Η οικονομία αναπτύσσεται, αλλά «η χώρα είναι στο βούρκο»
Όσοι είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν την τελευταία Ολομέλεια της Βουλής, πρέπει να έβγαλαν χρήσιμα συμπεράσματα για τον τρόπο που ασκείται η λαϊκή κυριαρχία. Δεν θα συγκρίνω τη Βουλή με καφενέ, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν προσβολή προς τους θαμώνες του παραδοσιακού χώρου συνάθροισης.
Η προεδρία του Σώματος ήταν τουλάχιστον θλιβερή, με συνεχείς άστοχες διακοπές, παιδιαρίσματα και αυτοαναφορές. Μετρημένες οι σοβαρές παρεμβάσεις από βουλευτές, όπως οι Ερωτοκρίτου, Σύκας, Ευσταθίου, Μουσιούττας, ακόμα και η εκρηκτική Χαραλαμπίδου και ένα-δύο άλλοι που ίσως μου διαφεύγουν και απολογούμαι για τη μη ονομαστική αναφορά. Δεν είναι εκεί, όμως, η ουσία. Το σημαντικό είναι ότι η πλειοψηφία όσων αγόρευσαν παρασύρθηκαν από τις «σειρήνες της δημοφιλίας» και των συμφερόντων που τάχθηκαν να υπηρετούν. Εξ ου και η πλειοψηφία της Βουλής (ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΛΑΜ) έδωσε διευκολύνσεις στα ποδοσφαιρικά σωματεία, ώστε να αποπληρωθούν οι οφειλές των σωματείων προς το Τμήμα Φορολογίας. Ας μην έχουμε παράπονο. Αυτούς επέλεξε ο κυπριακός λαός να τον εκπροσωπούν.
Όσον αφορά δε την πρόταση του ΑΚΕΛ για έκτακτη φορολόγηση της τραπεζικής υπερκερδοφορίας, εάν ήταν σωστή ή κατά πόσον θα επιβάρυνε μια ήδη στρεβλή κατάσταση πραγμάτων, δεν είναι απόλυτα βέβαιο. Εκείνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι η κατάθεση και μόνο της πρότασης, συγκίνησε τους τραπεζίτες, αλλά και την κυβέρνηση! Το υπουργείο Οικονομικών επιστράτευσε το Σχέδιο Επιδότησης Επιτοκίου και οι τράπεζες έτρεξαν να ανακοινώσουν μειώσεις επιτοκίων. Για να αποδειχθεί ξανά ότι και οι τράπεζες φοβέρα θέλουν.
Είναι κοινός τόπος ότι οι τραπεζικές χρεώσεις σε πολλές περιπτώσεις είναι υπερβολικές και ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια διόρθωσης. Ποιος θα υποχρεώσει, όμως, το τραπεζικό σύστημα να λειτουργήσει με ορθολογικό και υγιή τρόπο προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας; Η Βουλή; Αυτή η κυβέρνηση; Η μήπως η Κεντρική Τράπεζα; Θα ήταν ευχής έργον αν οι ίδιοι οι τραπεζίτες αντιλαμβάνονταν ότι για να απολαμβάνουν σήμερα τα παχυλά τους μπόνους, μια κοινωνία έβαλε πλάτη και έφτυσε αίμα. Αλλά με ευχές δουλειά δεν γίνεται. Εκεί που χάνεται το μέτρο και το… μέτρημα είναι δουλειά του κράτους και των θεσμών να παρέμβουν. Όχι να λειτουργούν ως λομπίστες ενός πανίσχυρου ολιγοπωλίου. Όπως δηλαδή πράττουν και με το ολιγοπώλιο στον τομέα της ενέργειας. Αυτό που όλοι παραδέχονται ότι υπάρχει, το καταγγέλλουν δημόσια και το ασπάζονται ιδιωτικά. Γιατί δεν τολμούν να το πειράξουν;
Να μην ξεχνούμε ότι αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα, η κοινωνία πληρώνει τον λογαριασμό. Όπως τον πληρώνει και για τα σκάνδαλα διαφθοράς και διαπλοκής στο Βασιλικό, στα χρυσά διαβατήρια, στον Συνεργατισμό, στην ψηφιοποίηση του κράτους, στους διορισμούς συγγενών και κουμπάρων και αλλού. Είναι η διαπλοκή που μας στερεί καλύτερα νοσοκομεία, καλύτερα σχολεία, καλύτερο οδικό δίκτυο, καλύτερη αστυνόμευση, πιο δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.
Του πλούτου που καταγράφεται στις απανωτές αναβαθμίσεις της κυπριακής οικονομίας από τους πιστοληπτικούς οίκους αξιολόγησης, αλλά η έγνοια των θεσμών είναι να υπερασπιστούν τις οικονομικές ελίτ και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να γίνεται λάθος. Δεν μπορεί να φτωχοποιείται η μεσαία τάξη, η ακρίβεια να τσακίζει νοικοκυριά, χιλιάδες επιχειρήσεις να φυτοζωούν και την ίδια ώρα να υπάρχει ανάπτυξη. Ανάπτυξη για ποιους;
Τελικά, γιατί η κοινωνία υπέστη τις μεγάλες θυσίες της μνημονιακής αποικιοκρατίας; Για να συνεχίσουν οι ελίτ να πλουτίζουν σε βάρος της; Για να διατηρηθούν τα βασίλεια του κρατισμού και της κραιπάλης; Για να συντηρούνται ολιγοπώλια και να υπηρετούνται τα μεγάλα συμφέροντα;
«Σε όλα πάσχουμε. Η χώρα είναι στο βούρκο», για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Οδυσσέα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, περιμένοντας την επόμενη καταστροφή για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Είναι καιρός να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε «αυτό το κράτος, τους θεσμούς (…) όχι για λόγους ηθικής, αλλά για λόγους πραγματικής ευημερίας των πολιτών». Για να έχουμε «ένα κράτος αποτελεσματικό, ακέραιο, που να μπορεί να δουλεύει, απαλλαγμένο από τη διαφθορά». Αυτά δεν τα είπε ούτε η Πρόεδρος της Βουλής, ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όχι πως αν τα έλεγαν θα τους πίστευε κανείς. Τα είπε ο Οδυσσέας που δύο Προέδροι, δύο εισαγγελείς και οκτώ δικαστές τον έκριναν ανάρμοστο. Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να τον εφεύρουμε.
Υστερόγραφο: Σε μια κανονική χώρα, ο βοηθός γενικός εισαγγελέας που υπέγραψε αναστολή ποινικής δίωξης πρώην πελάτη του θα ήταν ήδη σπίτι του, αν όχι ενώπιον του… Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου να δίνει εξηγήσεις. Η απώλεια μνήμης δεν είναι ελαφρυντικό όταν υπάρχει σύγκρουση συμφέροντος. Οι θεσμοί πρέπει να είναι και να φαίνονται ανεξάρτητοι και ακέραιοι. Σωστά κύριε Σαββίδη;
Υστερόγραφο 2: Ο Χριστοδουλίδης υποσχέθηκε το νέο και ξανάφερε το παλιό. Τώρα που έχει ακόμα χρόνο, ας σκεφτεί την υστεροφημία του. Σε 38 μήνες θα είναι ήδη αργά.
Το άσχετο: Προ(σ)κλήσεις
Γιώργος Αγαπίου
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
