Ούτε η αφρικανική σκόνη δεν καλύπτει τη σήψη που επικρατεί σήμερα στην Κύπρο
Είναι ασύλληπτο. Δεν το χωρεί ο νους ότι έχουμε βρωμίσει τόσο πολύ, ότι έχουμε φτάσει στο πάτο και ακόμα συνεχίζουμε να πηγαίνουμε λάθος. Είναι αδιανόητο ότι έχει επικρατήσει τόσο πολύ ο ωχαδελφισμός, η συγκάλυψη και η αδιαφορία που ούτε ένας κατακλυσμός δεν μας ξεπλένει.
Να μιλήσουμε για τη δολοφονία του Θανάση; Για τη δίωξη του Γενικού Ελεγκτή; Για τους πλεούμενους διακομιστές στο υπουργείο Οικονομικών; Για τα παράνομα έργα στον Ακάμα; Για τη μόλυνση προστατευόμενου υγροβιότοπου στην Άχνα από μεγάλη βιομηχανία; Για το προκλητικό κουκούλωμα ποινικών διώξεων από τον Γενικό Εισαγγελέα; Για τους πολυσυνταξιούχους; Για τα εξωφρενικά ωφελήματα της κομματικής νομενκλατούρας; Για τον ακήρυχτο πόλεμο του υποκόσμου; Για τους «εθνικούς εργολάβους» που πληρώνονται διπλά και τριπλά; Για τους (με δικαστική βούλα) μιζαδόρους που εκτελούν δημόσιες συμβάσεις;
Ούτε η αφρικανική σκόνη δεν καλύπτει τη σήψη που επικρατεί και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα, για να μην αναφερθούμε στις ατιμώρητες λεηλασίες του τραπεζικού συστήματος και του Συνεργατισμού, στην κομπίνα των διαβατηρίων και το φαγοπότι της ελίτ.
Εάν όλα αυτά συνέβαιναν σε μια άλλη κοινωνία, σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θα είχαν κτιστεί νέες φυλακές ή θα έδιωχναν αυθημερόν όσους ευθύνονται. Στην Κύπρο, είναι απλά… business as usual.
Η ατιμωρησία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η σύγκρουση συμφέροντος επικρατεί σε πολλαπλά επίπεδα του δημόσιου βίου -από τα πιο χαμηλά, ίσαμε τα ψηλότερα δώματα. Και η λογοδοσία νοείται μόνο ως το πρώτο σκέλος και αυτή στρεβλή, ως εξωραϊσμένος απολογισμός. Η κοινωνία (με ελάχιστες εξαιρέσεις) απογοητεύεται, εξοργίζεται, επαναστατεί, τα κάνει όλα από τον… καναπέ, άντε το πολύ από το πληκτρολόγιο ή το κινητό.
Στο παραέξω τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά ποιος ασχολείται; Στην Παλαιστίνη βρίσκεται εν εξελίξει μια γενοκτονία, στην Ουκρανία ο μακρύς πόλεμος συνεχίζεται, στην Ευρώπη ξυπνούν μνήμες από το φάντασμα της Βαϊμάρης, αλλά ποιος ασχολείται; Όταν επικρατεί τόση ακρίβεια, τόση πίεση και άγχος για τα μικρά και ασήμαντα, πού να βρεθεί χρόνος για τα μεγάλα και σημαντικά;
Επικρατεί «σύγχυση στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…». Αλλά ποιος ασχολείται; Το μόνο που μας απέμεινε είναι να ελπίζουμε, γιατί, παραφράζοντας και το γραφτό του 1954, «δεν μπορεί παρά να ΄χουμε ελπίδα».
* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, που εκδόθηκε στη συλλογή διηγημάτων το 1954.
Υστερόγραφο: Δεν υπάρχει κράτος – δικαίου, χωρίς κοινωνία.
Υστερόγραφο 2: Ο αγώνας της κυρίας Ανδριανής επί 19 χρόνια, πέραν από την αλήθεια για τον θάνατο του Θανάση, αποκάλυψε το βάθος και την έκταση της σήψης που επικρατεί σε αυτόν τον τόπο. Κλονίζει ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στον θεσμό της Δικαιοσύνης. Μια συγγνώμη δεν είναι αρκετή. Ούτε είναι αρκετό να βρεθούν οι δολοφόνοι, να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για την παταγώδη αποτυχία του συστήματος δικαιοσύνης και όσοι συμμετείχαν στη συγκάλυψη του εγκλήματος. Μόνο αν ξεριζώσουμε τα πραγματικά αίτια αυτής της σήψης, μπορούμε να ελπίζουμε. Ξεκινώντας από αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τη Δικαιοσύνη.
Εκλογικό: Είναι στα όρια της κωμωδίας, να βλέπεις υποψήφιους και εν δυνάμει αξιωματούχους να μην γνωρίζουν ούτε βασικά θέματα της ατζέντας που υποτίθεται ότι θα διαχειριστούν. Όπως είναι για γέλια ορισμένες βαθυστόχαστες σοφιστείες που παρουσιάζουν ως δήθεν θέσεις αρχών εκπρόσωποι κομμάτων, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από αρλούμπες. Είπαμε, δεν τρώει όλο το εκλογικό σώμα κουτόχορτο.
Το άσχετο: Ρωσική ρουλέτα.
