Tον ήξερα, όπως όλοι μας, από την τηλεόραση και το θέατρο, γίναμε φίλοι εξαιτίας της κοινής μας φίλης και κουμπάρας του Έλλης Μόζορα μετά το 1988, όταν επέστρεψα από τη Μόσχα ωστόσο τον γνώρισα καλά το 1984 όταν ο ΘΟΚ ήρθε στην τότε Σοβιετική Ένωση για παραστάσεις στη Μόσχα και το Λένινγκρατ και για λόγους κακής συνεννόησης οι ξεναγοί που ανάλαβαν τον θίασο… δεν ήξεραν ελληνικά. Εγώ συνάντησα το γκρουπ των Ικέτιδων στο αεροδρόμιο Σιερεμέτεβο όπου είχα πάει για να πάρω σταγόνες για τα μάτια που έστειλε ένα Κύπριος ηθοποιός για ένα φίλο μου Ρώσο ηθοποιό. Μπήκαμε στο λεωφορείο για να πάμε στο ξενοδοχείο και ρώτησα τους συνοδούς μας περί του πράγματος, κοίταξαν τα χαρτιά τους κοίταξαν ο ένας τον άλλο και μου είπαν, «στον Πύργο της Τηλεόρασης»!
Απόρησα διότι δεν είχα ξανακούσει για τέτοιο ξενοδοχείο και ενημέρωσα γι’ αυτό τους συμπατριώτες μου καλλιτέχνες. Προέκυψε ένας αναβρασμός. Τους καθησύχασα και είπα ότι θα φροντίσουμε, όταν δούμε ποια είναι η κατάσταση. Φτάσαμε. Ήταν απόγευμα. Το κτίριο έμοιαζε περισσότερο με οικοτροφεία παρά με ξενοδοχείο. Βρήκα τον υπεύθυνο και όντως έμαθα ότι ήταν οικοτροφείο για τεχνικούς της τηλεόρασης που έρχονταν στη Μόσχα για βελτίωση των τεχνικών τους γνώσεων. Είπα ότι θα έπρεπε να μπούμε στα δωμάτια να αφήσουμε τις αποσκευές μας κι εγώ θα φρόντιζα να βρω εστιατόριο για να φάμε το βράδυ. Όταν μπήκαμε στα δωμάτια, σε μια φάση ακούσαμε στριγκλιές και μάθαμε ότι μια από τις μεγάλες ηθοποιούς λιποθύμησε διότι είδε μια νυφίτσα να διασχίζει το δωμάτιο της…
Ήρθε ασθενοφόρο και κάποιος θα έπρεπε να πάει μαζί στο ξενοδοχείο για τη μετάφραση! Μέχρι να επιστρέψουμε είχε νυχτώσει κι λαός πεινούμε και κυρίως τα παιδιά που είχαμε στο θίασο. Δεν ήταν όμως εύκολο τους πάω κάπου να φάνε και ιδιαίτερα στις δέκα το βράδυ. Ήταν μια παρέα που δεν δυσανασχετούσε «αρχηγός» της οποίας ήταν ο Σπύρος Σταυρινίδης, μαζί ήταν και ο Σταύρος Λούρας και ο Ευτύχιος Πουλλαΐδης .
Τους εξήγησα ότι το εστιατόριο που ήταν δίπλα έκλεινε τις πόρτες του στις 11μ.μ. και το ρολόι έδειχνε δέκα. Τους είπα ακόμα ότι θα έπρεπε να δωροδοκήσουμε τους πάντες, από τον διευθυντή, τους μάγειρες, τα γκαρσόνια, την ορχήστρα και τους πορτάρηδες, για να μπούμε και να φάμε. Αυτό και έγινε κι εγώ που ήξερα τις ταρίφες τσόνταρα και κάτι παραπάνω. Άρχισαν να αδειάζουν τα τραπέζια και το εστιατόριο έγινε κυπριακό! Φαγητό, κρασί, χυμούς, τραγούδια και χοροί ήταν στο μενού.
Την άλλη μέρα αφού φρόντισα ο λαός να πάει στο ξενοδοχείο Ιντουρίστ που είχε ανοικτό μπουφέ δυτικού τύπου όπου πληρώναμε με συνάλλαγμα και πήρα τον Εύη Γαβριηλίδη και τον Σπύρο Σταυρινίδη και πήγαμε στην πρεσβεία. Κανονίστηκε ραντεβού με τον διευθυντή του Οργανισμού Κρατικού Θεάτρου για την επόμενη μέρα το πρωί. Πήγαμε στις δέκα το πρωί και βρήκαμε στο γραφείο του κ. Τσαριόφ ένα τραπέζι στρωμένο με του πουλιού το γάλα και με κύριο ποτό τη βότκα. Αφού μάθαμε ότι η παρεξήγηση προέκυψε λόγω γραφειοκρατίας καθότι το πρότζεκτ το ανέλαβε ο Οργανισμός Κρατικών Κονσέρτων αντί αυτός του Κρατικού Θεάτρου, μας ενημέρωσαν ότι εξασφάλισαν σε μένα άδεια από το πανεπιστήμιο να συνοδεύσω το ΘΟΚ σε όλη την περιοδεία και πως στο Λενινγκράντ θα διαμέναμε σε ένα εντελώς καινούργιο ξενοδοχείο και ο καθένας θα είχε το δικό του δωμάτιο ακόμα και τα ζευγάρια!
Στο μεταξύ η πλάκα ήταν ότι ο Τσαρίοφ κάθε τρεις προτάσεις που έλεγε σήκωνε το ποτήρι άσπρο πάτο και τα γκαρσόνια φρόντιζαν να τα ξαναγεμίζουν. Ο Σπύρος έσκυψε στ’ αυτί μου και μου ψιθύρισε: «Τι θα γίνει; Έχουμε παράσταση απόψε και ο Τσάρος θέλει να μας μεθύσει». Του λέω «πότιζε με τρόπο το χαλί». Όταν βγήκαμε έξω εξέφρασε την απορία του πως ο Τσαριόφ μπορούσε να περπατά ακόμα μετά από τόση βότκα… και η απάντηση από τον αείμνηστο Εύη Γαβριηλίδη ήταν η μεγάλη μας έκπληξη, «εγώ σκούπιζα το στόμα μου με την πετσέτα και άφηνα εκεί με τρόπο τη βότκα»!
Το απόγευμα πήγαμε με τα πόδια από το Ιντουρίστ στο θέατρο Πούσκιν με τον Σπύρο και τον Κωστή Κολώτα. Στο δρόμο τους αφηγήθηκα την εμπειρία μου με το θάνατο που Μάνου Λοΐζου στις 17 Σεπτεμβρίου 1982, στην Πέμπτη Πολυκλινική της Μόσχας. Κι είμαστε όλοι εκεί, οι φοιτητές από την Ελλάδα και την Κύπρο, όταν έβγαινε το κόκκινο φέρετρο για το ταξίδι στην Ελλάδα και ο Φώντας Λάδης ακουμπισμένος στην μεγάλη πύλη έκλαιγε μα αναφιλητά. Τότε είδα τον Σπύρο να δακρύζει και τον Κολώτα να δαγκώνει τα χείλη του. Κατάλαβα ότι κάποια γκάφα είχα κάμει και σιώπησα. Στο τρένο για το Λενινγκράντ ρώτησα τον Κωστή Κολώτα και μου είπε ότι ήταν φίλοι ο Μάνος με τον Σπύρο αλλά και με τον Καβάφη! Το θυμήθηκα πριν από δύο τρεις μήνες όταν συναντηθήκαμε στην Μικρή Άρκτο και του απολογήθηκα. Χαμογέλασε και μου είπε: «Πότισε το χαλί»!
Την Τρίτη ήταν η έσχατη παράσταση του Σπύρου Σταυρινίδη, από τον ιερό ναό στο Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Πέρα Χωρίο. Η αδελφή του Μιρέττα Σταυρινίδου μεταξύ άλλων είπε στον επικήδειο της: «Ήταν ο κλασικός τύπος του μποέμ, ο επιμελώς ατημέλητος, ο αυθεντικός. Με ένα στιλ που του ταίριαζε γάντι και που αποτέλεσε τη μόνιμη σφραγίδα του. Ποτέ δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ με άλλο συμβατικό ντύσιμο. Πληθωρικός και εμβληματικός. Κατηγορηματικός και απόλυτος σε ό,τι πρέσβευε». Κι όμως κάποιος του έστησε φάρσα. Στην έσχατη παράσταση φορούσε κοστούμι και γραβάτα!
* Τα όσα γράφονται στα ενυπόγραφα Άρθρα Άποψης εκφράζουν μόνο τον Συγγραφέα τους και δεν αποτελούν θέσεις της OffsiteNews
