Μισό αιώνα μετά, δεν πρέπει να σοβαρευτούμε με αυτό το ανέκδοτο; Ποσκόλλιον διαφόρων ένθεν και ένθεν αναλόγως της (κλινικής ενίοτε) περίπτωσης και της περίστασης αλλά ίδιον σοβαρών ανθρώπων; Το 2024; Επ’ ουδενί!

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τους διαδικτυακούς καβγάδες για τη σειρά Famagusta και τα εκατέρωθεν επιχειρήματα για την προβολή της από το Netflix.

Οι μισοί συμμετέχοντες έχουν αποφασίσει ότι πρόκειται για νίκη και σταθμό στη διαφώτιση για το Κυπριακό και ότι περίπου «θα ξυπνήσει» ο κόσμος (= θα τον πείσουμε για τις θέσεις μας), οι δε άλλοι μισοί φοβούνται μήπως και δυσαρεστηθεί η Τουρκία, ενοχληθούν οι Τουρκοκύπριοι, επειδή τους υπολογίζει η Τουρκία και εκείνους τόσο όσο εμάς μάλλον, χαλάσει το κλίμα (παρντόν;) και δεν το λύσουμε. 

Αυτοί, λένε πως είναι βλακείες τα περί διαφώτισης αλλά, ταυτοχρόνως θεωρούν θετική τη συνεισφορά του Φειδία.

Φαίνεται πως τα ατέλειωτα 40άρια του φετινού κυπριακού θέρους τα οποία προσωπικά απέφυγα τον τελευταίο ενάμιση μήνα ευρισκόμενος ένα βήμα πριν από την έρημο στο Ισραήλ όπου η θερμοκρασία μετά δυσκολίας έφτανε τους 33-34 βαθμούς, ούτε ο καιρός δεν μας θέλει φαίνεται, έχουν αφήσει τα σημάδια τους παντού στη Νήσο των Αγ(ρ)ίων. Στα κεφάλια πρωτίστως.

Δεν είναι αιχμή, αν το καλοσκεφτούμε, για ελαφρυντικό πρόκειται, εάν όχι και για πόθο ευσεβή. 

Η διαφώτιση, αυτό το ανέκδοτο το οποίο πουλούσε εξαιρετικά την εποχή του Σπύρου - μόνο που τα κέρδη δεν τα εισπράτταμε εμείς… - κάποια στιγμή θα πρέπει να αφεθεί κι αυτό εκεί όπου ανήκει: στην Ιστορία. Μαζί με όλα τα υπόλοιπα τερτίπια της διαχρονικής μας αφέλειας. Ανέκδοτο ήταν, ναι. Και τότε και τώρα.

Όμως τότε, πιστεύαμε και το πιστεύαμε πραγματικά, όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, ότι κάτι μπορούσε να αλλάξει με τη συλλογή ψηφισμάτων. Όλοι κάτι νιώθαμε όταν ο Σύνδεσμος Κεντροφρικανικής Ενότητας ή ο Οργανισμός Νοικοκυρών της Κοινοπολιτείας ή ο Σύλλογος Αριστερόχειρων του Μετώπου Πολισάριο ή οι βουλευτές στη Βρετανία και αλλού τους οποίους είχαμε στο payroll ή απλά μας δούλευαν για τις ψήφους των ομογενών και εξέδιδαν ψηφίσματα για την Κύπρο ή έκαναν ωραίες δηλώσεις. Τότε, ναι. Σήμερα όμως;

Αλήθεια υπάρχει σοβαρός άνθρωπος σήμερα ο οποίος να πιστεύει ότι γίνεται τι; Ακόμα κι αν καταφέρουμε να μας δουν πολλοί στο Tik Tok και να περάσουμε τα μηνύματα της «διαφώτισης». Που ούτε αυτό δεν θα γίνει. Τι; Τι θα αλλάξει; Άντε και είδαν το Famagusta (και κατάλαβαν ότι βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα). Τι θα αλλάξει;

Θα μου πείτε, και τι να κάνουμε; Να μην μιλάμε; Κάθε άλλο. Να τα λέμε. Ειδικά σε μια εποχή όπου η πολιτική ορθότητα και τα νούμερά της μας φυτεύουν την αυτολογοκρισία στο κεφάλι, αντί να τη βάλουν κάπου αλλού, και ευνουχίζουν κοινωνίες ολάκερες, η ελεύθερη έκφραση είναι εκ των ων ουκ άνευ. Επιβάλλεται.

Το θέμα είναι να μην ζούμε με φαντασιώσεις. Και εκείνοι που φαντασιώνονται ότι θα λύσουμε το Κυπριακό, είτε με «διαφωτίσεις» με σειρές στο Netflix ή με φκιόρα τύπου Φειδία «το λοιπόν παιθκιά…» στο Ευρωκοινοβούλιο, κάποια στιγμή θα μπορούσαν να επανακτήσουν μια κάποια επαφή με την πραγματικότητα.

Το δε πιο αστείο όλων είναι πως εάν ο Φειδίας πήγαινε στο Ευρωκοινοβούλιο με τη Γαλανόλευκη ή ντυνόταν τσολιάς, εκείνοι που τον περιπαίζουν θα ηδονίζονταν με τον καιρό του στα ΟΥΚ και οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών θα διερωτούνταν γιατί μόνο η γη του Μενοίκου βγάζει έτσι λεβέντες, με τον ίδιο τρόπο που εάν το Famagusta ονομαζόταν Buffer Zone και αφορούσε τον έρωτα δύο hipsters της Αϊσιέ και του «Antifa» Panic (από το Πανίκκος) οι οποίοι επέζησαν άλουτοι μια βδομάδα σε διαμαρτυρία στη Νεκρή Ζώνη σε αντίσκηνο, εκείνοι που φωνάζουν για το Famagusta θα πανηγύριζαν που επιτέλους μπορούν να το δουν ξανά και ξανά στο Netflix και θα οργάνωναν pool parties τα οποία θα τα έκλειναν με τον Χορό της Τατσιάς μαζί με Τουρκοκύπριους φίλους.

Κοντολογίς η διαφώτιση ζει μόνο στο μυαλό μας. Παρέα με τα αστροπελέκια, λίγο πιο κάτω. Να μην είναι μόνη!

Και δεν συζητώ το τι μας έκατσε μέχρι σήμερα και πόσα έχουν βγάλει τόσοι και τόσοι στην υγειά της.

Ήρεμα. Είναι όλα θέμα αντίληψης και της γωνιάς από την οποία τα βλέπεις. Και λογικής, ναι αλλά ας μην το ανοίξουμε. Δεν τη ρώτησε κανείς τι έχει περάσει τόσα χρόνια με τους πελλούς όμως, μισό αιώνα μετά, αυτή η φαντασίωση, θα έπρεπε να απασχολεί όχι εμάς αλλά άλλους. Ξένους. Ειδικούς. 

Δεν συμβαίνει; Πάλι καλά να λέτε. Γιατί παίζουμε με την τύχη μας. Για να συμβεί; 

Αρκετά δεν εκτιθέμεθα ήδη διεθνώς, τα μαυρογέριμα;

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews