Δυστυχώς, το δίκαιο δεν είναι με αυτόν που μιλά και παραθέτει τεκμηριωμένα απόψεις, αλλά με όσους συμπλέουν αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει δίπλα μας, κοντά μας, έξω από την πόρτα μας ή μέσα στο σπίτι μας.

O Albert Camus, γάλλος συγγραφέας, φιλόσοφος και δημοσιογράφος, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είχε γράψει: «Κάθε φορά που ακούω έναν πολιτικό λόγο ή διαβάζω αυτούς που μάς διοικούν εδώ και χρόνια, αισθάνομαι τρόμο, γιατί δεν ακούω τίποτα που να ηχεί ανθρώπινα. Πάντα οι ίδιες λέξεις που λένε τα ίδια ψέματα».

Αυτά τα λόγια ηχούν και στα δικά μου αυτιά, κάθε φορά που σερφάρω στο διαδίκτυο, παρακολουθώ τηλεοπτικές ειδήσεις ή εκπομπές, ή ακούω τυχαία τις ραδιοφωνικές ειδήσεις, ακόμη και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πλέον, η αλήθεια ξεστομίζεται σχεδόν αποκλειστικά από μερικούς, αλλά και πάλι λέγεται η μισή αλήθεια, κατακομμένη από τον φόβο της αντίδρασης στον λόγο του πολιτικού, είτε αυτός λέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρόεδρος της Βουλής, βουλευτής, ακόμη και δήμαρχος ή αντιδήμαρχος.

Η αλήθεια είναι για όλους τους άλλους εκτός από αυτούς. Οι δικές τους αλήθειες βρίσκονται χωμένες στα μύχια της ψυχής τους, όχι αποκλειστικά για να επιβιώσουν, αλλά για να ξανακερδίσουν τις εκλογές και να βγουν στην εξουσία. Έτσι, πλέον, περιστοιχιζόμαστε από losers της πολιτικής, μετριότητες της κοινωνίας, ανεύθυνους και καιροσκόπους, που η αποκλειστική της έγνοια παραμένει το προσωπικό τους συμφέρον. Ντυμένοι με ψεύτικη μάσκα, εργάζονται υποχθόνια και στα παρασκήνια, τα βρίσκουν μεταξύ τους στα δύσκολα, μόνο και μόνο για να γλυτώσουν το τομάρι τους και να «κλειδώσουν» τη θέση τους εφ’ όρου ζωής. Ακόμη, κι αν μπροστά στις κάμερες σκοτώνονται και διαπληκτίζονται, διαφωνούν και υψώνουν τη φωνή τους, και μοιράζουν ψεύτικες υποσχέσεις στους πολίτες, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον. 

Ποιος, όμως, φταίει για όλη αυτή την κατάντια, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, που ρίζωσε στη συνείδηση του κόσμου και δεν λέει να ξεριζωθεί;

«Φτάνει πια!»

Αναπαυτικά, εύκολα, μαλακά, ακόμη κι αν επηρεάζεται ο πολίτης, δεν λέει να αρθρώσει το ανάστημα και να φωνάξει «Φτάνει πια!».

Ίσως, ακόμη και οι διαφωνούντες, αυτοί που έχουν ακόμη κάποιες ευαισθησίες και μιλούν, διαμαρτύρονται, γράφουν και φωνάζουν, βρίσκονται στο στόχαστρο και καρατομούνται. 

To πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του Γενικού Ελεγκτή που στήθηκε στον τοίχο και καρατομήθηκε μέσα σε μια νύκτα. Γιατί; Γιατί δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα τα μηνύματα των καιρών, γιατί παρασύρθηκε από κάποιους που φαίνονταν ότι τον υποστήριζαν αλλά του άνοιγαν τον λάκκο υποχθόνια, γιατί χρησιμοποιήθηκε από τα ΜΜΕ, γιατί έδειξε εμπιστοσύνη σε αλήτες της πολιτικής και της κοινωνίας

Δυστυχώς, το δίκαιο δεν είναι με αυτόν που μιλά και παραθέτει τεκμηριωμένα απόψεις, αλλά με όσους συμπλέουν αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει δίπλα μας, κοντά μας, έξω από την πόρτα μας ή μέσα στο σπίτι μας.

«Je m’ en fous» λένε οι Γάλλοι, μια φράση που αποδίδει όλη αυτή την αδιαφορία και την έλλειψη ενσυναίσθησης για καίριας σημασίας ζητήματα.

Για τα παιδιά που δέχονται bulling στο σχολείο, για τους γείτονες που δεν βγάζουν τον μήνα, για όλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που εκστομίζουν βουλευτές στον υποτιθέμενο Ναό της Δημοκρατίας, σε εθνικές επετείους, σε κηδείες αγνοουμένων, σε συγκεντρώσεις οπαδών που τους ψήφισαν και ζητούν ξανά την ψήφο τους.

Αδιαφορούν για τις χαμηλές συντάξεις! Εκείνοι λαμβάνουν τρεις και τέσσερις.

Αδιαφορούν για τους εργαζομένους με κατώτατο μισθό. Γιατί;  Mαζί μας προσέλαβαν; Ας έψαχναν για καλύτερη δουλειά! 

Αδιαφορούν για τους νέους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ενοικιάσουν έστω ένα διαμέρισμα, και ζουν με τους γονείς τους μέχρι τα 40! Καλά να πάθουν, ας πρόσεχαν οι δικοί τους!

Αδιαφορούν για την ακρίβεια, για τον καταφαγωμένο προϋπολογισμό του μήνα, για τα δύσκολα που περνά ο φίλος και ο συγγενής. Ας πρόσεχαν! 

Και πάλι την πατήσαμε!

Έτσι, και εγώ κάθε φορά που τους ακούω να καγχάζουν και να βγάζουν μεγαλόσχημους λόγους, αισθάνομαι ότι και πάλι την πατήσαμε και θα την πατούμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε μέχρι το τέλος του κόσμου! Γιατί όλοι αυτοί έχουν αναγάγει σε επιστήμη το ψέμα, έχουν πάρει διαζύγιο με την αλήθεια εδώ και χρόνια.

Όπως θα μας υπενθύμιζε και ο Gustave Le Bon στην Ψυχολογία των Μαζών: «Η υπεροχή του ηγέτη υποτίθεται πως βασίζεται στην ικανότητά του να σαγηνεύει τους οπαδούς του μέσα από τη δημιουργία και διάδοση ενός είδους “μαγνητικού κύματος” που προκαλείται από την “ιδέα - κλειδί” την οποία πρώτος διοχετεύει και στην οποία εμμένει πεισματικά μέχρι να συνεπάρει ολόκληρο το πλήθος και να το καταστήσει απόλυτα και ολοκληρωτικά δέσμιό της».

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews