- Πόση πατριδοκαπηλία; - Πόσα χαστούκια να δεχτούμε;
- Πόσες ακόμη πατρίδες να θρηνήσουμε;
Αρχές του 2000, ο γράφων, δημοσιογράφος τότε στην τηλεόραση του Αντέννα, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της διοίκησης του σταθμού να καλύπτει τις συναντήσεις που είχε ο τότε τουρκοκύπριος ηγέτης Ρ. Ντενκτάς με διεθνείς προσωπικότητες και απεσταλμένους για το κυπριακό.
Η διέλευση των τηλεοπτικών συνεργείων γινόταν χωρίς όχημα από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας.
Οι δημοσιογράφοι και οι κινηματογραφιστές περνούσαν στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος πεζοί. Άλλωστε, ήταν σύντομη η διαδρομή μέχρι το λεγόμενο “προεδρικό”.
Tους ε/κ δημοσιογράφους και κινηματογραφιστές, συνόδευαν “λειτουργοί” του αντίστοιχου PIO του καθεστώτος.
Η δυναμική όμως που είχε αναπτυχθεί εκείνη τη χρονική περίοδο από το διεθνή παράγοντα, ήταν ίσως, κατά την ταπεινή μας άποψη, η πρώτη και τελευταία ηλιαχτίδα φωτός για ενδεχόμενη επίλυση του εθνικού μας προβλήματος.
Η διακυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη διένυε τα τελευταία δύο χρόνια της δεύτερης της θητείας και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα ήταν έντονη η επιθυμία για λύση και επανένωση.
Η συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών μας τ/κ, από όλα τα ιδεολογικά στρώματα, κυρίως όμως από την αριστερά, ξεχυνόταν σχεδόν καθημερινά στους δρόμους.
Οι τ/κ αξιωναν την πτώση του τείχους που χώριζε την ελεύθερη από την κατεχόμενη Λευκωσία, υποστήριζαν σθεναρά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και μας έδιναν το χέρι να πορευτούμε μαζί στις Βρυξέλλες.
Στις 26 Νοεμβρίου του 2002 είχε διοργανωθεί το μεγαλύτερο σε όγκο συλλαλητήριο που έγινε ποτέ στην κατεχόμενη Κύπρο.
Συμμετείχαν περίπου 30 χιλ. Τουρκοκύπριοι.
Ήταν ακριβώς αυτή η χρονική στιγμή, όπου οι φίλοι τ/κ του λεγόμενου PIO,με τους οποίους μέχρι τότε ανταλλάσσαμε ένα “γειά”, άνοιξαν διάπλατα την καρδιά τους.
Η οικογένεια του ενός φίλου ήταν από χωριό της Πάφου και οι γονείς του μιλούσαν καλά την κυπριακή διάλεκτο.
Του άλλου φίλου οι γονείς ήταν από τα Πολεμίδια της Λεμεσού. Και αυτού οι γονείς μιλούσαν ακόμη καλύτερα την κυπριακή διάλεκτο.
Τους γνώρισα. Και μαζί με αυτούς ένα σωρό άλλους τ/κ, πολιτικούς, καθηγητές, δάσκαλους, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, αστυνομικούς, απλό κόσμο.
Το όραμα τους ήταν να δουν το παραπέτασμα να πέφτει όπως το τείχος του Βερολίνου με τους ήχους του “The Wall” των Pink Floyd.
“Aγαπητοί μας φίλοι, θα ρίξουμε το τείχος και ας μας σκοτώσουν όλους οι τούρκοι στρατιώτες”, μας έλεγαν λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα στις 23 Απριλίου του 2003.
Στην άλλη πλευρά της ελεύθερης Κύπρου, οι πλείστοι των ελληνοκυπρίων, δεν είχαν αντιληφθεί, ούτε αναγνώρισαν το τι συνέβαινε στα κατεχόμενα. Ό, τι δηλαδή, βρισκόταν σε εξέλιξη μία επανάσταση που είχε ως στόχο την επανένωση.
Μία μεγάλη μερίδα τ/κ τάχθηκε για πρώτη φορά δημόσια και χωρίς φόβο, εναντίον του καθεστώτος και της Άγκυρας, εναντίον του Ντενκτάς και του εθνικιστή Έρογλου.
Δυστυχώς εμείς καθόμαστε στους καναπέδες και χλευάζαμε τους “πελλότουρκους”, κατά την αφελή έκφραση πολλών.
Οι λίγοι φίλοι ρομαντικοί πιστέψαμε πως ήρθε η ώρα, για την επανένωση. Προσωπικά βίωνα μοναδικές στιγμές. Συγκινητικές. Ιστορικές. Έτυχε κάποιες φορές να είμαι εκεί. Χωρίς κάμερα.
Οι όροι εντολής ήταν να πάρω από κάποιο άτυπο συνεργάτη οπτικό υλικό από τη συγκέντρωση και τις ομιλίες των τ/κ πολιτικών της λύσης.
Ήμουνα μέχρι τότε, ένας άνθρωπος που δεν έτρεφε και τα καλύτερα αισθήματα για τους τούρκους της Κύπρου. Δικαιολογημένα. Η μισή μου πατρίδα ήταν και παραμένει σκλαβωμένη…
Όμως είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω την τελευταία ίσως γενιά των τ/κ, που ένιωθαν κύπριοι, που μιλούσαν την κυπριακή διάλεκτο, που ήθελαν λύση, που πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να σμίξουμε.
Πέρασαν από τότε 23 χρόνια. Οι γονείς των τουρκοκυπριων φίλων μου δεν ζουν. Ο Ερόλ, πάντρεψε πρόσφατα την κόρη του. Με κάλεσε. Ο γαμπρός του είναι από την Τουρκία. Έποικος, δεύτερης γενιάς.
Προχθές ήρθε στο σπίτι μας μετά από 12 χρόνια ο Άχμετ, ο μεγαλύτερος χορηγός των διαδηλώσεων των τ/κ το 2002, κατά του Ντενκτάς και της Άγκυρας και υπέρ της λύσης.
Απογοητευμένος και αυτός από την ανεπάρκεια των πολιτικών, ένθεν και ένθεν.
Οι δύο του κόρες σπούδασαν στο Λονδίνο και εργάζονται εκεί. Η μία έχει παντρευτεί τουρκοκύπριο και η άλλη τούρκο από την Κωνσταντινούπολη. Λατρεύουν την πατρίδα τους, την θεωρούν παράδεισο. Δεν επαναπατρίζονται. Απλά δεν αντέχουν το τουρκικό στοιχείο.
Οι τ/κ είναι πλέον μειοψηφία στη σκλαβωμένη μας Κύπρο. Η τ/κ κοινότητα αργοσβήνει.
Οι μεγάλες επενδύσεις ανήκουν σε τούρκους μεγιστάνες. Ελέγχουν την οικονομία και την παραοικονομία των κατεχομένων. Έχουν διεισδύσει στην πολιτική και στην εκπαίδευση. Τα τζαμιά του Ερντογάν βλαστούν όπως τα μανιτάρια.
Το Τρίκωμο έγινε Λας Βέγκας. Η Κερύνεια μας πνίγηκε απο το μπετόν αρμέ.
Οι τουρκοκύπριοι δάσκαλοι και καθηγητές που κρατούσαν επί 50 χρόνια τη σημαία της λύσης και της συμφιλίωσης άρχισαν να διαβρώνονται πλέον από την παρουσία τούρκων εκπαιδευτικών.
Οι Τ/κ εκπαιδευτικοί, για όσους δεν γνωρίζουν, ήταν οι πρωτοστάτες των διαδηλώσεων το 2002 στα κατεχόμενα.
Αυτοί δίδασκαν στους μαθητές και στις μαθήτριες να αγαπούν τους ελληνοκύπριους και να αγωνίζονται για την επανένωση της κοινής πατρίδας.
Λίγες εβδομάδες πριν να ανοίξουν τα οδοφράγματα, είχαμε μεταβεί ως μέλη συνεργείου του Αντέννα, στην κατεχόμενη Κατωκοπιά.
Ξαφνικά δίπλα μας σταμάτησε ένα λεωφορείο το οποίο μετέφερε μαθητές και μαθήτριες της πρώτης Λυκείου στα σπίτια τους. Ήταν μεσημέρι.
Τα παιδιά ξαφνιάστηκαν ευχάριστα. Για πρώτη φορά μάλλον έβλεπαν ελληνοκύπριους. Άνοιξαν οι πόρτες του λεωφορείου. Δεν χάσαμε την ευκαιρία. Μπήκαμε μέσα με το έτσι θέλω.
Παρακαλέσαμε τον καθηγητή συνοδό τους να τους ρωτήσει αν αγαπούν τους ελληνοκύπριους.
Ακούστηκε εκκωφαντικά ένα “ΕVET” δηλαδή ναι!
“Θέλετε λύση, θέλετε να ξανασμίξουμε;” ρωτήσαμε.
Πιό δυνατή αυτή τη φορά η απάντηση: “EVET”, ναι!.
“Θέλετε τον Ντενκτάς;” ήταν το επόμενο και παράτολμο ερώτημα.
Η απάντηση, χωρίς κανένα δισταγμό από τα 15χρονα και 16χρονα παιδιά: “Ηayir”, όχι!
Το ρεπορτάζ που μεταδόθηκε το βράδυ της ίδιας μέρας, στο κεντρικό δελτίου του Αντέννα, είναι στο αρχείο του σταθμού.
Το οπτικό υλικό ανήκει στον κινηματογραφιστή του Αντέννα, Γιώργου Δήμου.
Διερωτώμαι πραγματικά κατά πόσο τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι εάν είχαν την ευκαιρία να συναντήσουν ελληνοκύπριους μαθητές και τους ρωτήσουν αν αγαπούν τους τουρκοκύπριους, θα απαντούσαν ναι.
Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τον ντόρο που έχει προκληθεί από εγκύκλιο ενός οργανισμού για τη διοργάνωση εκδρομής ε/κ μαθητών, στην κατεχόμενη Κερύνεια.
Τι κρίμα!. Οι μαθητές μας, να συμμετέχουν σε μία εκδρομή, έστω και εθελοντικά, για να γνωρίσουν την σκλαβωμένη Κερύνεια. .
Όπως είναι καταθλιπτικό είναι να συμμετέχεις σε εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη όπου εκεί έλαμψε το ελληνικό πνεύμα και θρηνούμε από το 1453 χαμένες πατρίδες…
Αν οι πολιτικοί μας, σε Κύπρο και Ελλάδα, δεν εβλεπαν μέχρι τον ομφαλό τους, τα παιδιά μας σήμερα όχι μόνο θα πήγαιναν εκδρομή στην Κερύνεια, θα διέμεναν στην Κερύνεια θα έκαναν τα θαλάσσια τους μπάνια στην Κερύνεια και ο Πενταδάκτυλος δεν θα στέναζε κάθε ώρα..
Ελεύθερη θα ήταν και η Αμμόχωστος μας, ίσως από το 1978, η Μόρφου με τον Ανάν “3” και η Καρπασία.
Δυστυχώς, η πατριδοκαπηλία σε συνάρτηση με την μετριότητα και τους φελλούς, καλά κρατούν…
*Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα - Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews.
