Στο κάτω - κάτω, η Αννίτα τον στήριξε τον Ιζνογκούντ με όποιον τρόπο μπορούσε. Είναι και άδικο. Το ότι δε, επέλεξε να μην είναι όργανό του και να ανταποκριθεί στο ρόλο που ανέλαβε έναντι του κόμματός της δεν είναι απλώς δικαίωμα αλλά και υποχρεώσή της.
Μέχρι κεραίας ήταν η δήλωση του Ιωάννη Κασουλίδη για τη διακήρυξη 15 κομμουνιστικών κομμάτων, ανάμεσά τους και του ΑΚΕΛ, για το ζήτημα των Ευρωεκλογών.
Οι γραφικές αγκυλώσεις του παρελθόντος, ο δογματικός ευρωσκεπτικισμός, συγκεκαλυμμένος ή ξεκάθαρος, η αποστροφή επί της ουσίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει είναι διάχυτη κάθε φορά που η ευρωπαϊκή αριστερά ανοίγει το στόμα της.
Εξαίρετη δε η παρατήρηση Κασουλίδη ότι όσα λένε σήμερα του θύμισαν όσα έλεγε το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πριν από πενήντα χρόνια όταν σπούδαζε στη Γαλλία. Θα προσέθετα ότι τότε αν μη τι άλλο, δεν τους είχε πάρει χαμπάρι τότε ο κόσμος και ο ολοκληρωτισμός τους μασκαρευόταν μέσα σε ρομαντισμό και αρλούμπες.
Η απορία είναι εάν όλα αυτά τα ορθότατα δεν ίσχυαν όταν ο πρώην ΥΠΕΞ στήριζε στις Προεδρικές Εκλογές τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ ο οποίος ακριβώς λόγω της στήριξης αυτής από μια ομάδα στον ΔΗΣΥ, παραλίγο να εκλεγόταν, φέρνοντας το ΑΚΕΛ στην εξουσία.
Και ναι. Θα ανέμενε κανείς από όσους έπεσαν στην παγίδα του πληγωμένου, υπερτροφικού «εγώ» του τέως αρχηγού τους να έβλεπαν τα πράγματα με διάθεση αυτοκριτικής σήμερα.
Ή τουλάχιστον με μια διάθεση στήριξης της νέας ηγεσίας του ΔΗΣΥ η οποία βιώνει ακόμα την υπόσκαψη από το συνεχιζόμενο γιαλέλι του Τέως ο οποίος, σε ένα δικό του σύμπαν, εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, ανακουφιζόμενος με παυσίπονα του τύπου «αν δεν ήμουν εγώ, η Αννίτα δεν αυτό και δεν το άλλο».
Πρακτικά, η Αννίτα Δημητρίου ναι, δεν θα ήταν σήμερα Πρόεδρος του ΔΗΣΥ όμως, η φράση «ούτε στα όνειρα θερινής νυχτός της δεν θα έβλεπε την Προεδρία της Βουλής» από πλευράς του Τέως, πέρα από ημιμάθεια (ένα είναι το όνειρο…) και θλιβερή μικροπρέπεια, παραπέμπει όχι στο γιατί έγινε ΠτΒ η Αννίτα αλλά γιατί ο ίδιος, όπως παραδέχεται άλλωστε, τη βοήθησε να γίνει.
Το έκανε προκειμένου να έχει στην Προεδρία της Βουλής ένα άτομο εμπιστοσύνης το οποίο ήλπιζε να ελέγχει, όταν θα γινόταν Πρόεδρος. Ήταν, αν προτιμάτε, μια επανάληψη αυτού που έκανε ο Νίκος Αναστασιάδης στο ΔΗΣΥ διότι, κακά τα ψέματα, εάν κάποιος ούτε στα όνειρά του δεν έβλεπε την ηγεσία του ΔΗΣΥ, αυτός ήταν ο Αβέρωφ.
Και τώρα που δεν του έκατσε η Προεδρία επιχειρεί να υποσκάψει αντί να στηρίξει την Πρόεδρο του κόμματός του η οποία αν μη τι άλλο έχει και μια δημοτικότητα την οποία ο ίδιος ούτε αυτήν την είδε ποτέ στον ύπνο του. Και εάν την βλέπει επείγει να το κοιτάξει διότι πάει να πει ότι έχει επιδεινωθεί η κατάσταση.
Κοντολογίς λοιπόν, όσοι στον ΔΗΣΥ δεν συμφωνούν με τα αραχνιασμένα ελλείμματα της «αριστεράς» δεν είναι με την αριστερά που πρέπει να ασχοληθούν αλλά με τα δικά τους προβλήματα. Με την καταστροφική εσωστρέφεια στην οποία διατηρούν το δικό τους κόμμα, αδυνατώντας να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους από τις Προεδρικές.
Στο κάτω - κάτω, η Αννίτα τον στήριξε τον Ιζνογκούντ με όποιον τρόπο μπορούσε. Είναι και άδικο. Το ότι δε, επέλεξε να μην είναι όργανό του και να ανταποκριθεί στο ρόλο που ανέλαβε έναντι του κόμματός της δεν είναι απλώς δικαίωμα αλλά και υποχρεώσή της. Δεν είναι;
Εάν ο ΔΗΣΥ δεν πείθει, δεν είναι λόγω ΑΚΕΛ. Είναι λόγω του καμένου ΔΗΣΥ. Όσο για τον υπόλοιπο με την εσωστρέφεια του πρώτου κάθε άλλο παρά πυρίμαχο τον λες.
