Λυπήθηκα όμως, διότι η αναγνώριση του τι οδήγησε πρόωρα στο θάνατο αυτό το παιδί δεν είναι να κάνει με την ουσία αλλά με την επιλεκτική ευαισθησία και την υποκρισία διαφόρων λόγω του ότι ήταν Έλληνας.
Την Τετάρτη το βράδυ, λίγο πριν το Ιράν εξαπολύσει την επίθεσή του εναντίον του Ισραήλ, δύο ένοπλοι άνοιξαν πυρ και μαχαίρωσαν περαστικούς και άλλους πολίτες οι οποίοι περίμεναν να πάρουν το τραμ. Επτά οι νεκροί, δεκαεπτά οι τραυματίες οι δύο κρίσιμα.
Όταν το μεσημέρι της επομένης επιβεβαιώθηκε επίσημα ότι ανάμεσα στους νεκρούς βρισκόταν και ο Ιωνάς Καρούσης το μοναχοπαίδι ενός ζεύγους διακεκριμένων Ελλήνων επιστημόνων που ζούσαν στο Ισραήλ από το 1988, τα ελληνόφωνα και ελληνόγλωσσα ΜΜΕ έγραψαν συγκινητικές αναφορές για το παιδί που δολοφονήθηκε στη στάση από τους τρομοκράτες περιμένοντας να πάρει το τραμ. Και έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα.
Ένας νέος άνθρωπος με όνειρα για τη ζωή του δολοφονήθηκε από δύο όντα που εγώ προσωπικά αρνούμαι να αναγνωρίσω ως ανθρώπους, χωρίς να έχει πειράξει κανέναν ποτέ. Είναι άδικο και απίστευτο.
Το πρόβλημα εδώ είναι πως, για πρώτη φορά στα χρονικά τα κυπριακά και ελλαδικά ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τον ορθό όρο «τρομοκράτες» για να περιγράψουν τους οπαδούς μιας αρρωστημένης θρησκευτικής και πολιτικής ιδεολογία η οποία οδηγεί σ’ αυτό το μέρος σε τέτοια φρικτά εγκλήματα.
Δεν είναι μόνο αυτοί που τα διαπράττουν και δεν είναι μόνο εδώ, θα υποδείξει κάποιος. Και πολύ σωστά. Δεν είναι μόνο αυτοί υπάρχει και το 1% διαφορετικών πεποιθήσεων κάθε μορφής και δεν είναι σίγουρα μόνο εδώ.
Αυτή η αρρώστια έχει εξαπλωθεί και μεταδίδεται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η διαφορά εδώ είναι η ασυλία που της παρέχεται από μια Δύση αποχαυνωμένη και δέσμια της πολιτικής ορθότητας, της ηθικής τρομοκρατίας των «προχωρημένων» και φυσικά τον αντισημιτισμό τον οποίο οι πλείστοι δεν καταλαβαίνουν καν γιατί τον προωθούν, ακόμα και σε μια εποχή που οι αντισημίτες δεν κρύβονται και δεν μπαίνουν πλέον στον κόπο καν να καμουφλάρουν το ρατσισμό τους, ακροαριστερό ή ακροδεξιό ή και άλλο, στοχοποιώντας τους Εβραίους, ούτε καν το Ισραήλ.
Χάρηκα όταν είδα επιτέλους την πρωτοφανή αναγνώριση και αυτής της χυδαία, πρόστυχα και απάνθρωπα ιδεολογικοποιημένης τρομοκρατίας την οποία τόσοι και τόσοι, συνάδελφοι και όχι μόνο ξεπλένουν εργολαβικά.
Λυπήθηκα όμως διότι η αναγνώριση του τι οδήγησε πρόωρα στο θάνατο αυτό το παιδί δεν είναι να κάνει με την ουσία αλλά με την επιλεκτική ευαισθησία και την υποκρισία διαφόρων λόγω του ότι ήταν Έλληνας.
Το θέμα δεν είναι το Ισραήλ και η στάση μας απέναντι του. Καθώς πλησιάζουμε και την 7η Οκτωβρίου το θέμα είναι ακόμα και σήμερα γιατί η στάση μας απέναντι στα υπόλοιπα θύματα αυτής της διεστραμμένα παραχαϊδεμένης τρομοκρατίας είναι διαφορετική.
Και γιατί εμείς οι δημοσιογράφοι ειδικά έχουμε φτάσει στο σημείο εκεί όπου κατά τα άλλα κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, να αυτολογοκρινόμαστε διότι δεν είναι… πρέπον, έτσι αποφάσισαν κάποιοι, να λέμε τρομοκράτες αυτούς οι οποίοι έσφαξαν 1300 τόσα άτομα σε κάτι ώρες, ξεκοίλιασαν γυναίκες, έκαψαν ζωντανές ολόκληρες οικογένειες, σκότωσαν ΑΜΕΑ και ανάπηρους.
Αυτούς οι οποίοι, λέει η απεσταλμένη του ΟΗΕ η οποία στάθηκε στο ύψος της παραδόξως εν αντιθέσει με τον υπόλοιπο άθλιο και μεροληπτικό οργανισμό ο οποίος έκανε κάτι μήνες να μιλήσει ειδικά για τις γυναίκες, αυτούς λοιπόν που σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις βίασαν τις γυναίκες, τις σκότωσαν και συνέχιζαν να ασελγούν στα πτώματά τους.
Γιατί ακόμα αποδεχόμαστε τα στοιχεία της τρομοκρατικής τους οργάνωσης ως δεδομένα, ενός… «υπουργείου Υγείας» μάλιστα όταν ξέρουμε από πού προέρχονται και ότι δεν αναφέρονται στους ενόπλους της Χαμάς,
Σε αυτά τα κτήνη από την παρουσία των οποίων πάλι καλά που απαλλάσσεται ο πλανήτης, τους τρομοκράτες οι οποίοι όλα δείχνουν ότι είναι και πάνω από τους μισούς νεκρούς. Και εμείς βάζουμε με τους αμάχους όλα αυτά τα δίποδα και τους κλαίμε ως θύματα.
Γιατί ακόμα ο Πόλεμος στη Γάζα είναι η μοναδική περίπτωση, η μοναδική όμως που ένας πόλεμος μπαίνει κάτω από το συναίσθημα και μόνο ώστε να δαιμονοποιηθεί ο «κακός» την ώρα που σε άλλες συρράξεις κανείς δεν κάνει κάτι τέτοιο ακόμα και όταν τα θύματα είναι, και συνήθως είναι, πολλαπλάσια.
Όταν ο Άσαντ βομβάρδισε όντως πάνω από τέσσερα νοσοκομεία εν λειτουργία σε περιοχές αντιπάλων του κανείς από όλες αυτές τις πρόθυμες πλύστρες της τρομοκρατίας δεν είπε κάτι, ούτε για παιδάκια, ούτε για κανέναν.
Η δε λίστα είναι ατέλειωτη.
Έπρεπε να σκοτωθεί Έλληνας για να ξυπνήσει ότι απέμεινε σε λογική αλλά και σε τσίπα κυρίως σε όλους. Ξαφνικά οι «μαχητές» έγιναν αυτό που είναι: τρομοκράτες. Αύριο θα γίνουν πάλι «μαχητές» και διάφορα άλλα υπερλευκαντικά.
Σ’ αυτό το σημείο βλακείας και παραλογισμού φτάσαμε. Και φοβάμαι ότι δεν θα μείνουμε εδώ.
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
