της, δεν σκεφτήκαμε πώς αισθάνεται και πώς θα συνεχίσει να αισθάνεται. 

Ακόμη, κι αν διαβάσαμε για το σύνδρομο του ξεχασμένου μωρού, και την απώλεια της μνήμης εργασίας που είναι το μικρότερο σε είδος μνήμης, καθώς αποθηκεύει πληροφορίες διάρκειας 2 λεπτών (περίπου) και σχετίζεται με την προσοχή και τη συγκέντρωση, δεν σταματήσαμε να σκεφτούμε και να τη νοιώσουμε. Συνεχίσαμε να κρίνουμε, να κακολογούμε, να βγάζουμε συμπεράσματα, να συμπεριφερόμαστε ανήθικα και ανέντιμα.

Οι περισσότεροι καταπίνουν τα Xanax τους για να ξεχνάνε τα δικά τους προβλήματα, και παίρνουν στο στόμα τους τον κάθε άνθρωπο, γυναίκα, άνδρα ή παιδί, που βρέθηκε ή βρίσκεται σε μια δύσκολη στιγμή.

Επιτέλους πότε θα αλλάξουμε, πότε θα γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι, πότε θα δούμε τον άνθρωπο με αγάπη, σεβασμό, με ανεκτικότητα; Πότε θα τον αφήσουμε να αναπνεύσει, να αναδιπλωθεί, να αντιμετωπίσει τα θέματά του, χωρίς να τον έχουμε καθημερινά στην ατζέντα των συζητήσεων μας και των κουτσομπολιών μας, εκεί που γράφουμε για να καλύψουμε τα δικά μας προβλήματα και θέματα! Που είναι μεγαλύτερα, άλυτα και αρνούμαστε να τα δούμε!

Πώς νιώθει το παιδί που ακόμη δεν μπορεί να μιλήσει καθαρά στην τάξη;

Πώς αισθάνεται αυτό το μοναδικό παιδί που δεν το κάλεσε ο συμμαθητής του στο πάρτι των γενεθλίων του;

Πώς χτυπάει η καρδιά σου όταν γελούν μαζί σου, σε χλευάζουν, και πώς όταν σου γράφουν σχόλια χωρίς τεκμηρίωση;

Όπως γράφει και ο Οδυσσέας Ελύτης «η μια πεντάρα σε κάνει πλούσιο, οι πολλές ποτέ. Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγα άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης, στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα και ν’ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους· και να!

Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες».

* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews

0
Home