Χρόνο με τον χρόνο ως Κοινωνία απαξιώνουμε όλο και περισσότερο τη δική μας ψήφο, επιλέγοντας διάφορους αμφιβόλου ικανότητας να μας Αντιπροσωπεύουν. Φλερτάρουν την Κοινωνία με λαϊκισμό και η Κοινωνία ενδίδει. Φλομώνουν τους πολίτες με ψεύδη, φαμφάρες και κουροφέξαλα, και οι πολίτες πιστεύουν. ‘Πουλούν’ εικόνα και οι πολίτες ‘αγοράζουν’. Και καταλήγουμε να μας Αντιπροσωπεύουν διάφοροι είτε ανεπάγγελτοι είτε αμφιβόλων προσόντων και ικανοτήτων (όχι όλοι, πάλι καλά) για να θεσπίζουν και να διαμορφώνουν το πλαίσιο των δράσεων μας σε κοινωνικό, οικονομικό, επιχειρηματικό, εκπαιδευτικό επίπεδο. Στα πάντα. Όλα καθορίζονται από την Βουλή των Αντιπροσώπων και από την σοφία των 56 Αντιπροσώπων μας.
Γίναμε κοινωνοί την περασμένη Πέμπτη (5/12) μιας άλλης παρωδίας που συντελέστηκε κατά την διάρκεια της Ολομέλειας της Βουλής των Αντιπροσώπων. Ναι, των Αντιπροσώπους μας δηλαδή, αυτούς που ψηφίσαμε και αναδείξαμε να μας αντιπροσωπεύουν στην Νομοθετική Εξουσία, η οποία ορίζει το Νομοθετικό Πλαίσιο, στο οποίο κινείται η κοινωνία μας.
Για όσους από εμάς παρακολουθούμε τις συνεδρίες της Ολομέλειας, το σκηνικό της περασμένης Πέμπτης, δεν ήταν ούτε πρωτοφανές, ούτε και περίεργο.
Το πολιτικό τσίρκο, δυστυχώς, είναι επαναλαμβανόμενο.
Αυτό όμως που ήταν πρωτοφανές στην συνεδρία της περασμένης Πέμπτης ήταν το πόση άγνοια μπορεί να διαθέτει ένα ολόκληρο Σώμα για Τροποποίηση του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, του υπέρτατου δηλαδή Νόμου του Κράτους. Από πλευράς τόσο της Προέδρου της Βουλής όσο και από πλευράς των μελών του Σώματος, πλην μερικών εξαιρέσεων.
Δεν νοείται ‘να μην γνωρίζεις’ ότι για Τροποποίηση του Συντάγματος απαιτούνται 38 ψήφοι. Είναι μια απλή μαθηματική πράξη, αφού απαιτούνται τα 2/3 των 56 ψήφων. Και τα 2/3 του 56 ισούται με 37,3. Και όταν το Σύνταγμα προνοεί ‘τουλάχιστον τα 2/3’ συνεπάγεται πως δεν εννοεί 37 διότι το ‘τουλάχιστον τα 2/3’ είναι περισσότερο από 37. Και μιας και μιλάμε για ψήφους και όχι για λεφτά με υποδιαιρέσεις ο αμέσως επόμενος ακέραιος αριθμός είναι το 38.
Ακόμη πιο λυπηρό είναι και η προσπάθεια που έγινε μετέπειτα να επιρριφθεί η ευθύνη στην Γενική Διευθύντρια της Βουλής, η οποία κλήθηκε να ενημερώσει την Πρόεδρο του Σώματος κατά πόσο υπήρξε ξανά Τροποποίηση του Συντάγματος με 37 ψήφους, κάτι που η Γενική Διευθύντρια επιβεβαίωσε. Αλλά η Διευθύντρια δεν έδωσε γνωμάτευση αν αυτό είναι σωστό ή όχι. Και άλλωστε ούτε η δουλειά της είναι να πει αν είναι σωστό ή όχι. Η Διευθύντρια ανέφερε ένα γεγονός. Ότι δηλαδή έγινε ξανά. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Επειδή έγινε μια φορά λάθος, πρέπει να γίνει εκ νέου; Και ευθύνη για τούτο φέρει κυρίως η Πρόεδρος της Βουλής (η οποία την επομένη ανέλαβε και την ευθύνη) αλλά και τα μέλη του Σώματος (πλην μερικών εξαιρέσεων, όπως τους Α. Θεμιστοκλέους και Δ. Δημητρίου, οι οποίοι υπέδειξαν ότι απαιτούνται 38 και όχι 37 ψήφοι).
Όταν λοιπόν σε αυτά τα απλά, αλλά πολύ, πολύ ουσιαστικά και σημαντικά ζητήματα, η Βουλή των Αντιπροσώπων λαμβάνει αποφάσεις ‘του κουτουρού’, σκεφτείτε τι γίνεται σε όλα τα άλλα ζητήματα.
Η ευθύνη βεβαίως δεν είναι μόνο στους ‘Αντιπροσώπους μας’. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως και πρώτιστα εμάς τους ίδιους. Τους πολίτες. Τους ψηφοφόρους.
Χρόνο με τον χρόνο ως Κοινωνία απαξιώνουμε όλο και περισσότερο τη δική μας ψήφο, επιλέγοντας διάφορους αμφιβόλου ικανότητας να μας Αντιπροσωπεύουν. Φλερτάρουν την Κοινωνία με λαϊκισμό και η Κοινωνία ενδίδει. Φλομώνουν τους πολίτες με ψεύδη, φαμφάρες και κουροφέξαλα, και οι πολίτες πιστεύουν. ‘Πουλούν’ εικόνα και οι πολίτες ‘αγοράζουν’.
Και καταλήγουμε να μας Αντιπροσωπεύουν διάφοροι είτε ανεπάγγελτοι είτε αμφιβόλων προσόντων και ικανοτήτων (όχι όλοι, πάλι καλά) για να θεσπίζουν και να διαμορφώνουν το πλαίσιο των δράσεων μας σε κοινωνικό, οικονομικό, επιχειρηματικό, εκπαιδευτικό επίπεδο. Στα πάντα. Όλα καθορίζονται από την Βουλή των Αντιπροσώπων και από την σοφία των 56 Αντιπροσώπων μας.
Προφανώς οι Πολίτες δεν έχουν αντιληφθεί την σημασία και την δύναμη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Η οποία αρχίζει από το τι ώρα θα πας δουλειά το πρωί, πώς θα εκπαιδεύονται τα παιδιά σου, πόσα θα αμείβεσαι ως ελάχιστο ποσό, πόσα θα πληρώνεις ΓεΣΥ, πόσα θα πληρώνεις άδεια κυκλοφορίας, πόσο φόρο θα πληρώνεις μέχρι το πότε και για πόσο θα πηγαίνει κάποιος φυλακή. Ακόμη και για το πόσοι Δήμοι και Κοινότητες θα υπάρχουν το αποφασίζει η Βουλή. Ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Αν για μια στιγμή οι Πολίτες αναλογιστούν ότι αυτοί οι 56 άνθρωποι αποφασίζουν για εκείνους, για την καθημερινότητα τους, για τα παιδιά τους, για τις δουλειές τους, για τα εισοδήματά τους, τότε ίσως αυτή η διολίσθηση σταματήσει.
Διότι μπορεί να λέμε ότι η Πολιτική υπέπεσε σε ανυποληψία, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως εμείς την οδηγήσαμε και την οδηγούμε σε ανυποληψία με τις επιλογές και την ψήφο μας…
