Ο Χριστοδουλίδης πήγε στην τριμερή θριαμβολογώντας και επέστρεψε με βαρίδια και φύλλο πορείας για το… πουθενά 

Το καλό νέο είναι ότι μετά από μία επταετία «στασιμότητας», υπάρχει κινητικότητα στο εθνικό μας θέμα. Το κακό νέο είναι ότι η «μέση γραμμή» έχει μετακινηθεί. Το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι δεν ξέρουμε πού πάμε. Αλλού πατάμε και αλλού βρισκόμαστε. 

Ο Χριστοδουλίδης πήγε στη Νέα Υόρκη «ενισχυμένος» και θριαμβολογώντας, αλλά επέστρεψε με βαρίδια για νέα ΜΟΕ και φύλλο πορείας για το… πουθενά. Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση των Ηνωμένων Εθνών, μετά την άτυπη τριμερή συνάντηση, «ο Γενικός Γραμματέας ενθάρρυνε τους ηγέτες να εξετάσουν πώς να γεφυρώσουν το χάσμα στις θέσεις τους και να οικοδομήσουν ξανά την εμπιστοσύνη για να επιτρέψουν την κίνηση που οδηγεί σε διευθέτηση». Για ποιο χάσμα μιλά όμως ο Γκουτέρες; 

Ακόμα και αν επαναρχίσουν αύριο οι συνομιλίες, δεν ξεκινούμε από το μηδέν. Ξεκινούμε, όπως λέει η κυβέρνηση, έχοντας διασφαλίσει το «κεκτημένο της προηγούμενης διαπραγματευτικής διαδικασίας». Την ώρα που η τουρκική πλευρά δεν έχει απλά μετακινηθεί από τις θέσεις της, αλλά έχει αλλάξει… πίστα, εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις υποχωρήσεις που έχουμε κάνει τα προηγούμενα χρόνια, μέχρι  να φτάσουμε στη «μέση γραμμή». Το σημείο όπου οι δύο πλευρές θα συναντηθούν, εγκαταλείποντας τις αρχικές τους θέσεις, προκειμένου να επέλθει μια διευθέτηση. Εν προκειμένω, μια λύση στο Κυπριακό. 

Από τη μια, έχουμε μια ηγεσία που επιμένει σε λύση διζωνικής και από την άλλη, μια μαριονέτα της Άγκυρας που διεκδικεί λύση δύο κρατών. Μήπως η «μέση γραμμή» είναι η συνομοσπονδία ή είναι η διχοτόμηση; 

Ακόμα και οι πιο φανατικοί θιασώτες της ΔΔΟ δεν θα έπρεπε να αισθάνονται καλά από την απουσία αναφοράς στο πλαίσιο λύσης. Εκτός και αν τους είναι αρκετό να υπάρχει «κινητικότητα».

Στην ίδια φιλοσοφία, τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας» ή «να υπάρχει κινητικότητα και όπου μας βγάλει», συμφωνήθηκε να συζητηθεί μεταξύ Χριστοδουλίδη-Τατάρ η διάνοιξη νέων οδοφραγμάτων. Ενδεχομένως, επειδή οι δύο κοινότητες δεν έχουν έρθει ακόμα κοντά, είκοσι και ένα έτη μετά τη μερική άρση των περιορισμών στη διακίνηση ένθεν κακείθεν της κατοχικής γραμμής. 

Η διάνοιξη νέων σημείων διέλευσης θα μπορούσε να θεωρηθεί και επιτυχία, εάν θέλουμε να λύσουμε το συγκοινωνιακό ή να στηρίξουμε την οικονομία των κατεχομένων και να πίνουμε ναργιλέ στα κλεμμένα ξενοδοχεία της Κερύνειας. Εάν θέλουμε να έχουμε πρόσβαση σε φθηνότερα καύσιμα, να υποστηρίξουμε το λαθρεμπόριο και να εδραιώσουμε το στάτους κβο, τότε ναι, έχουμε κάνει βήματα μπροστά. Εάν, όμως, με το άνοιγμα νέων οδοφραγμάτων θέλουμε να φτάσουμε σε μια διευθέτηση, τότε ίσως να πρέπει να ξανασκεφτούμε τι κάνουμε και πού πάμε.      

Να σκεφτούμε έξω από το κουτί. Κυριολεκτικά όμως, όχι για να λέμε ατάκες να περάσει η… μπόρα. Εδώ και δεκαετίες, ακολουθούμε την πεπατημένη, επιμένοντας σε μια λύση τουρκικών προδιαγραφών τύπου ΔΔΟ, μια λύση που απορρίπτει η πλειοψηφία του λαού και με μαθηματική ακρίβεια μάς οδηγεί σε διχοτομικά αδιέξοδα.  

Είναι καιρός να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Εάν θέλουμε να υπάρχει «κινητικότητα» για να μοιράσουμε την απόσταση και να βρούμε τη «μέση γραμμή», είμαστε στον σωστό δρόμο. Εάν θέλουμε να υπάρξει μια δίκαιη (ή έστω βιώσιμη) διευθέτηση στο Κυπριακό, είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Είμαστε σε λάθος πορεία. Εγκλωβισμένοι σε έναν δρόμο, που οδηγεί σε μια εφιαλτική και επικίνδυνη κατάσταση. Ο Πρόεδρος άνοιξε την πόρτα σε μια διαδικασία χωρίς να έχει σχέδιο, χωρίς να ξέρει πού πατά και που πηγαίνει. Τουλάχιστον, ας μην είναι αφελής.   

Υστερόγραφο: Την ώρα που προσπαθούμε να καταλάβουμε τι (μας) έρχεται, πληθαίνουν οι πληροφορίες και οι ενδείξεις ότι η κυβέρνηση της Αθήνας επιδιώκει μια λύση – πακέτο για όλα τα ελληνοτουρκικά θέματα. Συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού. Αν κρίνουμε από τη μέχρι σήμερα πολιτική Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη στα εθνικά θέματα, τότε μάλλον πρέπει να ανησυχούμε. Οι καιροί ου μενετοί. 

Το άσχετο: Ες αύριον τα σπουδαία.  

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews