…Και εδώ είναι που εντοπίζεται και η τεράστια σημασία των 6 πυλώνων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Να μετατραπεί η Κύπρος σε μια βάση για τις στρατιωτικές ανάγκες των ΗΠΑ, να μετατραπεί σε έναν συνέταιρο των ΗΠΑ στα ενεργειακά, να μετατραπεί σε ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον για Αμερικανικές Επενδύσεις και μέσα σε όλα αυτά να υπάρξει και η επίλυση του Κυπριακού έτσι ώστε όλο αυτό το ‘Αμερικανικό σχήμα’ να επεκταθεί και στις σημερινές κατεχόμενες περιοχές του νησιού, στις οποίες σήμερα κουμάντο κάνει η Τουρκία. Αυτομάτως γίνεται αντιληπτό πως αν επιτευχθούν τα πιο πάνω, μια λύση του Κυπριακού, μπορεί να αποτελέσει και το τέλος του λόγου και του ρόλου της Άγκυρας στην Κύπρο (κυρίως μέσω Εγγυήσεων και Τουρκικού Στρατού) και κατ’ επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοείται και από την Ιερουσαλήμ…
Η 30η Οκτωβρίου 2024 αποτελεί μια ιστορική ημερομηνία στις σχέσεις ΗΠΑ – Κύπρου. Μετά από 28 χρόνια Πρόεδρος Κυπριακής Δημοκρατίας συναντήθηκε με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στον Λευκό Οίκο μετά από πρόσκληση του δεύτερου. Η τελευταία φορά ήταν το 1996 επί Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο από τον τότε Αμερικανό Πρόεδρο, Μπιλ Κλίντον.
Η συνάντηση Νίκου Χριστοδουλίδη με τον Τζο Μπάιντεν αποτελεί ένα ορόσημο στις Σχέσεις ΗΠΑ – Κύπρου. Αποτελεί την αφετηρία για μια Νέα Τάξη Πραγμάτων που μόνο όφελος μπορεί να έχει για την Κύπρο.
Η συνάντηση θα μπορούσε να λεχθεί ότι την ίδια ώρα αποτελεί και την ταφόπλακα μιας ακροβατικής πολιτικής πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας που για χρόνια ακολουθούσε μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Και όπως έγραψα και παλαιότερα ενώ το μυαλό μας ήταν πάντοτε στη Δύση, η ‘τσέπη’ μας ήταν πάντοτε στην Ανατολή.
Οι Διεθνείς συγκυρίες, με τον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας, όπου όλα τα κράτη της Δύσης υποχρεώθηκαν να ‘ταχθούν’ και να ‘πάρουν μεριά’, ενώ μετέπειτα το Μεσανατολικό που ‘άνοιξε για τα καλά’ μετά την σφαγή της Χαμάς της 7ης Οκτωβρίου κατά του Ισραήλ, σε συνδυασμό με την επιτήδεια ουδετερότητα της Άγκυρας –η οποία μάλιστα μισόκλεισε το μάτι στην Μόσχα- επιτάχυναν την πορεία της Λευκωσίας προς την Ουάσιγκτον. Διότι η πορεία αυτή άρχισε εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ από το 2022 οι συζητήσεις και οι συνέργειες έγιναν ακόμη πιο ουσιαστικές, ακόμη πιο αποτελεσματικές.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διαδραμάτισε τον δικό του ρόλο σε αυτή την πορεία και στην αναβάθμιση της Κύπρου ως Στρατηγικό Εταίρο των ΗΠΑ, μιας και ο ίδιος δεν έφερε τα βαρίδια του προκατόχου του περί business με Ρώσους και κατ’ επέκταση κάποιας μορφής εξάρτησης, η οποία μπορεί στην πραγματικότητα να μην υφίστατο αλλά οι Αμερικανοί πάντοτε ήταν ‘λίγο περισσότερο από επιφυλακτικοί’. Και πολύ λογικό να ήταν.
Η Σχέσεις ΗΠΑ – Κύπρου καθορίζονται μέσα από 6 πυλώνες, οι οποίοι πραγματικά καλύπτουν τα πάντα. Πρόκειται για: 1/ Άμυνα & Ασφάλεια, 2/ Ενέργεια & Τεχνολογία, 3/ Κατάργηση Βίζας για Κύπριους 4/ Αμερικανικές Επενδύσεις στην Κύπρο 5/ Κυπριακό και 6/ ‘Αμάλθεια’ & ‘Εστία’ (που αποτελούν ουσιαστικά δείγματα γραφής για τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κύπρος γεωγραφικά και στρατηγικά στην Ανατολική Μεσόγειο).
Είναι ξεκάθαρο, ότι τα πράγματα στην διεθνή σκακιέρα αλλάζουν. Επαναπροσδιορίζονται τοποθεσίες και σφαίρες επιρροής. Πρόκειται για έναν ευρύτερο πόλεμο –όχι μόνο επί του εδάφους και στα πεδία μαχών- αλλά και επί χάρτου. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή παρτίδα γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Και πιο συγκεκριμένα, μεταξύ από την μια της Ουάσιγκτον (Λονδίνου, Ιερουσαλήμ) και Μόσχας (και μισού Αραβικού κόσμου) από την άλλη.
Και μέσα σε όλο αυτόν τον παγκόσμιο κυκεώνα η Κύπρος τοποθετήθηκε. Επέλεξε πλευρά. Όπως και η Τουρκία. Και έτυχε να βρισκόμαστε απέναντι. Σε άλλα Στρατόπεδα ο καθένας. Δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί αυτό ως ένα θριαμβευτικό ‘νενικήκαμεν’ διότι η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ και θα παραμείνει ως ένας σημαντικός πυλώνας του ΝΑΤΟ. Είναι οικονομικός εταίρος της ΕΕ και θα παραμείνει σημαντικός οικονομικός εταίρος της ΕΕ. Είναι μια τεράστια αγορά των 80εκατομμυρίων και θα αυξάνεται και θα παραμείνει μια τεράστια αγορά για το διεθνές εμπόριο και τις επιχειρήσεις.
Ωστόσο εκεί που μπορεί η Κύπρος να επωφεληθεί από αυτή την ‘παγκόσμια ανακατάταξη’ είναι να καταφέρει να μετατραπεί ‘το παιδί των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο’. Και εδώ είναι που εντοπίζεται και η τεράστια σημασία των 6 πυλώνων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Να μετατραπεί σε μια βάση για τις στρατιωτικές ανάγκες των ΗΠΑ, να μετατραπεί σε έναν συνέταιρο των ΗΠΑ στα ενεργειακά, να μετατραπεί σε ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον για Αμερικανικές Επενδύσεις και μέσα σε όλα αυτά να υπάρξει και η επίλυση του Κυπριακού έτσι ώστε όλο αυτό το ‘Αμερικανικό σχήμα’ να επεκταθεί και στις σημερινές κατεχόμενες περιοχές του νησιού, στις οποίες σήμερα κουμάντο κάνει η Τουρκία. Αυτομάτως γίνεται αντιληπτό πως αν επιτευχθούν τα πιο πάνω, μια λύση του Κυπριακού, μπορεί να αποτελέσει και το τέλος του λόγου και του ρόλου της Άγκυρας στην Κύπρο και κατ’ επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοείται και από την Ιερουσαλήμ, η οποία διαφωνεί με την όποια λύση του Κυπριακού, η οποία νομιμοποιεί, δίδει και ενισχύει άμεσα ή έμμεσα λόγο και ρόλο στην Τουρκία.
Και κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια λύση, η οποία καταργεί τις Εγγυήσεις και προνοεί την απομάκρυνση του Τουρκικού στρατού από το νησί. Ένα πρώτο τεστ για την Άγκυρα θα είναι και η πενταμερής διάσκεψη, αν βεβαίως η Τουρκία αποδεχτεί την σύγκληση της…
Η διαδρομή μας προς την Δύση, έχει αρχίσει…
Υγ. Την Τρίτη στις ΗΠΑ είναι οι Προεδρικές Εκλογές. Μπορεί μια ενδεχόμενη εκλογή Τραμπ να ανατρέψει τα πιο πάνω; Η διαχρονική τάση είναι πως σε σοβαρά κράτη, πολιτικές που προγραμματίζονται, συμφωνούνται και υπογράφονται δεν αλλάζουν επειδή αλλάζει ο Πρόεδρος. Τα πλείστα είναι το administration που τα καθορίζει, κυρίως δε τα όσα προγραμματίστηκαν, και όχι κατ’ ανάγκη ο εκάστοτε Πρόεδρος. Θα δούμε όμως…
