Οι αθλητές της Ελλάδας χαράζουν δρόμο. Με την ταπεινότητά τους, με το πάθος τους, με τον τσαμπουκά τους. Δεν έχουν όρια, έχουν πάθος, έχουν απεριόριστη δύναμη, έχουν τρέλα για τον αθλητισμό.
Υποκλίνομαι! Στο μεγαλείο της ψυχής τους, στον χαρακτήρα τους. Μίλτος Τεντόγλου, Λευτέρης Πετρούνια και Εμμανουήλ Καραλής. Υποκλίνομαι στην ιστορία τους, στην εμμονή τους, στο πάθος τους για τον αθλητισμό. Είναι σεμνοί, είναι άνθρωποι, είναι δυνατοί, είναι ΜΕΓΑΛΟΙ! Ίσως και να θυμίζουν την Ελλάδα κάποιας άλλης εποχής. Παραπέμπουν στο φιλότιμο, τη φιλοπατρία, το σθένος. Όλοι έχουν μια δική τους ιστορία, με τα πάνω και τα κάτω τους, όλοι όμως προσηλωμένοι στον στόχο. Χωρίς σόου και τυμπανοκρουσίες, φανφάρες και περιττά λόγια.
Η νίκη τους είναι νίκη ολόκληρου του Ελληνισμού. Μας έφτιαξαν τη διάθεση και μας έμαθαν να παλεύουμε για αξίες και ιδανικά. Μέσα σε όλη αυτή την καταχνιά του μικρόκοσμου μας, με γύρω μας τις χίλιες απειλές και τα μεγάλα θέματα, τα διλήμματα, τους φόβους, τις προκλήσεις, μα κυρίως την αβεβαιότητα για το αύριο.
Είναι υπόδειγμα για τα παιδιά και τα εγγόνιά μας. Είναι πρότυπα για μας, για τους νέους και τους γέρους, είναι άνθρωποι που τιμούν τη φάρα μας.
Υποκλίνομαι και θα υποκλίνομαι!
Χάσαμε το μέτρο!
Είναι δύναμη σε μια εποχή που χάσαμε τον μπούσουλα, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, που κατακλυζόμαστε από τα fake news, που γύρω μας υπάρχει μόνο καταχνιά, πόλεμοι, σκοτωμοί, διαμελισμένα κορμιά, φόβοι για το αύριο.
Κι όλο αυτό που οι εμπόλεμες δυνάμεις βρίσκονται με το δάκτυλο σε ένα κουμπί, έτοιμοι να σπείρουν τον όλεθρο, έτοιμοι να παίξουν σκληρό πόκερ για να κερδίσουν και να διαμοιράσουν τον πλανήτη. Τάχατες για την ασφάλειά μας, για το μέλλον των παιδιών μας, για καλύτερες μέρες χωρίς τρομοκρατία και τούνελ κάτω από τη γη.
Τάχατες για να ζούμε όλοι σε μια κοινωνία που είμαστε όλοι ίσοι, που δεν υπάρχει διαφορετικότητα, που μπορείς να τα κάνεις όλα, ακόμη και εκείνα που κάποτε σου φαίνονταν περίεργα, χωρίς να υπολογίζεις τις συνέπειες. Για τα παιδιά, για τους ηλικιωμένους, για τον κόσμο, για το σήμερα και το αύριο.
Χάσαμε τον μπούσουλα. Και βυθιζόμαστε σε έναν ωκεανό χωρίς τέλος, για χάρη της εξουσίας. Ξέροντας πως οδηγούμαστε σε αυτοκαταστροφή, γνωρίζοντας πως οδηγούμαστε σε μια τρέλα χωρίς όρια.
Οι αθλητές της Ελλάδας χαράζουν δρόμο. Με την ταπεινότητά τους, με το πάθος τους, με τον τσαμπουκά τους.
Δεν έχουν όρια, έχουν πάθος, έχουν απεριόριστη δύναμη, έχουν τρέλα για τον αθλητισμό. Βιώνουμε δύσκολα εικοσιτετράωρα στον πλανήτη γη. Εάν υπάρχουν εξωγήινοι θα γελούν από τις αστειότητες των δυνάμεων που κυριαρχούν τον κόσμο, ή που θέλουν να μαζέψουν όλη τη δύναμη πάνω τους. Θα γονατίζουν από τα γέλια, σκεπτόμενοι πως τα πάντα γίνονται για την τιμή της εξουσίας, χωρίς να υπολογίζονται απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Ο άνθρωπος είναι το χειρότερο ον στον πλανήτη, και αυτό το αποδεικνύει κάθε μέρα. Με τις αλόγιστες πράξεις του, με τις επιπόλαιες αποφάσεις του, με την αποδεδειγμένη ψυχασθένειά του.
Κι, όμως, κάπου μέσα σε αυτή την τρέλα μάς ξυπνά ένας Μίλτος, ένας Λευτέρης και ένας Μανόλο. Για να μας υπενθυμίζουν ότι ζωή χωρίς αγώνα και πίστη σε όμορφα ιδανικά, είναι ζωή κλεμμένη, ζωή άνευ ουσίας.
Όπως θα έλεγε και η λατρεμένη Κική Δημουλά, «Καιρό έχω να μιλήσω για όνειρα… καιρό έχω… Όνειρα δεν έχω…».
ΧΡΥΣΩ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ
