Τα φαινόμενα αστυνομικής βίας, ειδικά όταν μιλάμε για περιστατικά με νεκρούς λογικό και αναμενόμενο είναι να προκαλούν ανησυχία. Εξίσου όμως και τα λαϊκά δικαστήρια τα οποία στοχοποιούν οποιονδήποτε, πόσω μάλλον αστυνομικούς που κάνουν τη δουλειά τους.
Ειδικά όταν στήνονται από κόμματα.
Αντί μιας απλής κωλοτούμπας, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να βρουν το θάρρος - μπορούν ακόμα και τώρα να το κάνουν - να απολογηθούν για τον τρόπο που αντέδρασαν. Όχι επειδή δεν είχαν το δικαίωμα να εγείρουν ζήτημα, είχαν και το δικαίωμα και την υποχρέωση αλλά, επειδή τα περί κουκουλώματος εκφεύγουν κατά πολύ αυτού του πλαισίου.
Όταν κάποιος μιλάει για πιθανό κουκούλωμα, το συμπέρασμα είναι ήδη εκεί. Και το να εξάγεται το συμπέρασμα αυτό χωρίς να το στηρίζουν τα δεδομένα, ακόμα χειρότερα χωρίς να έχει ψάξει κανείς για τα δεδομένα, είναι αναπόφευκτο πολλές φορές εάν μιλάμε λ.χ. για μια παρέα την ώρα του καφέ.
Όμως εάν μιλάμε για νομοθέτες και κόμματα είναι ανεύθυνο και αδιανόητο.
Η Αστυνομία Κύπρου έχει καλύψει μεγάλη απόσταση στα τριάντα περίπου χρόνια που δημοσιογραφώ εγώ τουλάχιστον. Τότε ήταν τα χρόνια του ξύλου και του αλησμόνητου «τακ - τακ να τελειώνουμε» και όποιος διανοείτο να συγκρουστεί, στο πλαίσιο του Νόμου εννοείται με την Αστυνομία, κατέληγε συχνά να τρώει ξύλο σε κάποιον αστυνομικό σταθμό και να βρίσκεται κι από πάνω αντιμέτωπος με ψευδείς καταγγελίες από αστυνομικούς για αδικήματα που δεν είχε διαπράξει.
Χρειάστηκε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να αλλάξει αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα και είναι ένα από τα πράγματα στα οποία τα ΜΜΕ, τα πλείστα έστω, βοήθησαν πραγματικά να εκλείψουν καταστάσεις και νοοτροπίες. Εκείνη την περίοδο οι επίορκοι και οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί ήξεραν πως δύσκολα θα τους συνέβαινε κάτι, ειδικά εάν είχαν πολιτική κάλυψη. Αυτό για κάποιον που δεν το έχει ζήσει ακούγεται σίγουρα παράξενο σήμερα.
Αν υπάρχουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί; Υπάρχουν. Αν δεν είναι εκεί η διαφθορά πού θα είναι; Όσοι πιστεύουν ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία αγγέλων και μια αστυνομία ανάλογη, φαντάζονται και τις δύο στη λογική της αφέλειας και της ουτοπίας.
Το θέμα είναι να υπάρχουν μηχανισμοί για να εντοπίζονται αυτοί και να τιμωρούνται. Και έχουν παυθεί ουκ ολίγοι τα τελευταία χρόνια. Παλιά σπανιότατα συνέβαινε ακόμα και εάν τους τσάκωναν να παρανομούν.
Εάν υπάρχουν δυνητικά βίαιοι έως και ανισόρροποι αστυνομικοί; Υπάρχουν και εκεί το πράγμα είναι πολύ πιο δύσκολο μέχρι να κάνουν κάτι χοντρό.
Όμως οι υπόλοιποι δεν φταίνε σε κάτι. Όσο απαράδεκτη και επιβλαβής για την κοινωνία είναι μια αστυνομία η οποία βιαιοπραγεί άλλο τόσο είναι και μια ευνουχισμένη αστυνομία η οποία φοβάται να κάνει τη δουλειά της για να μην βρεθεί να δικάζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή ακόμη χειρότερα - καλή ώρα - για να μην γίνει αντικείμενο λαϊκισμού και (μικρο)πολιτικής εκμετάλλευσης.
Η Αστυνομία δεν είναι άλλη μια υπηρεσία του Δημοσίου και εάν καταφέρουμε να την υποβιβάσουμε σε τέτοια τις συνέπειες εμείς είναι που θα τις υποστούμε πρωτίστως. Η επιβολή του νόμου και της τάξης δεν λέγεται τυχαία επιβολή αντί, ξέρω ‘γω, επεξήγηση του νόμου και της τάξης, διδασκαλία ή νουθεσία. Λέγεται διότι αυτό το Σώμα έχει συγκεκριμένη δουλειά να κάνει και ο πολίτης έχει συγκεκριμένες και, ναι, πιο περιορισμένες δυνατότητες στο πώς το αντιμετωπίζει. Δεν είναι όλα το ίδιο.
Και όταν ο πολίτης σέβεται αυτή τη γραμμή τότε έχει και κάθε δικαίωμα να ζητά και εξηγήσεις, να επικρίνει ακόμα και έντονα την αστυνομία και τους αστυνομικούς οι οποίοι με τη σειρά τους ελέγχονται και εκείνοι πιο αυστηρά συγκριτικά με το μέσο πολίτη και άμεσα μάλιστα. Αναλόγως έχουν πολλούς περιορισμούς που δεν έχουμε εμείς.
Οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί και οι όποιοι αστυνομικοί πηγαίνουν παραμονή των Φώτων μες τη νύχτα σε μια περιοχή στην οποία όλοι ξέρουν ότι λόγω και της κατάστασης στην Κύπρο διάφορα εγκληματικά κυκλώματα μεταφέρουν όχι μόνο παράνομους μετανάστες αλλά και ένα σωρό άλλα, από ναρκωτικά μέχρι ότι παράνομο ή παρανόμως διερχόμενο μπορεί να φανταστεί κανείς, δεν το κάνουν διότι δεν έχουν κάτι άλλο ή θα τους πείραζε να κάτσουν στα βραστά τους, όπως λέμε στην Κύπρο.
Κάνουν τη δουλειά τους. Αντιμετωπίζουν και πρέπει να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες όταν δεν την κάνουν σωστά. Όμως τις πραγματικές. Όχι τις κατά φαντασίαν και τις ανεύθυνα συμπερασματικές από άτομα, είτε πολίτες είτε πολιτικούς, οι οποίοι δεν έχουν τα δεδομένα ενώπιόν τους και ακόμη και να τα είχαν δεν είναι δικαστήρια για να δικάζουν και να αποφασίζουν.
Αν ο καθένας κάνει αυτό που του αναλογεί και μένει στα δικά του όρια η κατάσταση σ’ αυτή τη χώρα, τραγική σε ουκ ολίγα πράγματα, θα βελτιωθεί. Η έλλειψη ορίων ή η άρνηση εφαρμογής τους, είτε μιλάμε για νομικά και επαγγελματικά όρια είτε για την συμπεριφορά της καθεμίας και του καθενός μας, είναι ακριβώς αυτό που προκαλεί τα πλείστα των προβλημάτων μας. Διότι όλοι καταγγέλλουμε τους άλλους ότι παραβιάζουν τα δικά μας όρια αλλά όλοι παραβιάζουμε τα όρια των άλλων.
Αν αρχίσουμε από την εφαρμογή στο δικό μας επίπεδο ο καθένας, σίγουρα θα τα πάμε καλύτερα. Το έχουμε δει άλλωστε σε πράγματα και σε τομείς στους οποίους καλλιεργήθηκαν νέες νοοτροπίες, το βλέπουμε σε πολλά πράγματα και στη νέα γενιά πάλι ως αποτέλεσμα καλλιέργειας.
Ένα για παράδειγμα, που δεν το έχουμε δει αλλά πρέπει και είναι σχετικό με την υπόθεση: «ο Πακιστανός» είναι κύριο όνομα δεν είναι ουσιαστικό. Όταν γίνεται ουσιαστικό στην πραγματικότητα επίθετο είναι που γίνεται. Και σε αυτή την περίπτωση για εμάς είναι που λέει κάτι. Ωραίο δε, δεν το λες.
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews.
