«Έχετε πάει να δείτε τις τιμές στα σουπερμάρκετ;» Όχι αγάπη μου εμάς πέφτουν από τον ουρανό τα ψώνια. Και κάνουμε τέσσερα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, όχι για να επιβιώσουμε και εμείς απλώς αλλά για να γίνουμε εκατομμυριούχοι με τα επίπεδα των μισθών στην Κύπρο. 

Η περιοχή μας βρίσκεται ολόκληρη στην κόψη του ξυραφιού, η Τουρκία επιχειρεί να αποσταθεροποιήσει τη Συρία για να αρπάξει ότι μπορεί, τα τουρκικά ΜΜΕ στοχοποιούν και πάλι την πλευρά μας για… εξοπλισμούς, στη Λεμεσό περήφανοι Σύροι σουνίτες οργανώνουν την Κυριακή διαμαρτυρία για να στηρίξουν «τους αδελφούς μας μουτζαχεντίν στο Ιντλίμπ» (sic) αντί να πάνε στους Τούρκους φίλους τους και από εκεί στο Ιντλίμπ για να πολεμήσουν στο πλευρό των… μουτζαχεντίν ή γενικώς στον αγύριστο, να γλιτώνουμε και λίγα λεφτά. Και αυτά είναι μόνο μερικά. 

Εμείς; 

Εμείς ασχολούμαστε με το εάν συναντήθηκε η Αννίτα με τον Αβέρωφ, το εάν οι εκπαιδευτικοί στο Δημόσιο αποφάσισαν να στήσουν στον τοίχο -και αυτήν- την υπουργό Παιδείας γιατί δεν χειρίζεται ως μια από εκείνους το θέμα της αξιολόγησής τους - βλέπετε, οι εκπαιδευτικοί μας είναι παιδαγωγοί υπόδειγμα στα αγράμματα παιδιά της πλειονότητας των φορολογουμένων που χρόνο με το χρόνο αυξάνονται. 

Επίσης ασχολούμαστε με την πρόοδο στην αγιοποίηση του «Σωκράτη - Χριστού» (κατά τον πατέρα του) Οδυσσέα άλλως Ρομπέν των Πελλών και μάλιστα με επιχειρήματα τόσο «μάνα μου, χάννεις;» που ακόμα και η κυρία Πιστού που τα Κατύδατα όταν έβαζε τον Σταυρό της στις Εκλογές του 1968 και ψήφιζε κλαίγοντας το Μακάριο για πρώτη φορά από τότε που έθαψε τον μακαρίτη τον Κλεόβουλό της, θα το έβρισκε too much.

Την ίδια ώρα, για να πάμε και στα θετικά, η νέα κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και εκείνο το 10-15% του Δημοσίου το οποίο όχι μόνο εργάζεται αλλά του βγαίνει η πίστη παρακολουθώντας και τους άλλους να ξύνονται συν τοις άλλοι;, κάνουν δουλειά. Πολλή δουλειά η οποία μας επιτρέπει, ενώ τριγύρω μας γίνεται της κακομοίρας και ενώ στην Ευρώπη υπάρχουν μεγάλα και σημαντικά προβλήματα, με πρώτο την ακρίβεια που μας βασανίζει και εμάς, να ζούμε σε ένα επίπεδο που να μας επιτρέπει να προχωράμε. Να αναβαθμίζεται η οικονομία μας συνεχώς, να κατεβαίνουν μαζικά ξένες εταιρείες και επενδύσεις παρά την κατάσταση στα κατεχόμενα και το μακρύ χέρι της Άγκυρας. Να έχουμε καταγράψει την καλύτερη χρονιά στον τουρισμό στα χρονικά. Και τόσα άλλα.

«Έχετε πάει να δείτε τις τιμές στα σουπερμάρκετ;». Όχι αγάπη μου εμάς πέφτουν από τον ουρανό τα ψώνια. Και κάνουμε τέσσερα διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, όχι για να επιβιώσουμε και εμείς απλώς αλλά για να γίνουμε εκατομμυριούχοι με τα επίπεδα των μισθών στην Κύπρο. 

Γίνονται πράγματα, σίγουρα μπορούν να γίνουν περισσότερα. Και πρέπει να γίνουν παρά τις παράπλευρες απώλειες. Θα ήταν δε, πολύ ενδιαφέρον, μιλώντας για αυτές να δούμε πόσο νέοι δεν πάνε να δουλέψουν σήμερα διότι δεν θεωρούν αρκετά τα λεφτά που δεν είναι αλλά τι να γίνει που έτσι αρχίσαμε όλοι και ζουν με το ΕΕΕ στους δικούς τους. Που ναι, συχνότατα δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς εκεί που πήγανε τα νοίκια. 

Η απορία είναι πώς θα μπουν στην αγορά εργασίας μετά από χρόνια απραξίας. Για αυτό είναι απώλειες. Και είναι παράπλευρες διότι δεν μπορούμε να κόψουμε το ΕΕΕ επειδή γίνεται κατάχρηση από κάποιους, ούτε το ανεργιακό, ούτε το ΓεΣΥ διότι κάποιοι κάνουν λαμογιές. Λήφθηκαν όμως μέτρα, λαμβάνονται, υπάρχει όλο και περισσότερη λογοδοσία. Υπάρχουν κυρώσεις. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και θαυματοποιοί, οι τελευταίοι από ένα IQ και πάνω τουλάχιστον.

Γίνονται αλλαγές, γίνονται τομές. Είμαστε μια χώρα στο πιο προβληματικό ίσως σημείο του πλανήτη σήμερα η οποία είχε πριν από δέκα χρόνια χρεοκοπήσει. Αυτοί που μηδενίζουν τα πάντα και που σαμποτάρουν, δεν θα κουραστώ να το λέω και σε όποιον αρέσει, το ίδιο το μέλλον της χώρας τους καλλιεργώντας το μηδενισμό και κυρίως τη μιζέρια, τι προτείνουν;

Ας ξεχάσουμε ότι ένα σημαντικό τους μέρος είναι ακριβώς εκείνοι που μας οδήγησαν στην καταστροφή διότι δεν ήθελαν να ζητήσουν βοήθεια από τους άθλιους καπιταλιστές, νομίζω ότι εννοούν τους εταίρους μας στην Ευρώπη. Δεν είναι μόνο αυτοί είναι και οι άλλοι οι πονηρούληδες οι όποιοι όποια πέτρα σηκώσεις την τελευταία 20ετία θα τους βρεις από κάτω, κάποιοι το λένε και περήφανα μάλιστα χωρίς να ντρέπονται, οι οποίοι τάχα είναι έξυπνοι και τάχα κατέχουν αλλά ποτέ, όπως και οι άλλοι, οι «επαναστάτες» όχι του γλυκού νερού αλλά του σιροπιού αν μιλάμε για την Κύπρο, δεν έχουν τίποτα να προτείνουν. Ποτέ.

Και όταν μία στις τόσες ο μηδενισμός δεν μπορεί με τίποτα να σταθεί πια, βγαίνουν και με αφ’ υψηλού υφάκι και ύφος δέκα καρδιναλίων σαν να μας κάνουν χάρη και λένε με μεγαλοψυχία τα γνωστά: είναι θετικό βήμα σίγουρα, το επικροτούμε (σόρι κιόλας αλλά [...] αν το επικροτείτε ή όχι), αν και… Όλα έχουν «αν και…». 

Γιατί;

Μα διότι ξέρουν ότι απευθύνονται σε έναν κόσμο τον οποίο έχουν βυθίσει και τον βυθίζουν συνεχώς οι ίδιοι, κοιτάζοντας συχνά το 2028 αντί το μέλλον της χώρας τους, στη μιζέρια, την απάθεια, την επιθετική απαξίωση και την τοξικότητα που γεμίζει κάθε γωνιά αυτής της χώρας πια. 

Με τη βοήθεια του μεγάλου μέρους των ΜΜΕ. Δυστυχώς.

Ο τόπος δεν σώζεται. Ή μάλλον σώζεται αλλά πάντα θα φτιαχτεί κάτι και μετά θα έρθουν όλοι αυτοί να το κάνουν σκ... 

Γιατί μάλλον αυτό μας αξίζει. Όχι το φτιάξιμο.

*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews