Όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς στην αγορά εργασίας συνεκτιμούν ότι κατά τη νέα χρονιά είναι πιθανόν να κλονιστεί το κλίμα στις εργασιακές σχέσεις, εάν δεν πρυτανεύσουν νηφάλιες προσεγγίσεις και εάν οι κοινωνικοί εταίροι δεν λειτουργήσουν ως καταλύτες στη διατήρηση της εργατικής ειρήνης.
Τα μέτωπα στον εργατικό στίβο είναι πολλά και ανοικτά. Κυριότερο όλων η ΑΤΑ.
Οι απόψεις και οι πάγιες θέσεις των δύο κοινωνικών εταίρων, εργοδοτών και συντεχνιών, επί του επίμαχου αυτού θέματος, παραμένουν διαχρονικά διιστάμενες.
Για το συνδικαλιστικό κίνημα ο θεσμός της ΑΤΑ θεωρείται «ιερός».
Δύο πρώην πρόεδροι της Δημοκρατίας ο Γιώργος Βασιλείου και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από διαφορετικές ιδεολογικές σχολές ο καθένας, χαρακτήρισαν την ΑΤΑ επί θητείας τους, «ευλογία».
Ο δε Γλαύκος Κληρίδης, σε μία περίοδο που κλονιζόταν η υπόσταση της από τις αντιδράσεις των εργοδοτών στο εσωτερικό και από τις γνωστές εξωγενείς πιέσεις οι οποίες ισχύουν και σήμερα και αφορούν στις υποδείξεις κυρίως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου(ΔΝΤ), κατάφερε μέσα από ένα παρατεταμένο κοινωνικό διάλογο να διατηρηθεί η ΑΤΑ αφαιρώντας όμως από το «καλάθι» της αναπροσαρμογής της, την αύξηση των τιμών των καυσίμων.
Οι εποχές αλλάζουν. Τα δεδομένα διαφοροποιούνται.
Η θέση των συντεχνιών για πλήρη αποκατάσταση της στο 100% και απόδοση της στη βάση της φιλοσοφίας της σε σχέση με την αντίθετη θέση που προβάλλουν οι εργοδότες για πλήρη κατάργηση του θεσμού, φαντάζει στο παρόν στάδιο πολύ δύσκολη η προοπτική για να κτιστούν γέφυρες.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία για το ποια πλευρά έχει δίκαιο ή άδικο.
Ούτε είμαστε θιασώτες του μαύρου ή του άσπρου.
Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η καυτή πατάτα της ΑΤΑ δεν αποτελεί απλά μία κατάκτηση για την εργατική τάξη.
Είναι η προμετωπίδα των ωφελημάτων των εργαζομένων. Είναι το «ιερό» τους κεκτημένο, το οποίο αποκαθιστά την αγοραστική δύναμη του μισθού τους όταν διαβρώνεται από την ακρίβεια.
Η ΑΤΑ, κατά τις συντεχνίες, συμβάλλει διαχρονικά στη διατήρηση της εργατικής ειρήνης καθώς, εκεί και όπου εφαρμόζεται, οι διεκδικήσεις για καταβολή μισθολογικών αυξήσεων είναι πιο συγκρατημένες.
Επιπρόσθετα, δίνεται η ευκαιρία λόγω ΑΤΑ, να συνομολογούνται συλλογικές συμβάσεις μακράς χρονικής διάρκειας.
Από την άλλη, η επιχειρηματολογία των εργοδοτικών οργανώσεων κατά πόσο θα πρέπει ή όχι να διατηρηθεί η φιλοσοφία της ΑΤΑ, δεν είναι στεγνή.
Υπάρχουν επαρκή επιχειρήματα, όχι ως προς την κατάργηση της, αλλά, ως προς τον εκσυγχρονισμό της.
Οι επιχειρηματίες υποστηρίζουν ότι η ΑΤΑ διαβρώνει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Αποτελεί, λένε, επαναλαμβανόμενο κόστος για τα ταμεία των επιχειρήσεων ενώ, για την κυβέρνηση τον μεγαλύτερο εργοδότη, αποτελεί ανελαστική δαπάνη, που διογκώνει το κρατικό μισθολόγιο.
Ασφαλώς ουδείς πιστεύει ότι θα μπορούσε να καταργηθεί η ΑΤΑ.
Ειδικότερα όταν το κεκτημένο αυτό ωφέλημα παραχωρείται σε όλο το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Μία απέραντη λίμνη ψηφοφόρων..!
Συνεπώς, ποια κυβέρνηση και ποια κοινοβουλευτικά κόμματα θα ταχθούν ποτέ ενάντια στην καταβολή της ΑΤΑ.
Ας μην έχουμε αυταπάτες.
Είναι ενδεικτικό ότι μετά τον Μακάριο εποχή, οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας που εκλέγηκαν, περιλαμβανομένου και του νυν ΠτΔ, δεσμεύτηκαν ότι δεν θα διαταραχθεί ο θεσμός. Και δεν διαταράχθηκε.
Η μόνη παρένθεση που έγινε σε ότι αφορά την ΑΤΑ, ήταν στη διάρκεια του μνημονιακού προγράμματος όταν οι διεθνείς πιστωτές – η τρόικα- την κατήργησαν προσωρινά μέχρι να αρθεί η οικονομική κρίση, να ανακάμψουν τα δημόσια οικονομικά και να σταθεροποιηθεί το τραπεζικό σύστημα.
Οι κοινωνικοί εταίροι οφείλουν να αξιολογήσουν τα υπέρ και τα κατά της ΑΤΑ στη βάση της μακράς διαδρομής του θεσμού.
Πρέπει την ίδια ώρα όλοι να ενεργήσουν με ειλικρίνεια. Μιλάμε για το «ιερό» κεκτημένο των εργαζομένων.
Είναι ενδιαφέρον να δούμε, ποιοι απολαμβάνουν της ΑΤΑ;
Μήπως οι χαμηλόμισθοι στον ιδιωτικό τομέα; Μήπως η μεγάλη μάζα των εργαζομένων που οι όροι εργασίας τους δεν καλύπτονται από συλλογική σύμβαση; Ουδείς εξ αυτών.
Τα στοιχεία λένε ότι μόνο περίπου το 28% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι κάτω από συλλογική σύμβαση και λαμβάνουν ΑΤΑ.
Το ωφέλημα αυτό εφαρμόζεται απρόσκοπτα για τους υπαλλήλους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι οποίοι έχουν ασφάλεια εργοδότησης, οριζόντιες ετήσιες προσαυξήσεις, υπερωρίες, επιδόματα, ταμεία σύνταξης και συμπληρωματικά συνταξιοδοτικά σχέδια, ετήσιες άδειες ανάπαυσης και άδεια ασθενείας καθώς και άλλα παρεμφερή ωφελήματα.
Η αναφορά αυτή δεν γίνεται για να μειωθεί το πακέτο απολαβών των δημόσιων υπαλλήλων.
Η επισήμανση γίνεται για να αντιληφθούν οι εργοδοτικές οργανώσεις ότι τα επιχειρήματα τους για την ΑΤΑ θα σκοντάψουν στο δημόσιο...
Ο μεσολαβητικός ρόλος του ΥΠΕΡΓ
Μεγάλος θα είναι εκ των πραγμάτων, ο ρόλος του ΥΠΕΡΓ, ως θεματοφύλακα της εργατικής ειρήνης.
Η μεσολαβητική του παρέμβαση σε όλα τα ακανθώδη εργασιακά ζητήματα θα πρέπει να είναι καταλυτική.
Και δεν μιλάμε μόνο για την ΑΤΑ. Είναι η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, η επέκταση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα στη βάση σχετικής οδηγίας της ΕΕ, η στρατηγική απασχόλησης, ο κατώτατος και η ανάγκη νέας επενδυτικής πολιτικής του ΤΚΑ.
Η κακή εμπειρία της απεργιακής κινητοποίησης στον κλάδο σκυροδέματος που κράτησε πέραν των τεσσάρων εβδομάδων, θα πρέπει να γίνει μάθημα.
Η εργατική αυτή διαφορά δυστυχώς άφησε πληγές. Είναι επομένως στο χέρι του ΥΠΕΡΓ να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα επερχόμενα μεγάλα εργασιακά θέματα. Έχει γνώση, έχει και διάθεση. Η τριμερής συνεργασία είναι εχέγγυο για να υπάρξουν συναινετικές λύσεις.
Ιδού η Ρόδος…
Του Λεύκου Χρίστου
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
