Πόσοι και πόσοι άνθρωποι περνούν σαν αστραπή από τη ζωή σας; Τους θυμάστε, σας θυμούνται; Πόσες σχέσεις διακόπτονται, σχέσεις πάθους, αγάπης, φιλίας, συναδελφικότητας, σχέσεις επαγγελματικές, σχέσεις αίματος.

Σκέφτομαι πω η ζωή του ανθρώπου, τού κάθε ανθρώπου έχει αξία. Ακόμη, κι αν δεν την εκτιμούμε. Ακόμη κι αν μαυρίζουμε στο ξύλο τον ντελιβερά στη Λεμεσό για να του πάρουμε τα χρήματα, αν το παίζουμε έξυπνοι στον συνάδελφο, γιατί τον θεωρούμε κατώτερό μας, αν δεν καταδεχόμαστε να απευθύνουμε τον λόγο στην πωλήτρια του καταστήματος ή στον εργοδοτούμενό μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει αξία. Μπορεί να μην έχει για σένα, για σας, αλλά να είναι πολύτιμος για την οικογένειά του, για τους γονείς του, για τα αδέλφια, τη σύζυγο και τα παιδιά του. 

Την αξία τού ανθρώπου την καταλαβαίνουμε συνήθως όταν  φύγει από τη ζωή μας, όχι κατ’ ανάγκη με τον θάνατο. Όπως γράφει κάποιος άγνωστος: «Η αξία ενός ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο που φεύγει απ’ τη ζωή σου..».

Δεν είναι σχήμα λόγου ή βαρύγδουπη δήλωση. Oι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν μες τις ζωές μας, σε διάφορες χρονικές στιγμές, κάτω από διάφορα γεγονότα. Άλλοι μας αφήνουν τη σφραγίδα τους αλλά δεν θυμόμαστε ούτε το όνομά τους, άλλοι μόνο που ακούμε το όνομά τους το ρίχνουμε στο κλάμα κι άλλους τους θυμόμαστε για την καλοσύνη, την ευγένεια και τον χαρακτήρα τους. Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί, που αυξάνονται με τα χρόνια και τις διάφορες συγκυρίες, που τους θυμόμαστε γιατί είναι άνθρωποι μίζεροι, κακοί, εγωκεντρικοί, γενικώς τοξικοί. Αυτούς τους θυμόμαστε πάντα και δεν επιζητούμε να δουλέψουμε μαζί τους, να κάνουμε παρέα, να γελάσουμε και να μοιραστούμε τις χαρές και τις λύπες μας.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι περνούν σαν αστραπή από τη ζωή σας; Τους θυμάστε, σας θυμούνται; Πόσες σχέσεις διακόπτονται, σχέσεις πάθους, αγάπης, φιλίας, συναδελφικότητας, σχέσεις επαγγελματικές, σχέσεις αίματος.

Είμαστε θνητοί

Υπάρχει, όμως, κάτι που όλο το ξεχνάμε. Είμαστε όλοι άνθρωποι, και η λέξη άνθρωπος μάς υπενθυμίζει πως δεν είμαστε θεοί. Είμαστε θνητοί, έχουμε όλα τα καλά του κόσμου γύρω μας, αλλά ταυτόχρονα και όλα τα κακά μέσα μας. Είμαστε άνθρωποι, ερχόμαστε και φεύγουμε, τόσο γρήγορα, τόσο ξαφνικά. Πολλοί δεν προλαβαίνουν να τα ζήσουν, άλλοι τα στοιβάζουν στην πλάτη τους και δεν το καταλαβαίνουν.

Η κοινωνία μας, ναι αυτή η κοινωνία των τρελών ανθρώπων, που ζουν για να ζουν, ή ζουν για να πλουτίζουν, ή ακόμη καλύτερα ζουν για να ξεγελούν τους άλλους, μας θέλει να προσπερνάμε τους ανθρώπους, τον ίδιο μας τον εαυτό σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Κι όμως. Υπάρχεις και υπάρχω και υπάρχουμε, αφήνοντας ένα σημάδι στη ζωή. Γράφοντας τη δική μας ιστορία. Μπορεί να είναι ασήμαντη για τους πολλούς, αλλά σημαντική για κάποιους, και ακόμη σημαντικότερη για εμάς.

Ακούς ποτέ τη φωνή σου, εκείνη τη φωνούλα που βρίσκεται κρυμμένη μέσα σου να σε ερωτά «Πού πας ανθρωπάκο;». Ναι, ανθρωπάκο μου! Πού πας και πού πάμε; Ερχόμαστε και φεύγουμε, χωρίς να μας πάρει κανένας χαμπάρι!

Κι όμως η ζωή είναι δημιουργία, είναι καινοτομία, είναι λατρεία για εκείνα τα όμορφα που σου συμβαίνουν, ακόμη κι αν οι άλλοι δεν τα εκτιμούν. 

Τελικά η ζωή, δεν είναι μόνο οικονομία, ηλίθιε!

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews