Έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολες οι μέρες μου, πριν το 2017. Όχι λόγω αδιεξόδου των συνομιλιών που δεν είναι πια και τόσο αδιέξοδες λόγω επικοινωνιακών συναντήσεων που κανόνισε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στην Άνχελα Ολγκίν στις Βρυξέλλες για να προωθήσει την υποψηφιότητα της για τη θέση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, αλλά λόγω διχοτόμησης. Μήτε γιατί η μονιμότητα της κατοχής μού έχει γίνει σήμερα πιο αφόρητη από ποτέ. Οι μέρες μου γίνονται ολοένα και δυσκολότερες διότι, όπως είπε ο Νίτσε, «στην τρέλα δεν με οδηγεί η αμφιβολία αλλά η βεβαιότητα».
Η βεβαιότητα ότι εδώ οι άνθρωποι βολεύτηκαν σε μια ανεξήγητη νιρβάνα που φέρνει λίγο στον τυχοδιωκτισμό και λίγο στην ηλιθιότητα. Από την άλλη οι άρχοντες ξανάπιασαν τον παλιό δόλο των θεών. Σαν τους αλχημιστές, έχουν κάνει τόσες προσμίξεις στο ψέμα που και οι συμφορές, τούς έγιναν προσοδοφόρες.
Πέρασαν πενήντα χρόνια από τότε που ο Σκάμαντρος ξεχείλισε κουφάρια το ’74, όχι για ένα πουκάμισο –της ένωσης– αδειανό ούτε και για μιαν Ελένη –της ανεξαρτησίας– πραγματική, αλλά από τότε που οι αλχημιστές σε αυτή την προδομένη αυλή των θαυμάτων ανακάλυψαν ότι από χώμα και αίμα κατασκευάζεται χρυσάφι, αφορολόγητο λόγω επίκλησης του «εθνικού θέματος». Φτιάξανε μάλιστα και σφραγίδα με την ένδειξη «Δεν ξεχνώ - ’74 ». Για να φαίνονται δίκαιοι έκοψαν και ταρίφες.
Άμα είχες ένα νεκρό το επίδομα των γονέων ήτα 200 λίρες. Άμα είχες αγνοούμενο 300 και μια θέση καθαρίστριας στη δημόσια υπηρεσία για τη σύζυγο. Εκτός αν είχες πρόσβαση στην Επιτροπή Συγγενών Αγνοουμένων και σου αναβάθμιζαν τον αγνοούμενο σου σε προστάτη της οικογένειας, τότε αναβαθμιζόταν και το επίδομα. Μόνο οι βιασθείσες αδικήθηκαν κατάφορα καθώς ρίφθηκαν στον Ταΰγετο της κρατικής και κοινωνικής περιφρόνησής ως σαλές εταίρες.
Μετά έπιασαν δουλειά για να συντελέσουν το μικρό θαύμα. Την ώρα που ο κάθε πληβείος, συμβάλλοντας στο θαύμα, έπαιρνε μισό μισθό, ο κάθε προσφυγικός συνοικισμός και ο κάθε δρόμος είχε τις μίζες του. Στο ενδιάμεσο, τις Κυριακές στα μνημόσυνα ο αγώνας γινόταν ανυποχώρητος, με τη σφραγίδα «Δεν ξεχνώ - ’74 », σε πρώτη διάταξη. Ύστερα από τον δρόμο ήταν το λιμάνι, το νοσοκομείο, το σχολείο, όλα με την ίδια σφραγίδα. Οι πληβείοι δούλευαν και σιωπούσαν.
Οι άρχοντες στη συνέχεια έκαναν τα κρατικά συμβόλαια πάρεργο και ασχολήθηκαν απευθείας με το χρήμα. Πρώτα χτύπησαν τη μεγάλη μπάζα, ξεπλένοντας όλο το συνάλλαγμα της Σερβίας. Περίπου 25 δισ. με σφραγίδα, «Δεν ξεχνώ - ’74 ». Ύστερα προχώρησαν στην εγχωρία αγορά και απογύμνωσαν τον κοσμάκη από τις οικονομίες του στην κρεατομηχανή του ΧΑΚ. Τις Κυριακές στα μνημόσυνα ο αγώνας συνεχιζόταν ανυποχώρητος. Οι συμφορές με τα 121 θύματα της «Ήλιος» και τους νεκρούς του Μαρί, πέρασαν από πάνω τους επιδερμικά και μάλλον ως ευκαιρία προεκλογικού κέρδους.
Σε αντίθεση με τους πληβείους συνήλθαν τάχιστα, καθότι οι ολιγάρχες έκαναν ουρές έξω από τις τράπεζες. Το κονκλάβιο έτρωγε πια στην κυριολεξία με χρυσά κουτάλια, μέχρι που μπήκε στο Βατικανό μας ο κουρέας των Βρυξελλών. Μας έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο και του δώσαμε αποταμιεύσεις, ταμεία προνοίας, συντάξεις και τίτλους ιδιοκτησίας σπιτιών των πληβείων. Όλα με τη σφραγίδα, «Δεν ξεχνώ - ’74 ». Την ίδια σφραγίδα που έβαζαν κι στη συνέχεια σε χρυσοφόρα διαβατήρια και επαύλεις που πουλούσαν στους ξένους, χτίζοντας τη νέα φούσκα με ουρανοξύστες. Το «εθνικό θέμα» παρέμεινε αφορολόγητο για να είναι και το έγκλημα ατιμώρητο.
Τώρα που το «εθνικό θέμα» είναι κλινικά νεκρό το κονκλάβιο ποιούμενο την νήσσαν δεν αφήνει μνημόσυνο για μνημόσυνο, ιδιαίτερα τον Ιούλιο, που να μη διακηρύσσει πόσο ανυποχώρητος γίνεται πια ο αγών. Επικαλούμενο τις παρακαταθήκες Μακάριου, Γρίβα, Σπύρου, Τάσσου, Γλαύκου και άλλων προπατόρων που έγιναν οδοί, νοσοκομεία, στάδια και αεροδρόμια, ετοιμάζεται οικογενειακώς για τη θερινή έξοδο, η οποία θα μετατεθεί, μετά το Δεκαπενταύγουστο διότι φέτος ο ανυποχώρητος αγών σβήνει 50 κεράκια, με τη σφραγίδα «Δεν ξεχνώ - ’74 », η οποία δεν χάνει από την αξία της.
Μετά το Δεκαπενταύγουστο λοιπόν μια βδομάδα μακροβούτια στη θερινή Λευκωσία του Πρωταρά ξαποσταίνει για λίγο καιρό σε Πρωταρά και μια βδομαδούλα Μύκονο, με λονγκ ντρινκς, λευκές σκόνες και χρυσόσκονες , για να έρθει και να δέσει ο πατριωτισμός με τις platinum cards και τον Σεπτέμβριο στο Λονδίνο για ψώνια και δροσιά! Ξεκούραση, spa και μασάζ για να επιστρέψουμε έτοιμοι, όχι για να απαλλαγούμε από τον κατακτητή ούτε για να φροντίσουμε τους αμάχους μας, αλλά για το νέο προσοδοφόρο πρότζεκτ! Ποιο είναι αυτό; Δεν είστε εκ των προνομιούχων και δεν πρόκειται να μετέχετε στο νέο κόλπο γκρόσο, εκτός αν ανήκετε στον σκοτεινό κύκλο του Νίκαρου και των συν αυτώ.
Αυτοί εξάλλου έχουν μια συνέχεια στους αιώνες σαν τους μασόνους όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου. Γι’ αυτό σας λέω ότι, πριν σβήσετε τα κεράκια των 50 χρόνων μαζί με τους μασόνους του κονκλαβίου σκεφτείτε κι αυτό: Εκείνο που με οδηγεί στην τρέλα δεν είναι η σιγουριά των αλχημιστών αλλά η νιρβάνα των πληβείων την ώρα που διακυβεύεται το μέλλον των αμάχων…
paraschos.andreas@gmail.com
