Δεν θυμάμαι κανέναν να ασχολείται με τα χρωμοσώματα της Καλλούς. Ο κόσμος απλώς έκανε πλάκα. Σήμερα έγινε η πλάκα καθημερινότητα, την εκλέγουν (και εκλέγεται δυστυχώς…) ο δε κόσμος έχασε το χιούμορ του. Σύμφωνοι, κάποτε δεν εκλέγεται η πλάκα. Δεν τα καταφέρνει. Κι άλλοι όχι μόνο αυτός. Αλλά εκεί είναι που αρχίζουν τα χειρότερα…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο Τελ Αβίβ στην πιο κρίσιμη  στιγμή αυτής της φάσης του Πολέμου. Τετάρτη βράδυ, με το ορόσημο της επόμενης μέρας, τις συνομιλίες στη Ντόχα να απέχουν μερικές ώρες, εάν βέβαια θα γίνονταν τελικά. 

Γιατί κανείς δεν το ήξερε ούτε αυτό. 

Κάποιοι εδώ στο Ισραήλ φοβόντουσαν ότι το καθεστώς της Τεχεράνης θα μπορούσε να χτυπούσε ακόμα και το βράδυ πριν τις συνομιλίες.

Και εγώ, αν και δεν το συμμεριζόμουν ιδιαίτερα, είχα φροντίσει τα βασικά, όπως κάθε μέρα πριν κοιμηθώ, να είναι κοντά στην πόρτα: η κάμερά μου με το τριπόδι, το αλεξίσφαιρο με το κράνος, τα ρούχα μην μας βρει ο πόλεμος με το σώβρακο, η τσάντα με όλα τα υπόλοιπα που δεν έπρεπε να χάσω. Διαβατήρια, πορτοφόλι, το λάπτοπ μετά. 

Το τηλέφωνο, εννοείται, εδώ κοντά. 

Τελευταία ματιά πριν τον ύπνο. Διαρκείας. Η ματιά. Ο ύπνος δύσκολα. Οι διακοπές φίλων, γνωστών μα και αγνώστων, το κοντό και το μακρύ του καθενός και της καθεμίας, αυτό είναι όμως τα social media, καβγάδες, παρεξηγήσεις, τίποτα που να μην έχω κάνει και εγώ. Που δεν κάναμε όλοι και όλες μας. 

Σχεδόν; Εγώ πάντως ναι.

Είναι ενδιαφέρον το πόσο η πραγματικότητα μπορεί να απέχει τόσο. Είναι ενδιαφέρον όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά στο ξημέρωμα μιας δυστοπικής εποχής το οποίο μπορεί και να μην έρθει ποτέ βέβαια και μακάρι να μην, να βλέπεις το παράλληλο σύμπαν στο οποίο και εσύ ζούσες μέχρι πριν από τρεις βδομάδες. Φαίνεται αστείο.

Τώρα ειλικρινά, ποιός χέστηκε με τον κόσμο να καίγεται για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών που οι μισοί την έκραζαν και την κράζουν ακόμα και οι άλλοι ανέλαβαν να  αναδείξουν το βαθύτερο νόημα της τέχνης ή με το εάν η Ιταλίδα συγχώρεσε την Αλγερινή και εάν η τελευταία ήταν γυναίκα ή όχι, με αποδεικτικό μάλιστα το αγαπημένο μου ότι, η Αλγερία είναι μουσουλμανική χώρα και δεν τα σηκώνει, λέει, αυτά. Άρα γυναίκα!

Να κοιτάς προς τα πανεπιστήμια της Δύσης μπας και έρθει η απάντηση σ’ αυτά τα δύσκολα και ξαφνικά να σου έρχεται… από το Αλγέρι. Χρωμοσώματα και χρωμοσαμπουάν να γίνονται ένα σε παθιασμένες αναλύσεις που σίγουρα ο Μπεν Μπελά δεν τις ονειρεύτηκε ποτέ για τη Λαϊκή του Δημοκρατία.

Αυτά δεν τα λέω γιατί θέλω να παραστήσω τον ανώτερο ή τον ταλαιπωρημένο έτσι; 

Κουρασμένος σίγουρα, φοβερά, αλλά πριν από όλα που περιέγραψα πιο πάνω στα διαλείμματα της δουλειάς, ένα ήταν συνήθως και ήταν βράδυ, μια χαρά πέρασα και περνάω στην αγαπημένη μου πόλη. Ζωή να έχουμε.

Όπως και όλοι εδώ στο Ισραήλ πέρασα ένα καλοκαίρι σαν όλα τα άλλα. Έτρωγα ότι τράβαγε η όρεξή μου, έκανα ότι γούσταρα και σκεφτόμουν -το έλεγα κιόλας πίσω στο σπίτι και δεν έπρεπε αλλά αφού έτσι ήταν- ότι αν ήρθε η ώρα μου, ας πάω χορτάτος.

Όμως έτσι ήταν. Τριανταπέντε λεπτά πτήση όλη κι όλη και μοιάζει να είναι στην άλλη άκρη του πλανήτη. Αν γίνει το κακό εδώ, η Κύπρος δεν είναι Αυστραλία. Την ίδια ώρα θα την τραβήξει η δίνη. Και κακή μας μοίρα. 

Δεν λέω να μιζεριάσουμε, όχι! Το αντίθετο μάλιστα είναι που λέω. Είναι λόγος για να περνάμε διπλά καλά αυτές τις μέρες (εγώ εδώ τριπλά ναι), όμως το να σφαζόμαστε για τα χρωμοσώματα μιας Αλγερινής που μποξ παίζει, δεν κάνει κορύνες, δεν είναι κάπως μέρες που είναι; 

Ε επιμένω ναι! Είναι δυνατόν;

Παλιά ήταν πιο απλά τα πράγματα. Εγώ ας πούμε θυμάμαι την Καλλού που πουλούσε παγωτά με το βαν της, καλή της ώρα εκεί που είναι, τότε η λέξη ήταν «αντρογεναίκα», στην οποία Καλλού οφείλω σε μεγάλο βαθμό τον εμπλουτισμό του υβρεολογίου μου παιδί. 

Άγια γυναίκα αλλά είχε ένα κουμπί: δεν μπορούσε να ακούει τη λέξη «κυρία». 

Πήγαιναν λοιπόν διάφοροι άθλιοι και της έλεγαν επίτηδες «γειά σας κυρία Καλλού», κατέβαινε εκείνη από το βανάκι και άρχιζε τις φωνές και τα γαλλικά, γαλλικά όμως όχι αστεία. Γενεές δεκατέσσερις. 

Δεν θυμάμαι κανέναν να ασχολείται με τα χρωμοσώματα της Καλλούς. Ο κόσμος απλώς έκανε πλάκα. Σήμερα έγινε η πλάκα καθημερινότητα, την εκλέγουν (και εκλέγεται δυστυχώς…) ο δε κόσμος έχασε το χιούμορ του. Σύμφωνοι, κάποτε δεν εκλέγεται η πλάκα. Δεν τα καταφέρνει. Κι άλλοι όχι μόνο αυτός. Αλλά εκεί είναι που αρχίζουν τα χειρότερα…

Παθαίνει η πλάκα εμμονές και αποφασίζει να αποδείξει πέρα για πέρα ότι είναι η αυθεντική σοβαρότητα. 

Αυτής όμως το DNA της δεν το αναλύει κανείς. Έστω για να βρει που είναι το κουσούρι, το βασικό αν μη τι άλλο, αφού δεν ξέρουμε εμείς τι αμαρτίες πληρώνουμε και πότε ξοφλάμε με την πλάκα. Αυτήν και τις υπόλοιπες.

Μία παρά πήγε η ώρα. Έχω ξύπνημα νωρίς αύριο για ραδιόφωνο - αν δεν γίνει απόψε το μεγάλο μπαμ. Καλού - κακού λέω να στείλω το κείμενο από τώρα, να μείνει. 

Σίγουρο: Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την παίρνουμε στα σοβαρά όταν δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Όταν βρεθεί στην τροχιά των πυραύλων του Χαμενέι και των υπολοίπων ψυχοπαθών της Τεχεράνης, το καταλαβαίνεις. Εύκολα και γρήγορα.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews